Alle inzendingen van I.Broeckx

Ik werd aanvankelijk wel degelijk opgenomen in de groep en ik volvoerde het notuleerwerk met enig enthousiasme. We kwamen samen in het Zorgcentrum en vanzelfsprekend voerden de personen die zichzelf het belangrijkst vonden het hoogste woord. Er stond een geringe vergoeding tegenover die mijn...

Plotseling stond hij vóór me en ik kon zijn naam wel uitschreeuwen: "Sjoerd!". Hij was de zoon van mijn tante en hij droeg de gelaatstrekken van de moeder en van de opa, mijn goede oom Gérard. Na lange jaren van ijzingwekkende vervreemding en eenzaamheid, en na een leven, geleefd in sferen en...

De grijsharige meneer die vóór mij zat in de tram die haar ogenschijnlijk eindeloze parcours voortzette op het traject Den Haag - Zoetermeer verzekerde mij dat hij de kluts op digitaal gebied geheel kwijt was. Wat een overeenstemming kwam tot stand tijdens de korte ogenblikken, gedurende het...

Ik had aan zijn sterfbed gezeten, terwijl de tranen als rivieren zonder doel of bestemming hun weg zochten over mijn gezicht. Hij had me gevraagd hem voor te lezen uit de roman, getiteld: "De jongensjaren van....", zijn favoriete boek uit zijn jeugdjaren. "Flink zijn" vermaande hij me bij het...

De treinreis duurde niet lang. Ze voerde over de bruggen die noord en zuid verbinden en die uitzicht bieden over de wateren, bevaren door een enkel stoutmoedig schip en leidde naar de metropool, zetel van onze regering, waar de hoogbouw onwaarschijnlijk oprijst. Een tramlijn verbindt de voorstad...

Tijdens mijn gebruikelijke zaterdagse rondgang over de Tilburgse markt aan het Koningsplein besloot ik bij een klein kraampje, een klein keukentje waar geadverteerd werd met Indonesische lekkernijen, twee loempia's te bestellen. Deze werden verwarmd op een comfoortje door een uitheemse dame met...

Het was druk bij Café-Restaurant "De Spaarbank" aan de Noordstraat, waar de lokalen herinneringen oproepen aan lang vergeten bestemmingen van dit gebouw. Vermoedelijk waren het op deze zaterdagmiddag allemaal studenten die waren komen opdagen. Ik wachtte twee lange uren op een vriend. De...

Ze kwam uit Breda, de stad die ik met mijn kinderlijke verbeeldingskracht "de serene stad" noemde. We schreven 1962: tweede klas lagere school. We leerden het schrijven met pen en inkt en de schuin geschreven hoofdletters namen vormen aan onder onze kinderhanden. De zelfgemaakte inktlap met de...

De "Winkel van Swinkel", op de hoek van de Brunostraat in Tilburg West is merkwaardig gesitueerd in de achterstandswijk en ze toont haar collectie van cadeaus en woondecoratie in haar etalage. De eigenaar moest allerlei moeilijkheden overwinnen voor hij kon verschijnen achter zijn toonbank om 10.00...

Eind oktober. De vuurbal van de zon hangt achter het geboomte. De hemel neemt wisselende tinten aan en het geboomte verkleurt; aarzelend wordt het geel en bruin zoals de grijsheid in mijn haar treedt zoals een ontdekkingsreiziger voorzichtig voet aan land zet op een nog onbetreden continent.....

De ongearticuleerde klanken, die mijn arme broer uitstoot, krijgt hij niet over het voetlicht. Tevergeefs probeert hij me duidelijk te maken wat hij eigenlijk wil zeggen en tevergeefs vraagt hij daarvoor begrip bij zijn goedbedoelende zus. De verpleger leunt welwillend achter hem en lacht...

De personeelsleden waren bijeengekomen en hadden zich rond de tafel geschaard. Altijd nog had ik gehoopt en vertrouwd dat de chef, die mij aanvankelijk verheerlijkt had, mij goedgunstig zou zijn. Maar mijn tranen moesten vloeien - en allerminst voor de eerste keer- toen mijn ontslag werd...

De personeelsfunctionaris was steeds met zijn teksten, inclusief het personeelsblad, naar de afdeling Tekstverwerking, waar ik, zoals hij beweerde, "de beste typiste" was, gekomen. Inderdaad was ik altijd in staat zijn uiterst kriebelige en minuscule handschrift waarmee hij in de marge schreef...

Een gezellige en feeërieke schapenkudde is de cliënten van "Prisma" komen vergezellen. Ze grazen op de grasgroene, uitgestrekte weide naast het paviljoen, staan trots op hun wankele poten, dragen hun wollige vacht en op hun koppen hun indrukwekkende hoorns. Ze komen als waren ze nieuwsgierig...

Aan de voet van een manshoge spiegel bevinden zich in het huis van de pedicure merkwaardig gevormde, kleurige pompoenen die daar met een onbekende, mysterieuze bedoeling zijn neergelegd. Een witgelakte, steile trap voert naar de kleine kamer op de eerste verdieping van mevrouw de pedicure....

Meneer lag op zijn buik en op zijn knieën als een minnaar aan de voeten van zijn geliefde te metselen op het braakliggende terrein achter ons Paleis Raadhuis. In het voorbijgaan merkte ik op: "Zwaar werk!" "Ja, repliceerde hij. "En ik heb levenslang". Andere heren, even verderop, waren...

Ze draagt een roze trui die haar fragiele gestalte goed doet uitkomen. Ze heeft een sjaal, uitgevoerd in pasteltinten, om haar hals gedrapeerd. Eens hebben we elkaar voor het eerst ontmoet toen een ijzingwekkende neerslachtigheid haar klauwen naar me had uitgestrekt. In het kleine halletje...

Ik slenterde, ogenschijnlijk belangstellend maar in werkelijkheid onverschillig, door de zaak van "Bruna" aan de Schouwburgpromenade. De boeken en kaarten en de kantoorartikelen liggen daar opgetast voor wie ze wil grijpen, als een publieke dame in een etalage, achter een raam. Ik schafte...

Toen de avond viel, namelijk de avond van de vierentwintigste december ofwel de Kerstavond van dit jaar, lag onze stad uitgestrekt als een mooie jongedame. Overal flonkerde triomfantelijk licht. Ook de Korvelseweg, brandpunt van commercie en consumptie, was overhuifd door schitterende...

De jongeman, gekleed in een zwart T-shirt, sprak me aan met de eretitel "jongedame", waarop ik hem "jongeheer" noemde, een aanspreektitel waarmee ik hem vereerde. Naast het overige fruit en de groenten, de "Conference-"peren, de maïsgele en rode paprika's, de sinaasappels en de citroenen,...

We schreven 1959. De kamers van het arbeidershuisje waren behangen en geverfd. In de lokalen van de lagere school, die gesitueerd was aan het eind van onze straat, hingen gazen gordijntjes voor de ramen. Door bepaalde sekten werd de ondergang van de wereld op korte termijn voorspeld; niet voor het...

Ze zou langskomen zoals ze beloofd had en inderdaad belde ze die middag aan. Ze zag er verrassend oud uit met lijnen in haar gezicht en een dubbele ring om de vinger, mogelijk getuigend van veel liefde, maar tevens van veel leed. Haar naam was Wilma en ik was mateloos onbewust en onwetend van...

Een lange rij patiënten had zich verzameld voor de deur van de eengezinswoning waarin sinds lange tijd mijn huisarts zetelt. Steeds meer personen sloten zich aan. Een naamplaat met de trotse, Chinese naam van de arts herinnert aan haar langdurige dienstbetoon en aan mijn vele bezoeken in het...

Ze vroegen hem, mijn door het noodlot getormenteerde vader, wanneer hij gelukkig was. "Als ik Mozart hoor, ben ik gelukkig", was zijn antwoord. En zo voedde hij me op met die muziek, waarnaar wij gezamenlijk luisterden op die zaterdagmiddagen. En zo bezegelden die wondermooie klanken ons...

November heeft zich aangekondigd. Het was vanzelfsprekend te voorzien dat november zou volgen in de rij der maanden die het jaar zullen voltooien. November gaat als vanouds gepaard met regenbuien en met feestverlichting die de feestdagen inluidt. Deze maand is gearriveerd in de lange sequentie van...

De welvingen aan de voorzijde van mijn lichaam, die mij, naast andere kenmerken, mede tot vrouw stempelen, wil ik niet verliezen. De arts heeft ze onlangs lichtjes gepalpeerd, dit in tegenstelling tot die andere "medicus" die eens naar hartenlust de "gewraakte" lichaamsdelen kneedde en...

Ik was het kraampje genaderd waarin een dame met zacht, opgestoken en glanzend Indonesisch haar haar lekkernijen bereidde. De kou van december geselde mijn oude lichaam. In slechts één woord sprak ik uit wat zolang onuitgesproken was geweest: het woord was "verdriet". "Bent u iemand...

Gedurende mijn lange leven heeft talloze malen en in een onafgebroken sequentie de onzalige, wrede medemens de gevoelige instrumenten van mijn hart en ziel trachten te bespelen. Het resultaat is een eveneens onafgebroken en onoverzichtelijke opeenstapeling van kwetsuren, als een verderfelijke...

Wegens mijn halve blindheid en forse bijziendheid draag ik sinds jaar en dag de kleine schijfjes van mijn contactlenzen. Ze waren echter verschoven en bivakkeerden onverhoopt en ongezien ergens onder het ooglid. Ik moest de halve stad doorkruisen om de zaak van de opticien te bereiken. Mevrouw...

Café-Restaurant "Boerke Mutsaers" ligt als het ware verscholen in de wijk, vlakbij de spoorlijn waar de treinen voorbijrazen die al velen het leven gekost hebben. Van de zomer, tijdens de hitte, was ik daar met een vriend. Nu de kou in de lucht zit ben ik in het gezelschap van mijn vriendin....