Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Schrijven

Het stof dwarrelt in de laatste zonnestralen over de markt. Van de wandelaars is alleen het profiel te zien, de details laten zich raden. Op de kunstijsbaan leert een vader zijn zoontje schaatsen, beiden hebben een Unox muts op, die van vorig jaar. Het stadhuis steekt hoog boven de winkels uit. Schrille neon reclames doen een poging belangrijk te zijn maar verliezen het van historie.

Ik zit in het eerste hotel van Nederland. Hotel de Zalm in Gouda, inmiddels verworden tot een doorsnee bruin café. Aan een vierkant bruin tafeltje, in een hoekje een beetje tegen de middagzon in te kijken. Voor me een glas Syrrah, rode wijn en een schaaltje olijven. Naast me een tweetal dames op leeftijd die, zoals alle dames, over iedereen spreken behalve over zichzelf. Sjaak heeft een hernia, zij van Janssen een depressie en ga zo maar verder. Nauwelijks interessant, maar wel typerend. We praten bijna niet meer over onszelf, alleen maar over anderen. Praten over jezelf maakt je kwetsbaar, legt je zwakke punten bloot.

Schuin tegenover zit een bekende vrouw. De middagzon laat alleen haar profiel zien. Een vrouw van een jaar of zestig die nog steeds de schoonheid van haar jeugd heeft. De blonde haren zijn grijs geworden, om haar ogen talloze rimpels. Lang geleden het meisje in de klas waar de knapste jongen mee vandoor ging. Zo'n meisje waar ik alleen maar van kon dromen. Zij zit daar samen met een vriendin, haar man is er allang met ander vandoor gegaan. De tweede leg was sterker dan de eeuwige vriendschap. Wat zou er in haar omgaan? Aan de kant gezet als een kapot stuk speelgoed? Ik durf het haar niet te vragen, het kan zo pijnlijk zijn.

Niet alleen is het moeilijk om over jezelf te praten, een eerlijk beeld van jezelf schetsen is ook niet eenvoudig. Eerlijk zijn in het algemeen is niet makkelijk. Ik schrijf dit stukje en bedenk zin voor zin wat ik wil overbrengen. De waarheid? Mezelf? Schrijf ik dit om te behagen of om bewondering te oogsten? Is dit stukje geslaagd als ik er, pakweg 20 respectjes en 40 reacties op krijg? Daarvoor schrijf ik toch niet? Als ik daarvoor zou schrijven dan schreef ik wel meer stukjes als Skinny Bitch, op Hyves 3200 keer gelezen en op Nederlands.nl zo'n 600 keer opgeslagen. Nee, leuk als zoveel mensen het lezen, maar dat is niet het belangrijkste. Maar wat dan wel? Waarom schrijf ik? Om 'uitgelicht' te worden? Het streelt je ego, natuurlijk. Maar dat is maar kort.

De zon is inmiddels achter het stadhuis gezakt. Scherp steken de heiligen en duivels af tegen de zwarte avondlucht. Het stadhuis is oud en kijkt al eeuwen neer op de mensen. Aan zijn voeten hebben drama en geluk elkaar afgewisseld. Ook mijn geluk.

Een voor een laten de mensen die tot nu toe alleen in profiel zichtbaar waren hun details zien. Schuin tegenover me zit een moeder met dochter. Dochtertje moet ik zeggen natuurlijk, het meisje zal zo'n jaar of vier, vijf zijn. De vrouw draagt de haren in halve vlecht, doorweven met pijpenkrullen. Om haar hals een een zilveren Maya ketting die fel afsteekt tegen haar bruine huid. Naar de kleur van haar ogen kan ik alleen maar raden.

De sfeer is gemoedelijk, niemand verheft zijn stem, de gesprekken kabbelen door als een bergbeekje. Aan de muur een reclame voor champagne, Taittinger. De ideale vrouw is even dun als het glas dat voor haar staat. Eigenlijk is dit prima. Een beetje voor je uit mijmeren, beelden tot je nemen, mensen kijken. Sfeer proeven. En daar gaat dus om. Helemaal geen verheven doel! Welnee. Ik probeer gewoon de tijd te bevriezen, het moment te vangen. Alle fantasie verhalen zijn leuk, maar mijn pareltjes zijn de stukjes die ik schrijf voor mezelf. Voor het moment.

Ik schenk een kopje thee in. Gewoon Earl Grey. Voor mij geen muntthee. Op de achtergrond speelt Cubaanse muziek, geen idee wie. Mooie klankjes. De katten zijn iets kats aan het doen en mijn meisje komt zo thuis. De verwarming staat eco vijandig hoog. In mijn oren klinkt nog haar stem: 'tot straks'.

Daarom schrijf ik, voor de momenten die voorbij gaan. Om die te vangen in een glazen bol van verbeelding, in de pensieve van mijn gedachten. Om later als ik terug kijk te weten hoe gelukkig ik toen was, daar aan dat tafeltje in dat cafeetje.

Schrijver: Geert Smits, 8 januari 2010


Geplaatst in de categorie: taal

3.3 met 7 stemmen 374



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)