Alle inzendingen van i.Broeckx

In Tilburg Zuid, niet ver van mijn geboortehuis, sloeg ik eens gade hoe een trotse hondenbezitter zijn geliefde huisdier, een kleine zwarte poedel met zwarte, krullerige vacht, uitdaagde om het kunstje te volvoeren dat het onschuldige dier graag ten beste zou geven. IJverig, gedienstig, vrolijk en enthousiast sprong de zwartharige poedel keer op…

Aan het eind van de duistere straten lokte een licht. Het was de buitenverlichting van de gebouwen die de ongelukkigen herbergen die gegeseld worden door de onmenselijke zweepslag van geestelijk leed. Mijn gestage voetstap had me tot hier gebracht. De kille, kale gangen van het ziekenhuis boden geen bescherming of beschutting. Haar gezicht was verwoest…

De zomerdag ademt een milde, feeërieke en rustgevende sfeer. Een witte, houten bank op het Pieter Vreedeplein met gestileerde spijlen biedt mij ruimschoots plaats. Een bonte, prachtig gedessineerde duif, als het ware een oorlogsinvalide onder de dieren, met een stomp, gehandicapt pootje komt verlangend aangehipt. En inderdaad werp ik hem een stukje…

Het was een tijdschrift met merkwaardige, esoterische, maar kunstzinnig verantwoorde patronen. Met zwart-wit-foto´s van gordijnen, wandkleden, place-mats en tafelkleden. Het werd eens per maand bezorgd. Onze moeder had het besteld om aan de creatieve verlangens van haar dochters tegemoet te komen. De gymnasiale studie werd te zwaar. Deze deed teveel…

Terwijl mijn leven zich met razende vaart had voortgespoed langs een duister, onherleidbaar parcours had mevrouw altijd de witte villa, een van de villa´s die de drukke Bosscheweg flankeren, bewoond. Altijd was ik onwetend geweest omtrent haar wellicht eveneens heilloze en desastreuze leven dat zij nog altijd alleen in het grote huis met de vele kamers…

Onze Stationsstraat, die zich uitstrekt tussen de Spoorlaan en de Nieuwlandstraat, heeft op een zonnige voorjaarsmorgen, die de panden in een bescheiden, bleek licht zet, toch wel iets van een grootstedelijkheid die aan Wenen, Parijs of Praag doet denken, maar die Tilburg in haar haveloze buitenwijken nauwelijks bezit. Links van mij aanschouw ik…

In de gangen en zalen van Woonzorgcentrum H. is het een uiterst kale bedoening. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe een bejaarde hier sfeer of warmte kan vinden. Ik heb me aangemeld als vrijwilligster voor de Wandeldriedaagse. Mijn naam blijkt inderdaad vermeld te zijn op een lange lijst bij de receptie naast die van mevrouw T die mij is toegewezen…

Opnieuw ben ik naar de gebouwen en naar de weiden gegaan, waar ik eens de liefsten heb moeten afgeven, heb moeten overgeven aan vuur en aan aarde. De zalen zijn mij nu bekend. Ze zijn opgesierd met parafernalia die bezwaarlijk kunnen dienen om het leed te verzachten. Er zijn velen komen opdagen voor de lezing over rouwverwerking. Ik neem plaats…

Tweeënzeventig jaar geleden, in 1953, vocht ik mij een weg naar het levenslicht vanuit de donkere, veilige cocon van de baarmoeder. De bevalling was zwaar en moeilijk geweest. Mijn vader riep er pas op het allerlaatste moment Dr.E. bij. Hij vroeg waarom hij hem niet eerder had opgeroepen. IJlings werd ik vervoerd in een glazen kistje naar het E.Ziekenhuis…

Als men wandelt over de Tilburgse Spoorlaan kan men als men wil een blik werpen in een merkwaardige binnenplaats. Daar bevindt zich tegen een witgekalkte wand een lantaarn Misschien herinnert men zich een dergelijke lantaarn eens aanschouwd te hebben als een illustratie bij een verhaal, sprookje of novelle die men eens las in een ver verleden…

Op de dag waarop opnieuw onregelmatigheden in haar borst waren aangetroffen, had zij een groot, wijnrood kussen aangeschaft voor negenenveertig euro voor Binky, een klein hondje en haar enige kameraad. Het was een koninklijk kussen en Binky lag er pontificaal op, als een vorst, met uitgestrekte poten. Zijn vacht draagt een patroon van zwarte en bruine…

Als men Woonzorgcentrum "De Heikant" vergelijkt met "Het Boshuis" valt het eerstgenoemde centrum ongetwijfeld het meest gunstig en voordelig uit. Het lijkt mij dus alleszins begrijpelijk als men daaraan de voorkeur zou geven. De riante eetzaal grenst aan een betegelde binnenplaats die toegang geeft tot mooie appartementen. Hoewel een en ander…

Het is november.De huilende tonen van de wind die raast om het hoekige huis interpreteert mevrouw ten onrechte als muziek door de vervorming die het gehoorapparaat met zich meebrengt. We leggen de ivoorkleurige steentjes met de zwarte stippen, die een getal weergeven, aaneen op de tafel, op het tafelkleedje met de bordeauxrode en roze strepen, dat mevrouw…

Het was een moment in de aaneenschakeling van momenten die mijn leven vormt, een eenmalig moment, waarop ik opnieuw de vijver aanschouwde, die daar lag te glanzen met in de verte de houten brug. Twintig jaar daarvoor zat ik op haar grassige oevers met mijn vriend en keek ik naar eenden, ganzen en zwanen die klapperden met hun voorwereldlijk aandoende…

Velen hadden zich verzameld op het centrale plein vanwaar de fakkeltocht van start zou gaan. Ik was in het gezelschap van een vriendin die dit evenement had uitgekozen als alternatieve en charitatieve besteding van haar kerstavond. Zij had zich er een buitengewoon romantische voorstelling van gemaakt. Een bontgekleurde harpspeler speelde een prelude…

Haar universum is honderdtachtig graden gedraaid en dat van mij ook. Er ligt een doem over haar wereld, die niet meer zonnig en vredig is, maar waarin een angstdroom, een nachtmerrie tot leven is gekomen. Ze is een smalle, sterke vrouw in een spijkerpak en ze is pas zesenveertig. Ik ga met haar mee naar het Verbeeten-Instituut, allerminst de favoriete…

Op een winterse dag - waarop de wegen besneeuwd waren en de sneeuw zich had gehecht aan de dakpannen en aan de rozen die overgebleven waren in het late seizoen en ze voorzag van een spierwit, duimdik laagje ijs - maakte ik voor het eerst kennis met Emma ten Bikkel. Ze zou mijn nieuwe bovenbuurvrouw worden. Zij leek me overspannen en overstuur en viel…

De dames en heren die op "Sparrenheuvel" komen, verkeren in het voorland van de geestelijke aftakeling, op het hellende vlak van een leven dat ten einde loopt. Een zaal van het Wijkcentrum is zo goed en zo kwaad als het ging ingericht als een echte "huiskamer" die gezelligheid en sfeer moet suggereren met een lichtbruine houten kast, schilderijen…

Het is december 2008. Buiten heerst de vrieskou. Terwijl de warmte van het dekbed mij omgeeft, opent zich de wereld van droom en slaap voor mij. Een hel licht valt over een tafereel uit het verre verleden. Het moet 1964 zijn. Daar is de zonnige tuin. Mijn beide nichtjes over wie mama zich goedgunstig ontfermd had na de tragische dood van hun moeder…

Het was een warme dag in juli en lange, antracietgrijze schaduwen legden zich over de wereld. Zijn naam was August en ik vergeleek deze met de naam van mijn lang overleden oom wiens as op een ver continent rust met die van mijn favoriete schrijver August Strindberg. We hadden afgesproken samen naar "Peerke Donders" te gaan, een etablissement…

De zelfgemaakte poppen met de vertederende, lieflijke uitdrukking op de gezichtjes heeft ze weggeschonken, gegeven aan kinderen die haar niet kennen. Kinderen van de naburige crèche van wie ze de grootmoeder zou kunnen zijn, maar ze is geen grootmoeder want ze heeft nooit een kind het leven geschonken. Ze haakt nu geen poppen meer; ze haakt of breit…

De nog jonge dame draagt in het zwarte, welige haar dat tot op haar schouders valt een blinkende zilveren strik. Bij de kassa, waar ik me aansluit bij een lange rij klanten, vraag ik haar naar de wandelstok, die ik onverhoeds heb achtergelaten in de winkel. Zoals een verweesd kind haar ouders terdege mist, mis ik mijn trouwe, metalen metgezel, mijn…

De weg naar Oudenbosch voert via Breda en gehuchten die het genoemde dorp omringen. Als wij onze bestemming naderen, zien wij de koepel van haar befaamde Basiliek al uittorenen boven haar omgeving, zoals bepaalde uitzonderlijke persoonlijkheden hun medemensen in het niet doen zinken en hen overvleugelen. De gevel van de kerk, een trotse replica van…

De lange laan eindigt in een blauwachtig verschiet zoals de toekomst en het leven zich hullen in naamloze nevelen van onzekerheid. Mijn gestage pas brengt me naar Zorgcentrum "Zonnehof", een instituut dat haar naam niet in alle opzichten eer bewijst, maar vanaf het eerste moment van ons samenzijn hebben de mevrouw die ik vanaf dat moment met regelmaat…

Het was winter en het sneeuwde die dag. Op de markt liep ik de nachtjaponnen als het ware "tegen het lijf". Ze waren lichtpaars, roze en groen van kleur, wapperden in een licht briesje vóór de kraam en ze leken min of meer op vormeloze zomerjurken van een lang vervlogen mode. Maar dit was waar mevrouw om gevraagd had. Ik gaf ze haar bij onze volgende…

Onze Willem II straat, genoemd naar de negentiende-eeuwse koning die een voorliefde koesterde voor onze stad, strekt zich als vanouds als een statige boulevard uit onder een bewolkte hemel als we bioscoop "Cinecitta" bezoeken. Na de grootscheepse verbouwing herbergt het pand prachtige luxueuze zalen en in één hiervan zijn we de enigen op een woensdagmorgen…

Mevrouw had me gevraagd een setje mee te brengen waarmee ze "pompoentjes" zou kunnen vervaardigen: wollige bolletjes van garen die ze zou kunnen gebruiken om de eveneens zelfgemaakte poppen en knuffelbeesten te versieren en te vervolmaken. Ik bewonderde haar zozeer om de moed en de wilskracht waarmee ze nog streefde naar de bereikbare doelen, al…

Onze geliefde, oude stad huldigt haar jaarlijkse traditionele en feestelijke evenement: de grootste Kermis van de Benelux die de pleinen en de straten met haar attracties in beslag neemt. En zo rapporteerden mijn goede, onvergetelijke ouders - sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden - hoe ik al als klein meisje opgetogen, enthousiast…

We schreven negentiendrieënzeventig. Ik had de leeftijd van twintig jaar bereikt. Het leek vrienden die over mij waakten gunstig als ik eens bij wijze van proefneming de veilige omgeving, de beschutte cocon van mijn ouderlijk huis zou verlaten om de gewenste zelfstandigheid te ervaren en te verwerven die een grotere mate van onafhankelijkheid en…

Het is een va-et-vient van "jongeheren" in de kapsalon aan de Wilgenstraat, nabij de uitgestrekte dodenakker die omringd wordt door indrukwekkend geboomte. De mannen die de kapsalon bezoeken lijken allen kopieën van elkaar, replica's, zij maken op het eerste gezicht een indruk alsof zij geen individuen zijn maar een soort van "standaardpersonen…