Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Lief!

Met elke stap verwijder ik me verder tot alleen haar geur nog bij me is. Nu ook die vervlogen is loop ik alleen met mijn gedachten door de smalle straten van de stad. Zal ik haar ooit nog zien, aanraken, omhelzen? Haar beminnen? Of is ze verloren als een droom bij het ontwaken?

Lief. Het spel is spel gebleven, maar soms, soms .... denk ik terug aan die dagen van onschuld, die dagen vol warm verlangen. Droom ik gedachten die verzwegen moeten worden, verlies ik mezelf in: als ik ..., als we...!

Op de hoek van twee stegen stop ik. Ik aarzel wat te doen, ga tenslotte in de vensterbank van een winkel zitten en steek een sigaret op. De rook prikkelt in mijn ogen. Tranen lopen over mijn wangen als ik me de zachtheid van haar huid, de geur van haar lijf probeer te herinneren.

Ze leunde tegen de muur, trok haar schoenen uit en plofte op bed. Met gesloten ogen lag ze op haar rug naast me, haar blonde haren als een waaier om het hoofd. Ik streelde voorzichtig haar hals, haar kin en streek met mijn vingers over haar lippen.

Lief. Na een laatste diepe haal smijt ik de sigaret weg en besluit de kroeg in te gaan. Ik wil nu niet alleen zijn. Het gezelschap van een zwijgzame kroegbaas is beter dan een huis waar alles aan haar doet denken. Ik kom hier nooit, deze kroeg spreekt me niet aan, maar bier is bier nietwaar? En dronken worden kan je overal. Even aarzel ik, vraag me af of dit wel een goed idee is, maar besluit toch door te zetten, de angst voor eenzaamheid is te groot. Eenzaamheid en drank …

Terwijl ik haar kuste maakten haar lange vingers een voor een de knoopjes van haar jeans los. Met haar duimen onder de broekband duwde ze, draaiend met haar billen de jeans langs haar dijen naar beneden. De kleine haartjes op haar dijen plakten aan haar klamme huid.

Na het vijfde biertje komt mijn goede humeur terug en bij nummer tien vraagt de kroegbaas me vriendelijk af te rekenen en op te rotten. Ik schuif de gordijnen in de deur opzij en wankel de nacht in.

De klinkers van de straat reflecteren mijn schaduw. Boven mij schermen de huizen de hemel af. Het lijkt alsof ze door de dwang der eeuwen naar elkaar toe zijn gegroeid, tot elkaar zijn veroordeeld, ze verdringen de avondlucht, verduisteren de sterren, doven het licht. Doven mijn licht.

Lief.... heb me lief.


Zie ook: http://witchwithaview.wordpress.com/

Schrijver: geert smits, 31 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

2.6 met 11 stemmen 454



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
1 september 2011
Een heel goed beschreven liefdesverdriet, dat ik als romanticus graag gelezen heb, toch, beste Geert, is geen vrouw deze afgang waard, filosofisch dan, fysiek ken ik het klappen van de liefdeloze zweep maar al te goed.
Drank na stank voor dank.
Van mij mag ze je terugnemen, maar ben je daar echt mee geholpen? Wees scherp!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)