Alle inzendingen van i.Broeckx

In Tilburg West strekt zich te midden van de vooroorlogse huizen en de bloesembomen een water uit dat ik op Bevrijdingsdag dit jaar voor het eerst aanschouwde. Met onze voetstappen omcirkelden we deze plas op de genoemde feestdag en de sterfgevallen die mijn vriendin getroffen hebben, waren onderwerp van ons gesprek... Haar gang is vertraagd na onze…

In de achterbuurt waar mijn vriendin nu een armzalig verdiepinkje gehuurd heeft duiden desolate en vervallen voordeuren van gezinnen die nu eenmaal moeten doormaken wat hun leed met zich meebrengt.... Ik doorkruis de Berkdijksestraat die de somberheid demonstreert die veel mensen in deze tijd beheerst ondanks welvaart, materie en liefde. Mijn oog…

Het zal voor velen onbegrijpelijk zijn, maar hoe weldadig is niet de saamhorigheid en het "regime" in mijn goede geboortestad Tilburg, nu, in het hart van de Corona-Crisis....! De door mij eens als zo hardvochtig en onmenselijk ervaren "welzijns"-organisatie komt momenteel aan de deur met gratis soep en maaltijden; mijn doorgaans norse en "anonieme…

Mevrouw is gearriveerd op de Dagbehandeling Oncologie....De verpleger verzoekt haar zich uit te strekken op het bed. Het grijze haar van mevrouw is als een keizerskroon. Ze klemt haar tas, een onmisbaar attribuut van de ouderdom, tegen zich aan alsof deze haar enige bondgenoot is in duistere tijden. De verpleger toont belangstelling. Nee, het valt…

Een nieuw licht overspoelt de wereld. De vogels zijn teruggekomen en zij nestelen in de bomen rond mijn huis. Zo brak ook in het lang-vergeten jaar 1956 de Paastijd eens aan. Ik herinner mij hoe de lange Bosscheweg zich als een kosmopolitisch lint uitstrekte en hoe ik de bonte afwisseling van winkels waarnam met het halve, nog niet ontwikkelde bewustzijn…

.....en dan observeerde ik je, als je paradeerde in het park te midden van je geloofsgenoten, zoals ik altijd in blinde adoratie naar je Griekse gestalte bleef staren....Onze liefde bleef al die jaren hopeloos, onmogelijk en onvervuld.... Het moest van jou de liefde blijven die vriendschap heet....Nu is er alleen nog je "Afrikaanse" portret van oude…

Ze kwam altijd al aan in mijn ouderlijk huis.... Zo zijn liefdevolle ouders: ze koesteren en verwelkomen de vrienden van hun kinderen, hoe mismaakt of misdeeld ze ook zijn. Maar toen de vriendin er op een achterkamertje een eind aan wilde gaan maken, kwam mijn goede moeder wel in opstand.... Ik trof de vriendin van lange jaren nog wel eens in haar…

De nacht valt na een van de dagen, getekend door crisisgevoelens..... De slaap overvalt mij en in mijn droom zie ik mijn oude ouders, zo dierbaar, zo lang al niet meer te midden van de levenden... Ach, als zij dit eens zouden hebben meegemaakt! Vader klemt een dikke sigaar tussen de lippen. We zullen samen op reis gaan, een reisje langs de Normandische…

Een nieuwe Lente doet ons huiveren om een virus, om een epidemie.... Kleine aanzetten van lieflijke blaadjes sieren al de takken aan mijn venster. Ze wiegen lichtjes in een briesje. Een Licht vervult mijn kamer, een Lentelicht; het trekt grillige sporen over de wanden en over het plafond (is het het Licht dat door de door mij zozeer vereerde Romantici…

Het is meer dan dertig jaar geleden dat ik het flatje (het flatje dat mijn woning is tot op de huidige dag) ben gaan bezichtigen samen met de allerliefste wiens as sinds veertien jaar rust op de velden aan de Karel Boddeweg. Het sneeuwde lichtjes die dag; korrelige sneeuw had ons verrast en daalde op ons neer. In de verte doemde het gebouw al op, stammend…

Die nachtelijke uren van destijds waren uren van ongekend geluk voor mij....We schreven 1983. Huilend besefte ik dat ik de levensadem teruggeschonken had gekregen, de allereerste voorwaarde van alle bestaan.... Wekenlang was de diagnose uitgebleven, en, steeds benauwder rakend, was ik tenslotte met blauwe nagels en lippen vervoerd naar het ziekenhuis…

In de kleine slaapkamer van het arbeidershuisje stonden de twee monumentale eikenhouten ledikanten, erfstukken van een tante. Een smal gangetje scheidde de bedden. De zusjes; mijn zusje en ik brachten er de winternachten door in die verre, voorbije jaren en op de beslagen ruiten tekende ik sprookjestaferelen en ik vertelde mijn zusje fantastische verhalen…

Ik kwam twee dames tegen aan de halte van lijn zeven bij het station. Een van hen droeg halflang blond haar en zij hanteerde een koket en elegant damessigaartje. Ze lachten me toe. "Ik heb geen big smile" verklaarde ik en ik voegde eraan toe: "Liever naakt dan namaak". Ze waren het er wel mee eens dat het geen zin heeft te lachen als er niets…

Het avondlicht van een dag in de lente voert haar grillige spel uit op de houten lijsten die mijn vensters omringen. Ik bekijk een oude foto.... Daar is tante Resi, de jonge echtgenote van oom Gerard met mij in het kleine tuintje achter mijn ouderlijk huis. Tante omarmt me beschermend en liefdevol. Ik draag het jasje dat ze voor me naaide....…

Toen je me buiten gezet had moest ik bij nacht en ontij struinen langs het zwarte, diepe, kolkende water van de Piushaven, op weg naar het loket waar ze me zouden mededelen dat mijn liefde berustte op een waandenkbeeld, op een illusie.... Het is je niet in dank afgenomen, maar thuisgekomen luisterde ik tegen beter weten in opnieuw naar die dansmuziek…

Ach, hoezeer koesterde de hoofdredactrice aanvankelijk haar redactieleden! Ze bracht zelfs eens worstenbroodjes voor hen mee! (Dat ze in de buurt beschouwd werd als een "misselijk wijf" wist ik toen nog niet...) Maar ze pronkte met de veren van haar vrijwilligers, terwijl ze zelf niet in staat was tot het werk. Hoe trots was ze op het lullige,…

Toen de crisis het meest aangreep, in het hart van de desastreuze gebeurtenissen, zond het Opperwezen of wie je daarvoor aan moet zien mij een droom, een wonderbaarlijke droom over een citroengele kanarie, over mijn inmiddels overleden kanarie. Het beestje was tam geworden en ik kon het op mijn vinger dragen. Het hipte leuk overal rond en ging zitten…

Toen ik gekwetst was als nooit voorheen door de brute, wrede en gemene mensensoort, ben ik hem gaan halen, mijn meest dierbare Rocky. Ik trof hem aan in het asiel te midden van zijn eveneens verweesde makkers en soortgenoten en schonk hem aan Vader, die ook sinds lang niet meer te midden van de levenden is. Rocky droeg een cognackleurige, haast…

Het ene meisje draagt op de foto de bril die zij al droeg sinds haar zevende jaar en die zij nog lange tijd bewaarde; zij is de intellectuele; het andere meisje is de clown; zij lacht en draagt frivole staartjes in het haar, samengebonden door onschuldige frutsels en fratsels..... De meisjes zijn zussen; ook in dat vroege jaar waren zij al getekend…

In die tijd, gedurende die zeven jaar van je emigratie, toen ik je bestaan in dat Zuid-Amerikaanse land ten onrechte beschouwde als een sprookje, dan wel als de romantische film die het niet was en toen ik nog altijd verliefd op je was heb ik al mijn geld aan je verbeld en struinde ik rond met die onechte, zwaar materialistische "vriendin", met die…

De Caspar Houbenstraat met haar krijtwitte bebouwing strekt zich nog altijd uit in Tilburg zuid. Eens was daar de zaak van Hamburg, de kapper. Ik bezocht het niet graag, want was toch al nooit een schoonheid en het "bloempotkapsel" dat je daar kreeg aangemeten, verbeterde die situatie nauwelijks. De meisjes met het lange, blonde haar mochten alles…

Ik spreek over de tijd van mijn jeugd; de zestiger jaren van de vorige eeuw; we woonden in het arbeidershuisje. In onze woonkamer stond de zilverkast, een familiebezit, een erfstuk dat onze jeugd vergezelde en we huisvestten de kat van de buren.... Een kat is eigenzinnig en autonoom en zij duldt geen commando's.... In een leunstoel gezeten voor onze…

In jouw dorpje, Loon op Zand, ging ik mijn ondoorgrondelijke sluipwegen, eens, lange tijd geleden en hield ik vaak halt bij die cafetaria. Hoe graag zou ik je nog eens ontmoeten en met jou de taal van de "dichters en denkers", de edele taal die je vloeiend sprak, maar die zo misbruikt is voor brute, Nazistische commando's, bestuderen! Je devies: "Wees…

Toen een nieuwe lente inzette en fragiele aanzetten van petieterige blaadjes zich vertoonden aan de bomen voor mijn venster en nu zwarte vogels zijn teruggekeerd en nu zij vrolijke strapatzen maken op de takken waarop zij zijn neergestreken, ben je weergekomen. We hebben de fontein bij l'Hermitage weer aanschouwd die bruisend opspat en de zwanen waren…

In die tijd logeerde ik weleens bij tante en oom in het drie verdiepingen tellende kapitale huis in Helmond, bij mijn nichtjes Suzanne en Ine. Zij hadden veel meer speelgoed dan ik, dochter van een klein ambtenaartje. Mijn vodderige jurk had tante vervangen door een zomerjurk met turquoise en witte ruiten, aangeschaft bij C & A. In de kelder van het…

De taxichauffeur die mij kwam halen moest onvermijdelijk weer in gesprek gaan, in overeenstemming met wat nu eenmaal de onbegrijpelijke modus vivendi dan wel de cultuur of de mores is bij de Deeltaxi. Door de avond bracht hij mij naar mijn Turkse vrienden Ali en Sultan, mijn trouwe kappers die domicilie houden vlakbij het gebouw van het lyceum en het…

Het was Carnaval in de stad en bitter koud en ik signaleerde verschillende personen met de groen/oranje sjaal, een echtpaar met kleurige hoeden op in de bus, dat zelfs een zilverkleurige trompet met zich meedroeg en ook zag ik her en der anders gekostumeerden in vaak originele kledij. Zelf droeg ik mijn "Russische" bontmuts die zeker niet voor…

Dag aan dag observeer ik de lange stoet, de triomfantelijke optocht van auto's op de snelweg naast mijn huis, gezeten aan mijn met nerven doorgroefde oude bureau, aan mijn venster. In de avond volgen de koplampen elkaar snel op, in een nooit eindigende sequentie. De eenzaamheid regeert, maar sinds kort is er meer reuring in het appartementencomplex…

Bij de bushalte trof ik deze keer een heel klein, petieterig mannetje met een schattig opstaand kuifje en minuscule schoentjes, vergezeld door zijn moeder, uit Mexico afkomstig. "No hablo Espagnol" verklaarde ik ten overstaan van de dame en zij repliceerde: "Je parle Francais"..... Wonderlijk om te beseffen dat ik de tweeëneenhalf jaar waarin het…

Hotel-Restaurant "De Postelse Hoeve" vormt een uitwijkplaats, maar geen oase voor verweesden en eenzamen die op zaterdagavond met hun ziel onder hun arm lopen..... Daar wordt druk gedineerd door diverse gezelschappen en er staan rieten stoelen rond de tafels waarop men de eenzamen hun thee of koffie serveert. Het biedt nauwelijks troost uit te kijken…