Moi, Lolita
Vanmiddag zat ik in de zon te lunchen op een terrasje. Zo'n echt ouderwets cafetje met rieten stoeltjes en een relnicht als eigenaar. De koffie was van Laurentius en smaakte prima. Net als de driedekker met gebakken spek trouwens.
Mijn humeur was in tegenstelling tot het prachtige weer aan de melancholische kant. Wisselend bewolkt om het in meteorologische termen te zeggen. Ik ben niet echt goed in straatnamen onthouden dus waar ik nu geografisch exact op het terras zat was me een raadsel. Ik lijk wel een vrouw...In Haarlem ok...
Gezichten, indrukken en momenten; Mijn liefdes. Die vergeet ik nooit.
Joyce. Een meisje met gitzwart haar, iemand die we tegenwoordig een allochtoon zouden noemen. Een Chinese Nederlandse klinkt al veel beter vind ik. Wij waren 10 jaar oud en vonden elkaar geweldig. Zij was mijn alles, met haar kon ik mijn verdriet delen, mijn plezier, mijn speelgoed. Joyce had een een hartvormig gezichtje en haar dat altijd glom. Als je je hand erdoor heen haalde dan voelde je hoe stevig het was. 41 jaar later zie ik haar nog voor me. Voel ik haar nabijheid. Tijd is niet belangrijk. In het universum van de liefde rijgen momenten zich aaneen als kralen aan een ketting. Joyce was op een dag van school verdwenen. Mijn wereld lag in duigen, voor twee volle weken, tot ik Marianne zag staan.
Lang, blond haar en mager. Ma Femme quarante Ans avant la Lettre. Zij zag mij niet. Dacht ik een vreselijk halfjaar lang. Marianne was veel ouder dan ik. Niet in leeftijd. Marianne wist heel goed waar ze mee bezig was en daagde me uit, negeerde me, vernederde me, verleidde me. Tot ik het zat was en haar een keer plagend, lachend aan haar paardenstaart trok. Voor de klas.
Zij keek om te zien wie dat in z'n hoofd haalde en staarde recht in mijn ogen. Ik keek in de hare, groene ogen met aan de rand van de iris gouden stralen. Groene ogen die me zeiden dat het wel erg lang had geduurd voor ik door had wat ze bedoelde. Groene ogen die mijn leven bepaalden. Jezus!
Heel langzaam begon het me te dagen. Vrouwen, meisjes houden er zo hun eigen wereldje op na. Hun eigen rituelen. Als jongetje moet je daar iets op vinden. Verzin een list Tommetje Poes. De list heet 'De Verleiding' , maar dat weet je dan nog niet. Als je elf, twaalf jaar oud bent, heb je geen idee dat 'De Verleiding' de rest van je leven zal domineren!
Op dat terrasje in Haarlem keek ik in de ogen van het Chinese meisje naast me. Zij haalde haar hand door haar gitzwarte haar, streek het achter haar oren en begon te blozen. Toen werd het mij duidelijk. Mijn gedachten, de gedachten van bijna iedereen, draaien om 'De Verleiding'. Opgedeeld in miljoenen kleine stapjes, gebaartjes, echte en geveinsde interesse, botte toenadering en onredelijk verlangen. De kunst van het verleiden, vertederen, verwennen. Verleiden als ultieme levenskunst. De lijm die de wereld bij elkaar houdt.
'De Verleiding'.
"Je kijkt door de ogen van een vrouw." Voor een man natuurlijk een geweldig moment! Eindelijk heb ik mijn ultieme doel bereikt. Kijken door de ogen van een vrouw. Ervaren hoe het is om verleid te worden in plaats te verleiden. Om te voelen hoe het is als een man je blijft aankijken en je vlinders in je buik krijgt. Kippenvel op je dijen als hij op je afloopt. En keihard op aarde lazert als hij onbeholpen, in plat Amsterdams vraagt of je iets te drinken wilt. Loser. Als het exemplaar andere kwaliteiten, fysieke bijvoorbeeld, heeft geef je hem nog een kans.
Maar toch, de eerste indruk is bepalend. De geur, de aandacht waarmee hij zich heeft geschoren, zijn kleding. Witte sokken in spekzolen? Na zo'n afknapper is hij wellicht nog aardig voor een nachtje, maar zeker niet voor de lange termijn.
Kijk, het is volstrekt onmogelijk om door de ogen van een vrouw te kijken als man. Alle bovenstaande beweringen zullen dan ook categorisch onderuit geschoffeld worden door de dames. Maar toch. Het spelletje dicteert dat ik, man, in mijn eigen onzin geloof. Vrouwen daarentegen hebben volgens mij wel de gave om door de ogen van een man te kijken. Vanaf dag 1 dat ze doorhebben dat ze vrouw zijn. Meisje af. Nee dames, nu niet ontkennen: ik weet zeker dat jullie het kunnen.
Natuurlijk is dit een poging tot verleiden. Een schreeuw om aandacht: kijk mij eens begrip tonen, wat schrijf ik knap, zie mij mijn apendans eens uitvoeren, mijn veren opsteken. Heb mij lief! Ik zeg het er maar bij voor het geval jullie het niet door hebben....
Ik zal blijven verleiden tot ik er niet meer ben. Moi, Lolita.
gmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
verleiden
583
Geef je reactie op deze inzending: