Pijn
Ik besloot te gaan toen de avond en de nacht zich over de stad ontvouwden; ik moest gaan want er moest een eind komen aan de pijn.
De vervangende tandarts zei nog dat ik "niet flauw" was. Moest ik daar trots op zijn? Ik schertste en lachte nog met hem terwijl hij het zware mitrailleurvuur van zijn instrumenten op mijn gebit losliet.
Toen ik bij hem wegging had hij niets gezegd over de napijn.
Ik kon "leuke dingen gaan doen", zo zei hij. Daarentegen moest ik de dosis van de pijnstillers fors opvoeren.
De pijn trok weg.
Voor de "nabehandeling" moest ik nog een wandeling maken naar mijn eigen tandarts door de schitterend "gestoffeerde" en met villa's gelardeerde straten van een chique wijk.
De aangetaste kies die mijn hele leven al stilletjes en "ongestoord" in een uithoek van mijn mond was genesteld werd met geweld verwijderd.
Ik mocht deze als "relikwie" en aandenken meenemen in een plastic zakje.
Geplaatst in de categorie: lichaam