Alle inzendingen over natuur

Vogels zingen nog wat na. Een late vlinder fladdert om een verlepte bloem. De Gelderse roos draagt nog een vergeten trosje rode bessen. Door een laag van bruin blad prikt de rode hoed van een vliegenzwam. De natuur heeft veel moois in petto. Rozengeur en maneschijn. Te mooi om waar te zijn? Jazeker. Als je nauwkeurig om je heen kijkt in de natuur…

Ik wandelde in het bos en kwam tot de ontdekking hoe lang ik mij zelf dit fijne gevoel onthouden had. En ik was hier omdat een goede vriendin tegen mij gezegd had:‘Deze week ga je een keer weer eens het bos in, één zijn met de natuur”. Wat heb ik dit gevoel lang niet meer gevoeld: de mooie kant van gevoelig zijn. Mijn hart ging wijd open, de rust…

‘Wa’s dit?!’ Huisgenoot houdt met een van walging vertrokken gezicht een verlept bosje bloemstengels omhoog. Hij houdt ze vast zoals ik zijn sportsokken in de wasmand gooi. Ik streep hardop het lijstje af. Bloemkool - nope. Paksoi? Andijvie? Staat niet op de kaart. Romeinse sla misschien? ‘Ah, dat moet snijbiet zijn!’, roep ik verheugd.…

Er lijkt een soort debat gaande over talent. Er zijn zelfs wetenschappers die betwijfelen of talent wel bestaat. En talent is dan iets wat aangeboren is, in plaats van door opvoeding gestimuleerd. Anderen beweren weer dat talent wel degelijk bestaat (zie bijvoorbeeld de NRC van 14 juni 2008). Ik dacht dat het oude nature-nurture debat wel een beetje…

Vogels: beseffen wij mensen wel eens hoe het zou zijn, als er geen vogels meer waren. Wij beschouwen het als iets wat thuis hoort in ons dagelijks beeld. Maar wat als ze er niet meer zouden zijn, beseffen we dan wat we zouden missen! Dat zou met een pen niet te beschrijven zijn. In de ochtend, als het nog maar net licht aan het worden is, begint…

moet ik daar nog gaan zitten, in het holst van de nacht, ik denk van wel, buienradar nadert met rasse schreden donderwolkend, de middengolf kraakt onheilspellend weerlicht, weer licht de duisternis doorbroken, donderend vallen grote warme druppels mijn huid, en ik laat ze toe, ik ga helemaal nat…

Over bomen en struiken, over alles wat er maar in een woud voor kan komen. Vooral veel magie. Op een dag fietste ik een stuk buiten Antwerpen toen ik ineens oeroude bomen zag staan. Vervuld van hun grootte en vorm zette ik mijn fiets neer en wandelde dat ongeloofwaardige bos in. Rondom mij heen kijkend voelde ik de aanwezigheid van het onbeschrijfelijke…

Wandelen op de heide achter mijn ouderlijk huis was vroeger een regelmatige bezigheid. Met mijn vader en de hond wandelen langs de spoorlijn van Hilversum Sportpark naar Utrecht. Het wandelpad was van het spoor gescheiden door volkstuintjes, omzoomd door eigen geknutselde hekjes en illegaal geplaatste houten hutjes. We liepen langs paadjes die…

Het zou een mooie zomerdag kunnen worden. Vroeg opgestaan om met mijn zoon van 15 de natuur te verkennen. De zon was nog niet zichtbaar en flarden mist dwaalden nog over de weilanden. De stilte zonder auto verkeer was heerlijk en de vele vogel geluiden gaven een natuurlijke dimensie aan deze beginnende dag. Op weg naar het veen land begon het licht…

Het is koud, maar de zon maakt veel goed, in de luwte is het best uit te houden. Tussen de kille wolken is het aangenaam toeven. Het voordeel van kou na een relatieve warme periode is dat bloemen langer in bloei staan. Overigens, de kievitsbloem is er vroeger dan vroeger. Mij maakt het niet uit, ik kuier maar zo'n beetje aan.....…

Wat spiegelt mijn gedachten daar hoog in de lucht? Het grote beest dat zijn klauwen heeft uitgestoken en probeert om het schaapjes wolkje te verslinden. De reus met zijn grote laarzen. Mijn kinderlijke fantasie slaat op hol als ik liggend op mijn rug naar de wolken staar. De wind vervormt de wolkenmassa tot herkenbare figuren. De reus wordt uiteen…

Wonderen zouden ze echt bestaan? Wie gelooft er nu nog in wonderen. Ik als ik zo vrij mag zijn. In de herfst zoek ik naar paddestoelen enkel en alleen omdat ik anders niet meer in kabouters kan geloven. Anders is het met de wonderen gedaan. Wonderen hebben altijd al bestaan. Waar komen anders alle sprookjes dan vandaan. Blijven geloven in…

HARK! DE KLYSTER SJONGT Hark, de klyster sjongt! Fannemoarn om seis oere wekker wurden en hearde in klyster sjongen. Jonge jonge wat waard ik bliid. Fuort en daliks sette ik it finster iepen, it wie nog tsjuster. Hy song hiel moai, kalm, boartlik, lud, helder, mei faryaasje, as wie it al maaitiid. It wie mar in momint, tsien minuten, en doe wie…

Het is stil om mij heen. Een stilte die ik als blij ervaar, die bij dit moment past. Soms zou ik de stilte willen omhelzen, op een ander tijdstip duw ik het weg. Het begin van het jaar groeit mee met mijn gevoel. Ik zie groen om mij heen, hoor de lammetjes in de schaapskooi. Ik loop nu naar plekjes in de natuur waar ik mijzelf kan zijn. Langs de…

Het is al laat. Te, vindt Woemi, die daarom verwijtend haar mond houdt. Als we niet uitkijken missen we nog de jongen. Is ie al op weg naar zijn vader. Dan zwaait er pas echt wat voor me, ik weet het. ‘Jij ook altijd met je lusjes’. Het is niet de eerste, en zal ook niet de laatste keer zijn. Ik hou wel van een stukje wandelen. Maar de jongen, ja die…

De stilte om mij heen gaf me een rustig gevoel van binnen. De wereld was alleen voor mij. De voetstappen van niemand gaven de golven uit de zee de macht om het leven uit te wissen. Het water op het nieuwe strand en het vroege zonlicht blinkend op het zilte zand. Dit waren de aantrekkelijke natuurverschijnselen op deze vroege ochtend. De meeuwen…

Goede Morgen! Soms vraag ik aan moeder Natuur of zij de zon wil laten schijnen. Niet voor mijzelf want ik geloof nu eenmaal dat het alleen maar werkt als je het voor een ander vraagt en dan niet al te vaak. Morgen zou mijn vriendin jarig zijn en het regende al twee dagen. Ik vroeg aan haar 'wat wil je hebben voor je verjaardag?' Niets, antwoordde…

De regenboog straalt met al haar kleuren zodra de zon en de regen te samen zijn. Ondanks dat zijn het twee tegenpolen, die deze kleurenpracht met haar zeven kleuren in een boog laat staan. Het zijn de zeven kleuren van het lichtspectrum. Omdat het twee tegenpolen zijn zitten alle kleuren er tussen in. De binnenste ring is rood gevolgd door oranje…

Het weer is donker en somber en geeft de dag niet de kleur waar het recht op heeft. Ik zie zo graag het licht van de dag, dat uit een heel assortiment van kleuren bestaat. Het geef je een licht gevoel van binnen en kracht en moed om aan alles te willen beginnen waar je al een tijdje geen zin in had. Het zonlicht met zijn warme stralen, de lucht zo…

En toch werd het weer licht, kwam de dageraad zonnebrandend uit de nevel tevoorschijn. Witte wieven stegen op uit het park, doorkliefden elegant de veelarmige plataan, rodekoolzwammetjes stonden daar zomaar, spontaan, in een grasveld te staan. Strakblauw had de ochtend de hemel gemist, maar tegen het middaguur had de zon alles uitgewist, wolkend wierpen…

Gezinsverband uiteengerukt, kleuterschool ontelbaar gelijk, buitenschools opgevangen, je staat op een lijst waar je niet op wil staan, en zo begint het bewustzijn. Tegen de tijd dat hormonen chemisch jouw weg gaan bepalen besef je tegelijkertijd dat leven dood betekent. En dat maakt opstandig, dat wil je niet, maar het gebeurt toch. Vervolgens plant…

Het is onvoorstelbaar, hoe groot de keuze over het onderwerp ''maan'' op het internet is. Men vindt er duizenden titels van boeken en artikels met aan de maan gerelateerde wetenschappelijke, religieuze, muzikale, literaire en algemene beschrijvingen. Daarbij heeft men weer de keuze uit exacte, filosofische, speculatieve en humoristische benaderingen…

Twee boeken op de verplichte boekenlijst maakten op de midelbare school indruk op mij. ‘Plantaardig bewind’ (1964) van Jacques Hamelink en van Harry Mulisch ‘Wat gebeurde er met Sergeant Massuro’(1972). Hamelink liet de wereld ten ondergaan doordat planten overal dwingend doordrongen. Mulisch liet Sergeant Massuro, die last had van gewetenswroeging…

Langzaam dwarrelt het stroompje door het groene land. Zo ver ik kan kijken zie ik dit mooie landschap en achter de horizon gaat dat volgens mij nog een tijdje door. Boven het water zweven allemaal insecten zoals de libellen en aan de kant zit een reiger rustig te wachten op zijn kans. Gele lissen bloeien en aan de overkant lopen schapen rustig te grazen…

De wind loeit van woede en ergenis. Ze is woedend en voelt zich bedrogen. De zon heeft zich van teleurstelling verscholen achter de opgefokte donkergrijze wolken. De hemel is van blauw naar lichtgrijzig gegaan. De wolken spuwen al hun ergenissen richting moeder aarde. Vorige week nog waren ze zo vrolijk en zo positief. Ze hadden met elkaar afgesproken…

Een paar dagen geleden viel het me op. In een van de hoge bomen achter de tuin had zich een maretakachtige uitwas genesteld. Het raadsel werd gisteren opgelost: het gaat om een eksternest in aanbouw. IJverig vlogen de vogels af en aan met takjes in de bek. Soms was er maar een, en dan hield die de wacht tot de andere kwam. Soms waren ze beide druk…

We zijn dieren die een raamwerk/huis gevonden hebben dat ons doet overleven. Dieren leven niet volgens het raamwerk. Gedomesticeerde dieren persen we in ons raamwerk. Ik denk dat we alle nog beschikbare wilde aarde moeten teruggeven aan de dieren. De mens zal zich moeten terugtrekken uit de natuur, totaal.. Wat vroeger in een zoo kon, gluren naar…

In de tijd waarin we nu leven, met veel ongemakken, ergernis, stress, tegenslagen, ziekte met een soms lange lijdensweg van onze dierbaren, is de dood misschien het meest ingrijpend. Niets nieuws onder de zon, want dat laatste doet zich als natuurwet al sinds mensenheugenis voor. Zo heeft een ieder van ons vermoedelijk soms de neiging om voor zichzelf…

Hoeveel keer liep ik al langs het strand? En elke keer ontdek ik iets nieuws, het gat dat werd gemaakt in de zeewering bij Bergen aan zee. De doorgang naar de Parnassia vallei. Een schitterend natuurgebied. Egmond aan zee, het strand waar mijn broer zo graag kwam. We wandelden naast elkaar of achter elkaar over de smalle paden tussen het helmgras…

De blanke toppen gloeien nog na, het duin glooit mij zachtjes, doch dwingend, naar het brede strand in laagtij, langzaam afkoelend zand streelt mijn voeten. Een late zon schildert de lucht, in vogelvlucht, aquamarijn naar vermiljoen en goudgerande grijsreeksen. De zee kabbelt fluoriserend en komt, golf na golf, oplichtend aan land, raakt het stille…