Alle inzendingen van geert

Gene Pitney - Mecca

Rachel bloost. Haar halsje wordt rood. Ze wipt heen en weer op hoge hakjes, wiebelt wat en strijkt haar rokje glad. Nu is Rachel een heel nuchter meisje. Alleen weet ze het zelf niet. Dat ze is nuchter is bedoel ik natuurlijk! Meisjes van twaalf zijn helemaal niet nuchter. Bestaat niet. Die zijn ver...

De markt op donderdag in Gouda is rustig. Veel lange rokken, veel hoofddoekjes. Veel donkere kleding. Vrouwen met jengelende kinderen aan de hand graaien in de "alles voor 50 ct." spulletjes. De baas heeft zijn kratten in een grote rechthoek neergezet. Tussen de vrouwen staat een man met zijn d...

Ik zat in het halfduister op het terras van de Tapperij in Gouda, beetje eenzaam aan de Brugse Zot. Voor het eerst in tijden was het om tien uur 's avonds nog lekker. Schuin tegenover me zaten drie meisjes in veel te korte rokjes druk te kletsen en te roken en naast me namen twee Marokkaanse mannen...

Met elke stap verwijder ik me verder tot alleen haar geur nog bij me is. Nu ook die vervlogen is loop ik alleen met mijn gedachten door de smalle straten van de stad. Zal ik haar ooit nog zien, aanraken, omhelzen? Haar beminnen? Of is ze verloren als een droom bij het ontwaken? Lief. Het spel is ...

Mensen lopen langs me heen, kijken strak voor zich uit en verdwijnen tussen andere mensen zonder een spoor na te laten. De stad zwijgt. Zoals altijd. Stenen hebben geen geheugen, zijn slechts een dode reflectie van wat is geweest. Je moet heel goed kijken wil je de schimmen uit het verleden ontwaren...

Lachend liep je op me af om een moment, een tijd die zeven dagen leek te duren, vlak voor me te blijven staan. Uitdagend, alsof je mijn verlangen nog verder wilde aanwakkeren. Je strekte je handen naar me uit, vlocht je vingers door de mijne en bezat me met je groene ogen. Toen deed je een paar stap...

Ik zit op een bankje in een vierkante ruimte met aan weerszijden een gat in de muur. Mijn voeten rusten op tranen uit de Amazone gevangen in hardhout en visgraat. Het venster naar hemel en vrijheid wordt gedragen door baksteen en mortel. De zaal zoemt. Vliegenvleugels fluisteren, bijen knisperen,...

Hoe dit stukje te beginnen? Zal ik voor de licht erotische toon gaan? De zinnenprikkelende suggestieve variant die, in ieder geval mijzelf, zal opzwepen tot extatisch genoegen, wellicht kreunend genot? Of nee, kies ik voor de meer technocratische variant, scherm met de wet van communicerende vaten, ...

De rat haast zich om uit handen te blijven van de man in het zwart. Grote zware passen weergalmen in de lege kerk. Onder de preekstoel door, over de harde houten banken vlucht hij weg voor de koster. Net denkt hij de vrijheid te hebben bereikt als een vlammende pijn door zijn lijfje schiet. De riek ...

Het stof dwarrelt in de laatste zonnestralen over de markt. Van de wandelaars is alleen het profiel te zien, de details laten zich raden. Op de kunstijsbaan leert een vader zijn zoontje schaatsen, beiden hebben een Unox muts op, die van vorig jaar. Het stadhuis steekt hoog boven de winkels uit. Sch...

07.30 zondagmorgen. Nét terug van een avondje stappen. Halfdronken van de slaap staat ze op haar stiletto's naast mijn bed te wankelen en maakt alvast de eerste twee, drie knopen van haar Jeans los. Vannacht heeft een Skinny Bitch Pant in Liberation van RockandRepublic haar billen omspannen. M...

Op de hoek van de Rue St-Honere tegenover de boekenwinkel van François Laforte staar ik gedachteloos voor me uit. De chaos voor mij dringt nauwelijks tot me door. Vaag hoor ik de gierende banden, het geluid van toeterende scooters, optrekkende vrachtwagens. De iphone ligt op het tafeltje voor me, n...

De stoep is gewassen en de lucht schoon gewaaid. In de bossen is het dode hout van de bomen gerukt en zijn de paddenstoelen geplukt. Natte slierten helmgras plakken aan het duin vast alsof het kauwgom is. De lucht kraakt van verandering. Het licht dat tussen de kale boomtakken doorspeelt belooft de ...

De torenspits steekt donker af tegen de avondlucht. De gouden haan, veren opgezet, is nog net te zien. Eenzaam schittert hij in de laatste stralen van de zon, peinzend over de dag. Over de mensen die, ver beneden hem, zich druk maken over steeds dezelfde dingen. Starend over het vlakke land, mijn Ne...

Het begint laat in het jaar te worden. Je merkt het als je op een terrasje zit. Wat een week geleden nog een sterke zon was lijkt nu op een gloeilampje. Je moet heel dichtbij komen om je er nog aan te warmen. Mannen moeten even wachten tot jurkjes de dag weer opvrolijken. De herfst dringt zich op. ...

Het verhaal begint op 8 november 1938, in een klein restaurant in de Altstad van Hamburg... De Alt-Hamburger Aalspeicher is sinds de 16e eeuw een bekend visrestaurant aan de Deichstrasse. Het plafond is bruin verkleurd door sigarenrook, de tafeltjes dicht op elkaar. Kleedjes en dikke gordijnen de...

Vanmiddag zat ik in de zon te lunchen op een terrasje. Zo'n echt ouderwets cafetje met rieten stoeltjes en een relnicht als eigenaar. De koffie was van Laurentius en smaakte prima. Net als de driedekker met gebakken spek trouwens. Mijn humeur was in tegenstelling tot het prachtige weer aan de m...

Waarom is de neus, en in het bijzonder mijn neus, zo bepalend voor iemands uiterlijk? Nee zelfs dieper, voor iemands karakter? Om dit fenomeen te doorgronden moeten we terug gaan naar de oorsprong. Ik wil niet zeggen naar de schepping want daarvan staat de datum niet vast, maar naar de dag waarop ...

Eindelijk! De schepping verklaard! Maar: hebben mooie mannen dan slecht zaad? En zijn mooie vrouwen minder vruchtbaar? En als je een lelijke man nu kruist met een mooie vrouw? En andersom? Ik zit aan het strand en het bewijs paradeert voor me. Er zijn meer lelijke mensen dan knappe! Of om wat zel...

Je pakt je boeltje bij elkaar, stapt in de auto nadat je de deur voor de laatste keer met de sleutel afsluit, kijkt nog één keer om en vertrekt. Op dat moment heb je het gevoel vrij te zijn. Ongebonden. Geen verplichtingen. Moments in Time. Tenminste als je niet elk jaar verhuist. Anders wordt ...

Soms wil je wel eens alleen zijn. Even niemand zien. Alleen maar mijmeren, nadenken, terugkijken op een geslaagde week, een leuke afspraak. Of somberen over gemiste kansen, domme acties, stomme dingen die je gedaan hebt. Stomme blogjes. Verloren vriendschap. Sinds het begin van de mensheid (nou j...

"Nederlanders zijn voorstander van orgaandonatie. Maar in de praktijk blijkt slechts een kleine minderheid bereid een orgaan van zichzelf - of van een naaste - te doneren." Dit las ik op de voorpagina van de Volkskrant. Hebt u al een donorcodicil? Ik wel hoor, kijk maar: “Ik verzoek u mijn ...

Terwijl Nederland gebukt ging (nou ja…..) onder de droogte was ik een weekje in Lissabon. Behalve dat het er aanmerkelijk kouder was dan hier, vooral ’s avonds, begon het in het weekend ook nog te regenen. Geen mooi weer dus om langs terrasjes en fadokroegjes te flaneren. Toch is Lissabon een mo...

De Nederlandse radio is een ramp! Het begint al 's ochtends vroeg, als de wekker afloopt. Dan word ik gewekt door het nieuws. Dat wordt eerst aangekondigd door een quasi sonore stem. Vervolgens verklapt de omroeper van dienst de voornaamste gebeurtenissen en daarna mag de nieuwslezer proberen er ...

Het heeft Paus Benedictus XVI in al zijn wijsheid behaagd het Voorgeborchte te schrappen uit de verzameling kerkelijke folklore. Voor alle duidelijkheid: het Voorgeborchte was de wachtkamer van de hemel voor de zielen van ongedoopt overleden kindertjes en andere overledenen die schuldloos ongedoopt...

Toen ik nog werkte kreeg ik altijd weer dezelfde opmerkingen als ik op een verjaardag of ik de kroeg vertelde dat ik in het onderwijs werkte: “Lekker lang vakantie!” Vaak vroeg ik dan: “Hoe vaak per jaar heb jij vakantie?” Meestal was het antwoord:”Eén keer”. “En?” vroeg ik dan, “...

“Wat is dat eigenlijk, Goede Vrijdag?” vroeg me afgelopen week een autochtone twintigjarige. Schoolmeester als ik ben, heb ik haar meteen de hele Goede Week uitgelegd: van Palmzondag, Witte Donderdag, Goede Vrijdag tot Paaszondag. Tweede Paasdag heb ik maar niet proberen uit te leggen, want dat...

Onlangs spraken in het Vara-tvprogramma ‘De Leugen Regeert’ Volkskrantredacteur Martijn van Calmthout en oud-journalist Ab Pilgram over de gemakzuchtige manier waarop de media zich voor het karretje van de klimaatsceptici laten spannen. Vanuit hun heilig geloof in hoor- en wederhoor laten de med...