Alle inzendingen van I.Broeckx

Tijdens mijn heenreis naar het Cenakel - een monumentaal gebouw, dat in vroeger tijd tot klooster gediend heeft aan de zuidkant van de stad, omringd door een keurig aangelegde tuin die een parkachtige indruk maakt - ontmoet ik in de bus een tachtigjarige Molukse mevrouw, wier gezicht nog altijd een ...

De busreis duurt anderhalf uur en voert door tal van Brabantse dorpen als Waalwijk, Sprang-Capelle en Vlijmen, tot ik mijn bestemming bereik: het grote, nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis, gelegen aan de zuidrand van Den Bosch. Terwijl opgewekte, jonge verpleegkundigen en artsen, schertsend, lachend ...

Ik ben uitgenodigd voor een uitstapje in het gezelschap van de trouwe en (edel)moedige vrijwilligers die "de handschoen opgepakt hebben" en die in hospices, ziekenhuizen en aanleunwoningen de hand van stervenden vasthouden en die een baken zijn voor velen in nacht en ontij van de eenzaamheid en de...

Het is nog niet druk in de wachtkamer als ik arriveer. Een brede, witte zuil doorsnijdt de ruimte en deze lijkt al even massief en solide als de zorg die men hier biedt. Ik spreek een medepatiënt naast mij aan met de eretitel "meneer". Ik had hem bezwaarlijk "jongeman" kunnen noemen. De dames m...

De moeder blikt met een welhaast onbeschrijflijke uitdrukking op haar gezicht de camera in. Triomfantelijk, zelfverzekerd, vervuld van rustige vreugde om het moederschap. Ze houdt het zoontje omklemd in haar armen dat in de mollige handjes een speelgoedje vasthoudt. Zal de Wereld, zal de Liefde d...

Vele malen zijn we teruggekeerd uit het kunstenaarsdorp en ook vandaag keerden we terug. De allerliefste beheert en verzorgt daar nog altijd de weelderige tuin, in september nog in bloei, die ons haast overrompelde. De koddige kippen scharrelden opgewekt in hun hok. De herfst is aangebroken é...

We waren de "heksenkring" bestaande uit vuurrode vliegenzwammen onoplettend en achteloos gepasseerd, toen we op onze schreden terugkeerden. We zagen opeens de prachtige paddenstoelen in een cirkel staan, die aan mijn doorgaans zeer zwijgzame wandelgenote de woorden "práchtig!", "práchtig!" -...

....en op dat bankje in het park, waarover Vondels zwarte stenen gestalte met nietsziende ogen scheen te waken; op dat bankje, naast mijn tante, kregen de woorden die ik uitsprak over mijn ziekte, ouderdom en ongeluk een zelfstandige werking, alsof woorden altijd, noodzakelijkerwijs, een waarheid be...

En eens, eens toen je zwakke, maar zo tedere en zo kwetsbare ziel nog altijd in je flakkerde met een vlam die spoedig zou doven, nam je me mee naar die velden, die ik de velden des doods zou willen noemen. Sinds lange jaren rust je daar, onder de eik die je uitkoos en die je beschermt, zoals het ...

Het was een beeldje van een trotse, fiere meeuw met keurig opgevouwen, strak wit verenpak, zittend op de sokkel van een zwarte steen, dat ik aantrof in een zaak voor huishoudelijke artikelen. Mijn blik viel erop; het stond daar onopvallend tussen geurkaarsen en andere parafernalia. Ik wilde het m...

En zo aanschouwde ik op een goede dag vanuit mijn hoge venster, toen een vroege zomer zich al aankondigde, dat enkele heren een lange, stalen trap uitrolden tegen de gevel van de flat aan de overzijde van het plantsoen. Het uur van de verhuizing, van het vertrek en van het afscheid was nu aangebroke...

De duiven, die alle een ander verenkleed dragen en die in zwart, wit en grijs zijn gedessineerd door de Natuur, trippelen opgewekt en vrijmoedig rond op het terras van Café-Restaurant "De Carrousel". Sommige bezoekers van dit etablissement werpen de lieflijke en prachtig uitgedoste dieren stuk...

In dat jaar waren de nieuwe buren naast ons komen wonen en met het buurmeisje kon ik goed overweg.... Terugkijkend in de tijd moet ik veronderstellen dat ik samen met haar op de vlucht geslagen ben voor mama's harde handen die mij vaak afranselden en voor de stokken en bezems die vaak op mij nee...

Naar het water verlangde ik als een hongerige naar het voedsel, als een zieke naar de gezondheid, als een baby naar de moederborst. Het goedgunstige water heeft mij niet teleurgesteld. Het heeft mijn oude, vervallen lichaam omgeven en gekoesterd als een mantel, als de handen en als de liefkozinge...

Het interieur van het pand van de fysiotherapiepraktijk aan de Amarantstraat spreekt niet onmiddellijk tot de verbeelding en dit heeft niets weg van het "voorportaal van de hemel". Aan de wand bevindt zich een soort portrettengalerij van personen met vrolijk lachende gezichten, kennelijk bedoeld o...

"Woont u hier al lang, mevrouw?" vragen de beide heren elektriciens. Het medelijden en de meewarigheid druipt van hun gezichten. Ze torsen een zware, zwarte koffer, gevuld met schroevendraaiers en ander materiaal, voldoende om een hersenoperatie te volvoeren. Ik antwoordde zonder in detail te t...

We schreven negentienvijfenzestig. Ik was goed door het toelatingsexamen gekomen en trad aan voor de brugklas. Mijn trotse en liefdevolle oma schonk mij bij die gelegenheid de boekentas. De bruine lederen tas was zoals boekentassen horen te zijn en zoals deze gangbaar zijn. Ruim van inhoud, met twee...

De Theresiakerk steekt als vanouds haar toren de hemel in die al van verre zichtbaar is vanaf de Spoorzone. Haar stenen gestalte verheft zich aan de rand van het gelijknamige plein met de chique, statige bebouwing. Vandaag de dag herbergt zij na de verbouwing appartementen. Eens, in lang vervloge...

De hond staat hoog op de slanke poten en houdt deze stram gestrekt. Zijn cognackleurige vacht glanst onder het licht dat het terras overspoelt op deze late augustusdag. Hij klemt de zwarte, gekromde nagels vast aan de harde ondergrond. De viltachtig beklede flaporen zijn gedrapeerd over de kop met d...

Bij "Manfield" in de Heuvelstraat staat met heel grote letters op het glas van de ruit van de etalage het woord "Sale" vermeld. Binnen treft men op het hoge staketsel van een rek een hele rij schoenen aan. Momenteel alle in de aanbieding. En zoals de bevolking een enorme verscheidenheid aan m...

Een veld vol zonnebloemen die hun kopjes naar de zon heffen siert nu het terrein bij de inrichting waarin mijn broer sinds jaar en dag verblijft. En dartel en frivool vlindertje fladdert over het veld. September is aangebroken en de kou zit al in de lucht. Spoedig zullen we een nieuwe herfst verw...

In een bocht van onze Heuvelstraat, waar deze bijna afbuigt en overgaat in de Nieuwlandstraat, naast de drogisterij die haar assortiment breed uitstalt en tegenover mijn voorvaderlijk huis, bevindt zich een kleine, bescheiden speelgoedwinkel. In haar etalage tref je welhaast onverwacht een Bambi ...

Een moeder moest voor altijd afscheid nemen.... De Natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar Haar armen voorgoed voor me gesloten zijn.... En ik heb de dieprode en paarse bloemen van de rododendrons bewonderd die iets van Haar geest, van Haar hart en ziel weerspiegelen, waarin Haar le...

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal. Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen maar tijdens...

In het hart van mijn donkerblonde kruin nestelt zich een krans van grijsheid, voorheen ongekend, mogelijk een teken of symbool van de wijsheid die zo oneindig moeizaam en traag tenslotte komt met de ouderdom, met de jaren. De fotograaf vuurt als het ware het flitsende, felle licht van de camera o...

Het was in die jaren waarin de allerliefste nog bij ons was dat de Kermis, zoals gebruikelijk ieder jaar, de centrale pleinen van onze stad in beslag nam. Bij de bonte kramen speelde men een spel en gokte men en men liet zich de hoogte in tillen door de Hooggaatie, men zwierde rond en men bezette de...

Het was een mooie ambiance in de Umberstraat, in het langwerpige, lage gebouw dat zo merkwaardig gesitueerd is te midden van de troosteloosheid en somberheid van de overige bebouwing aan het Paletplein. Door malversaties die ik niet kan achterhalen en waarbij mijn brein het laat afweten is de ar...

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken; de reis naar de wijk van onze stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen. ...

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans dat bleek duidelijk doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik w...

De straten rondom het gigantische complex van het Zorgcentrum dragen namen van kleuren zoals "vermiljoen" of "indigo". Ik nader het witte gebouw met de vele ramen waarachter de appartementen van de bejaarden schuilgaan. Mijn toekomstige begeleider staat al op me te wachten bij de receptie. Ik...