Alle inzendingen van i.Broeckx

Was het de laatste wandeling die we samen ondernamen nu haar lichaam kennelijk aan het aftakelen was, nu zij bestraald moest worden? We waren het bospad ver gevolgd en met veel weemoed bekeek ik de oranje bessen en de bramenstruiken links en rechts van ons. Ze was mijn trouwe wandelgenote geweest gedurende veertien jaar en vele voetstappen van ons…

Juist toen ik op kerstavond, als mensen hun saamhorigheid vieren rond een kerstboom, uit het raam keek, zag ik mevrouw voortschuifelen door de restanten van de grijswitte sneeuw die eerder de wereld overladen had, in het gezelschap van een poedel, waarvan zij wel zielsveel moest houden naar mijn inschatting. Zijn kameraad en mede-poedel, die ik eerder…

Ik had ruim twee uur op haar zitten wachten in het café-restaurant; twee uur gelardeerd met bitter-lemon en koffie verkeerd. De hitte geselde en striemde de wereld, maar een wentelwiek ver boven mijn hoofd bracht enige verkoeling. De serveersters in hun lange schorten liepen ijverig af en aan, handig balancerend met dagschotels en verfrissingen. De…

Naast ons, de meisjes van Broeckx, groeide geen jongen op..... Wij maakten niet van dichtbij kennis met zijn kinderspel, met zijn autootjes en vliegtuigjes en met al de spulletjes en de fantasieën waarvan een jonge jongen zo houdt.... Onze moeder had het kinderspeelgoed van ons vierjarige broertje dat uit huis geplaatst was en verbannen naar een inrichting…

Uit verre, verre, onpeilbare verten waarvan ik het onduidelijke bestaan niet vermoed, werd mij de droom gezonden; de droom over het meisje met de grijze plooirok dat ik eens was. En ik herkende met diep medeleven mezelf: het mishandelde kind met de scheve tanden, de bril, het bloempotkapsel, de rare kleding en de hoge schoenen. Mijn liefde is gewekt…

Gedurende twintig jaar had de machine trouwe diensten verricht. Hij droeg de trotse naam "Oko-Lavamat". Was het onbegrijpelijk dat mijn tranen rolden toen twee stoere "body-builders" van "Paulissen Witgoed" hem kwamen halen en de trappen afdroegen? Ik had het gevoel dat met hem twintig jaar van mijn leven teloor gingen, voorbij waren gegaan…

Vele spulletjes die ik nog bewaar in mijn huisje herinneren me aan Haar, maar het meest schrijnende en navrante dat tot mijn stervensdag in een envelop met het opschrift "Famous Artists Schools" in mijn vitrinekast bewaard zal worden is haar schrijfwerk voor genoemde "school". De envelop bevat voorgedrukte brieven met gefingeerde handtekeningen…

Op een winterse dag, waarop de wegen besneeuwd waren en de sneeuw zich had gehecht aan de dakpannen en aan de rozen die overgebleven waren in het late seizoen en ze voorzag van een spierwit, duimdik laagje ijs, maakte ik voor het eerst kennis met Emma ten Bikkel. Ze zou mijn nieuwe bovenbuurvrouw worden, leek me overspannen en overstuur en viel me na…

De Chinese arts zat vóór me, gekleed in een witte doktersjas waarmee hij vermoedelijk deskundigheid wenste uit te stralen. Hij zei niet véél, sprak vermoedelijk geen Nederlands en had mijn beide polsen in zijn handen genomen om aan hun rustige dan wel heftige slag de aard van mijn kwaal vast te stellen. Vervolgens krabbelde hij met een fijne, spitse…

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken: de reis naar de wijk van de stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen.... De "Arriva"-bus doorkruist eerst de straten van…

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans ze gaf daar duidelijk blijk van doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt. Eenmaal aangekomen…

De straten rondom het gigantische complex van het Zorgcentrum dragen namen van kleuren, zoals "vermiljoen" of "indigo". Ik nader het witte gebouw met de vele ramen waarachter de appartementen van de bejaarden schuilgaan. Mijn toekomstige begeleider staat al op me te wachten bij de Receptie. Ik geef hem een hand en hij voert me naar een tafeltje…

De dames en heren die op "Sparrenheuvel" komen, verkeren in het voorland van de geestelijke aftakeling, op het hellende vlak van het leven dat ten einde loopt.... Een zaal van het Wijkcentrum is zo goed en zo kwaad als het ging ingericht als een echte "huiskamer" die gezelligheid en sfeer moet suggereren, met een lichtbruine houten kast, schilderijen…

De zelfgemaakte poppen met de vertederende, lieflijke uitdrukking op de gezichtjes heeft ze weggeschonken, gegeven aan kinderen die haar niet kennen, kinderen van de naburige crèche, van wie ze de overgrootmoeder zou kunnen zijn, maar ze is geen overgrootmoeder, want ze heeft nooit een kind het leven geschonken. Ze haakt nu geen poppen meer, ze haakt…

Op de plaats waar sinds jaar en dag "Zorgcentrum Zuid" is verrezen en waar de kolos van het verpleeghuis, waarin mijn dierbare vader de laatste elf martelende en slopende maanden van zijn langgerekte sterfbed heeft moeten slijten en meemaken, bevonden zich eens de gebouwen van een stenen jongensschool en van een meisjesschool uit Zweeds hout, waar…

Er was een oudere dame in mijn leven. Ze is de weg van alle leven moeten gaan en rust voor altijd. Ze heeft me het geschenk van de Taal gegeven. Van de Taal die eens gebruikt is voor brute, onmenselijke commando's, van de Taal die ook kan vleien, liefhebben, strelen, ontroeren, van de Taal die in haar huis de hele werkelijkheid herbergt. Toen aan…

Mijn fragiele, tengere vriendin, die de naam "Dionne" draagt, die het brood met mij deelt en die de lijnen van zorg en zorgelijkheid diep gegroefd heeft in haar gezicht, wilde de borstcrawl leren en ik adviseerde haar het water te vertrouwen en er haar hoofd op te leggen en in te dompelen terwijl haar armen het in een boogvormige beweging zouden doorklieven…

"Ik kom naar je" had ze in haar gebrekkige Nederlands op de Kerstkaart gekrabbeld. Twee maanden later, op een nog ijskoude maartdag, was het tijdstip van onze ontmoeting aangebroken. Spoedig bleek dat onze kameraadschap, die mijns inziens gedurende een vriendschap van twintig jaar was opgebouwd, afgebroken was tot de grond, zodat slechts een desolate…

"Haddon Hall" stond er op het papieren zakje dat versierd was met kleurige, gestileerde afbeeldingen van vlinders. Daar zaten goudkleurige manchetknopen in die mijn tante speciaal voor mij gekocht had in Maastricht. Ze pasten in de manchetten van de chique witte bloes die ze me cadeau wenste te doen. Ze vroeg me om de bloes te passen en voor de oude…

Eens bracht een wondermooie melodie me tot je en ik droomde in het sprookjespaleis van de verliefdheid, in de Aya Sofia van de Liefde, versierd met haar mozaïeken en arabesken, mijn prachtige droom Het bouwwerk van het paleis brokkelde steen voor steen af; een pijnlijk, verregaand demasqué Op haar ruïnes bloeit de taaie, maar toch kwetsbare bloem…

Ik kan niet beweren dat mijn eerste jaren op het lyceum zeer onaangenaam geweest zijn (vanaf de vierde klas begon de spurt voor het eindexamen en moest ik mijn verstandelijke vermogens ten top voeren; dit ten koste van mijn emotionele, creatieve en sociale eigenschappen). Maar in de eerste jaren was er nog mijn vriendin, dikke Taetske uit Goirle met…

Op mijn kastje staat een kop en schotel van breekbaar porselein met turquoise en zwarte motieven; srmzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk van een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat.... Nooit meer zal ik op weg gaan naar het bejaardentehuis…

Eens per jaar leg ik de weg af; ben ik gedwongen de weg af te leggen die ons door het jaar heen gescheiden houdt en wandel ik langs de chique huizenrij die de Ringbaan West flankeert en signaleer ik de stokrozen in de tuinen die hun kopjes als in rouw onder regendruppels laten hangen en de blauwe hortensia's en al de overige bloeiende planten en struiken…

Ze zaten steeds vóór me tijdens de vergadering en wierpen me hun onpeilbare, duistere blikken toe, tot het moment aanbrak, het onvermijdelijke, onherroepelijke tijdstip waarop ik vernemen moest dat ze niet langer te midden van de levenden verkeerden, dat hun wanhoopsdaad een feit was. Ik had hen nooit gekend en gepeild en heb nooit kunnen begrijpen…

Ik had de rouwannonce, in feite tegen beter weten in, op het prikbord geprikt dat een prominente plaats innam in de ruimte die gefrequenteerd werd door de bezoekers van de eetclub. Ik had echter kunnen beseffen dat al mijn zogenaamde "vrienden" dermate ziekelijk opgingen in hun overigens eveneens ziekelijke en ziekmakende ego's en eigenbelang dat…

De ogen van mevrouw zijn bijna blind, maar op het brede scherm van de nieuwe Sony-televisie, pas nog aangeschaft, zag ze nog de koddige figuren van een aangeklede kat en van muizen, die allerlei avonturen beleefden en ze vertelt er opgetogen over. Het lijkt of mevrouw haar levensweg in omgekeerde volgorde aan het bewandelen is; van de volwassenheid…

Het is november. De huilende tonen van de wind die raast om het hoekige huis interpreteert mevrouw ten onrechte als muziek door de vervorming die het gehoorapparaat met zich meebrengt. We leggen de ivoorkleurige steentjes met de zwarte stippen, die een getal weergeven, aaneen op de tafel, op het tafelkleedje met de bordeauxrode en roze strepen, dat…

Het is december 2008. Buiten heerst de vrieskou. Terwijl de warmte van het dekbed mij omgeeft, opent zich de wereld van droom en slaap voor mij. Een hel licht valt over een tafereel uit het verre verleden. Het moet 1964 zijn. Daar is de zonnige tuin. Mijn beide nichtjes, over wie mama zich goedgunstig ontfermd had na de tragische dood van hun moeder…

Vaak passeer ik nog met de bus van "Arriva" het lage gebouw waarvan ik het innerlijk eens zo goed gekend heb. Het is van een moderne architectuur en draagt de trotse naam "Maranatha" ("de heer zal komen") tot op de huidige dag op haar gevel en haar kamers en de gebedsruimte zijn gegroepeerd rond een bescheiden binnenplaats met spaarzame begroeiing…

Het was een moment in de aaneenschakeling van momenten die mijn leven vormt, een eenmalig moment waarop ik opnieuw de vijver aanschouwde die daar lag te glanzen met in de verte de houten brug. Twintig jaar daarvoor zat ik op haar grassige oevers met mijn minnaar en keek ik naar de eenden, ganzen en zwanen die klapperden met hun voorwereldlijk aandoende…