Alle inzendingen van I.Broeckx

Onze levens ontrollen zich als het ware parallel aan elkaar. Ze is zo dichtbij en vaak zo ver van mij. In de avond schemert het licht door onze beide glazen deuren en dan is ze daar, in het andere appartement, bezig met onduidelijke werkzaamheden. Ze is nog jong en draagt haar jeugd als een aureool....

Stil en verlegen zat ik in een uithoek van het terras terwijl mijn tranen vloeiden. Bittere tranen om de gemene kwetsuur, afgevuurd op mijn hart als een projectiel, als een onomkeerbare pijl met uiterst trefzekere uitwerking. Het bittere leed stapelde zich op en het bereikte onvoorziene, ellendige...

De tante, de zus van vader, staat afgebeeld naast haar drie broers en haar ouders op de familiefoto in zwart-wit die nog altijd mijn kamer siert. Deze stamt waarschijnlijk uit 1947. Op de foto draagt ze een geruite bloes en zwarte spencer en de ziekenfondsbril met ronde glazen en haar haar krult wee...

En zo vertrok onze vader iedere morgen vanuit ons arbeidershuisje in het zuidelijke gedeelte van onze stad naar zijn kantoor, het belastingkantoor in de Stationsstraat. In zijn jonge jaren had hij de armoede gekend waarvoor hij was weggevlucht naar de saaie, doodse werkzaamheden die hij in feite h...

Na mijn gebruikelijke rondgang over de Tilburgse markt ontwaarde ik haar plotseling bij de bushalte op het Koningsplein. Uit het verre, haast vergeten verleden sprak ze tot me; vormde haar gestalte welhaast een merkwaardige verbinding, een overbrugging naar die vroegere jaren waarin we het in saamh...

Achter ons arbeidershuisje waarin wij, de kinderen Broeckx, opgroeiden, strekte zich een bescheiden, klein tuintje uit, begrensd door een ligusterhaag die ons scheidde van de buren. Het afscheid van Vader viel ons soms zwaar, als hij 's morgens op de fiets naar zijn kantoor vertrok. Maar onze goe...

In Tilburg Zuid, tussen het uitgestrekte Leypark dat aan de kant van de Ringbaan Zuid begrensd wordt door vele lichtpaars bloeiende rododendrons en aan de andere kant door het hoog oprijzende flatgebouw dat men "De Zwarte Madonna' noemt naar ik meen, bevindt zich een merkwaardige, romantisch aando...

De vlaggen en de vanen waren weer uitgehangen en ze hebben de gevels gesierd. De Hasseltstraat was dicht en druk bevolkt met het publiek dat zich voortbewoog als in een trage colonne. Sommige kramen toonden een eerlijk gezegd wel wat merkwaardige uitstalling van plastic doodshoofden en andere parafe...

De instrumenten (de viool, de bandoleon, de basgitaar, de piano en de gitaar) stonden al paraat in een van de schitterend mooie zalen van het "Cenakel" in Tilburg Zuid op een van de laatste dagen van mei van dit jaar en spoedig traden de musici aan. Zij waren de leden van de Grupo del Sur, een gez...

Het was in die jaren, die vroegste jaren van mijn jeugd dat oma, die bij ons inwoonde en die me had leren rekenen en schrijven (ze was onderwijzeres geweest) de kleurige ringen voor me had meegebracht die je als in een piramide kon opstapelen en die ik met mijn kinderlijke fantasie en taalvaardighei...

Het licht van deze meimaand dat in brede banen is neergedaald op het welige gras aan de andere kant van de snelweg, werd ook gefilterd door de kruinen van de hoge bomen in de Warande gisteren tijdens onze wandeling. We waren op weg naar een kleine uitspanning die men geloof ik de "Grotto" noemt ...

Een zacht, melodieus muziekje weerklinkt als vanouds bij Restaurant "De Burgerij" in de Noordstraat, bestaande uit populaire chansons die iedereen kent zoals "You are the one for me, for me, for me formidable". Het is midden mei en zelfs nu klagen sommigen over de weersomstandigheden, maar ik he...

In mijn boekenkast bevindt zich te midden van de ondanks alles niet zozeer uitgebreide collectie; te midden van werken betreffende filosofie en pedagogiek, in de rij die geordend is als de rangorde in een leger en wel vrij onopvallend, het "Kattenboek". Met zijn kleurige afbeeldingen van de wond...

Vele Tilburgse families koesteren hun moeder in hun hart en bezoeken het Zorgcentrum waar ZIJ, zwaar verouderd, haar dagen nog altijd rekt. Ter gelegenheid van Moederdag is de gang gesierd met een guirlande van kleurige vlaggetjes en op het slagroomgebakje, dat prijkt in een glazen kastje, treft men...

Het uur van het afscheid was gekomen. De man kwam de zus opeisen. Hij voerde de zus, die in trouwe saamhorigheid aan de zijde van de andere zus had gewandeld gedurende de door onschuld getekende jeugdjaren, die als de ijlende wind voorbij gevlogen waren, mee in het huwelijk. De strubbelingen, de r...

De Tilburgse Westermarkt kan met haar sequentie van etalages waarin de fleurige collecties, kennelijk uitsluitend gereserveerd voor jonge meiden, vanzelfsprekend niet concurreren met de prestigieuze en luxueuze winkelgalerijen in Milaan, Wenen of Parijs. Mijn tot op heden onbekende buurman van het...

Ik maakte aanstalten om naar Rotterdam, Den Haag en Zoetermeer te vertrekken toen ik haar tegenkwam op het perron; een dame van mijn leeftijd, misschien een "old hippie", slank, gekleed in een kleurige pantalon, met diepe rimpels die haar gezicht tekenden. Ze zou me met behulp van haar mobiele tel...

In het schimmige, schemerige, zozeer gemankeerde brein van mijn arme broer heeft ondanks alles nog een futiel en nietig besef van de opeenvolging van de seizoenen postgevat. Hij spreekt dit uit en zegt de riedel op tegen de trouwe en liefdevolle verpleger, zijn plaatsvervangende vader sinds lange ja...

En zo verschijnt ieder jaar her en der de gele brem die me aan haar doet denken omdat ze deze bloemen - en wie weet waarom? - prefereerde boven alle andere bosschages, struiken, bloemen en planten. De bremstruiken luisteren ons noordelijke voorjaar steeds op naast alle overige uitbundige bloesems. ...

Sinds zestig jaar zetelt de familie in het mooie huis aan het Nassauplein dat ik zo vaak van buiten af aanschouwde. De staketsels van de "gekandelaberde" bomen staan voor de deur die ondanks alles in het nieuwe seizoen enige bloei tonen en waar kennelijk het mij zo vreemde en onbekende geluk opblo...

Een duifje zetelt op een tak in het geboomte aan mijn venster dat zich ontvouwt als een paradijselijk aandoend, welhaast Renaissancistisch schilderij. In de avond vertoont zich een mooie, ronde, bleke maan tussen de uitsparing van de dichtgeschoven linnen beige gordijnen. De stilte van de nacht is a...

"Ik woon daar nog steeds" verklaarde ik toen ik haar onlangs voor de tweede keer tegenkwam op de Tilburgse markt. Ze zei dat ze onlangs tevergeefs op de fiets uit Goirle was gekomen en eveneens tevergeefs had ze rondgedwaald in mijn buurt en naar mijn adres gezocht. Nu wisselden we telefoonnummers...

Het was 1965.De Beatles en de Rolling Stones maakten hun opmars en furore en beide groepen vochten om de voorrang en om de voorkeur bij de teenagers. Met mijn vriendin Lucia koesterde ik de LP "Sargeant Peppers Lonely Hearts Club Band" waarop de fameuze song over de "Strawberry Fields" die tot o...

Ik was dertien jaar oud en ging sinds enige tijd naar de brugklas. In mijn pijpenla van een kamer maakte ik na schooltijd mijn huiswerk (onder meer de wiskundesommen van de welwillende meneer Kwantes) aan de grijze metalen plaat van het Tomado-rekje die goed kon dienen als bureautje. Op late zomerav...

We hebben nooit veel met elkaar gesproken maar onze stilzwijgende verstandhouding stond buiten kijf. Haar forse zwarte bril maskeerde haar blinde ogen. En zo bezocht ik haar en zo bekeken we samen de vijver achter het Zorgcentrum en de helgroene hals van de eenden omdat mevrouw zo van dieren hield e...

Het is goed toeven op het terras van Café "Anvers" op de Oude Markt in het zonnetje van mei terwijl de sonore klokken van onze Heikese Kerk een afscheids- of welkomstlied aanheffen. Ik wacht op de trouwe ex-collega van veertig jaar geleden. Ik beschouw een merkwaardig pand aan de overkant waarvan...

In onze jeugdjaren legden wij eens te voet de lange weg af vanuit zuidelijke gedeelten van onze stad naar het missionarishuisje van de heilige Petrus (Peerke) Donders. Hij is vereeuwigd in het grote, antracietgrijze standbeeld aan het Wilhelminapark dat uitbeeldt hoe hij vol mededogen een hand legt ...

Ik ben op deze kamer ondergebracht, bij de longlijders. Twee grote, kleurige plastic ballonnen, gedecoreerd met grappige en lieflijke kindergezichtjes hangen boven het bed van de man wiens longen zijn aangetast. Hij sleept rond met een merkwaardig, onhandig kastje met oplichtende lampjes dat hem mee...

Alzheimer had toegeslagen. Ze was uit haar huis verdreven. Maar zelfs het merkwaardige artefact, een soort kunstwerk, dat ondanks alles reminiscenties opriep aan de Natuur, de Natuur die zij zozeer liefhad, het artefact dat aangebracht was in de kale gang van het Zorgcentrum waar zij verbleef, kon h...

Het is voor de heren beter en meer aangenaam te schertsen met een jonge, florissante dame dan met een oude vrouw. We ontmoetten elkaar op het bankje vóór de Copyshop en ik moest hem toegeven dat ik zeventig ben. Mijn oogleden vallen daarom ook als kleine luikjes gedeeltelijk over mijn ogen en m...