Alle inzendingen over ouderen

Door de lange gang, die deels behangen is met Brabants-blauwe tegeltjes en waarin een rij boeken in een boekenkast alsmede een lieflijk Paastafereel is uitgestald, heb ik "De Refter", het restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen" bereikt.... Het is hier langzamerhand drukker geworden en de jongedames in de zwarte kledij met het opschrift…

Ze kwam me tegemoet in de winkelgalerij, strompelend achter een rollator (grijs haar, ruiten bloes, een gouden tand in het gebit) en ze sprak mij aan met de woorden; "Het valt niet mee". Ze verklaarde op zoek te zijn naar een blauw voorwerp om de deur van haar flat te openen; een voorwerp dat ze niet nader kon definiëren of omschrijven zodat ook…

De vaste stamgaste van de diverse cafés waar ze iedere dag in alle godvergeten en ijzingwekkende eenzaamheid naar toe wandelt, mijn voormalige overbuurvrouw, ontmoette ik vandaag weer bij "De Katterug", gebogen over haar gebruikelijke lectuur. Ze verklaarde dat ze onverwacht en ongezien de Nassaustraat had verlaten en nu in de Berlagehof een aanleunwoning…

Mevrouw heeft haar domicilie gevonden in Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen". Zij heeft zich in haar zware rolstoel geposteerd bij de receptie waar de zwarte indrukwekkende buste van Joannes Zwijsen, de grote Tilburgse coryfee, als uit graniet gehouwen, kennelijk met het doel de eeuwen te overbruggen, nog altijd als het ware schijnt te waken over…

In het Restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen", ook wel "De Refter" genaamd, hebben enkele ouderen zich verzameld. Ze werpen bij mijn komst nieuwsgierige, belangstellende, dan wel opdringerige blikken in mijn richting. Sommigen zijn hulpbehoevend en later op de middag, als een paneel met een afbeelding van een panoramisch landschap wordt…

We kwamen te praten in het restaurant van het Twee Steden Ziekenhuis; twee echte oude Tilburgers, opgegroeid in dezelfde contreien, die beiden hun geboortestad van haver tot gort kenden. Een krans van grijs haar omringde zijn overigens kale schedel. Ik vroeg hem of hij een interessant boek aan het lezen was. "Het gaat over mindfulness met vogels"…

De betrekkelijk nieuwe flats aan de Wandelboslaan dragen mannennamen: "Vincent, Robert" Hun gevels verbergen chique appartementen. Ik was eens, in vroeger tijd, niet onbekend met hun (toekomstige?) bewoners toen ik nog journaliste was. Verschillende echtparen hebben de sleutel van hun nieuwe woning ontvangen en zetten hier hun leven voort, mogelijk…

Klooster Nieuwkerk is gesitueerd in het grensgebied van Nederland en België en omgeven door hagen met paarse, witte en roze rododendrons. Vandaag ben ik hier in het gezelschap van de stoere en manmoedige dames die de eenzaamheid en het leed als een bittere dronk hebben leren aanvaarden. Maar zwijgzaamheid en stilte drukken zwaar op ons als wij plaatgenomen…

...en zo herinner ik me mevrouw A., mijn protegée gedurende drie lange jaren, zo onschuldig, zo eenzaam en zo oud en haar zwarte knuffeldier, genaamd Moriaantje dat zij eens gewonnen had in een loterij, meestal haar enige "gezelschap". Ver van alle corruptie, van alle kwaadaardigheid en van het hele waanzinnige circus van deze maatschappij leefde zij…

....en zo maakte eens mijn oma - mijn door mij boven alles vereerde oma, die zonder slag of stoot drieënnegentig jaar oud is geworden - het plakboek voor mij over de Zwitserse Sint Bernardshonden Steffie en Zara (die om hun hals de vaatjes levensreddende cognac dragen), dat ik nog ergens moet hebben. Mij, haar oudste kleindochter, vereerde ze eveneens…

Ik loop op de dijk. Een man komt me tegemoet, maakt voorzichtige stappen achter een rollator, tegen de wind in, zijn rug gebogen. Hij draagt een knalrood ski-jack, klemt een forse sigaar tussen zijn lippen. Met deze windkracht een prestatie. De sigaar als beste vriend, die kun je wel gebruiken bij het ouder worden. Ik neem het trappetje af richting…

De vogeltjes, die wellicht niet zo talrijk zijn in deze contreien en die het verkeer op de snelweg naast mijn huis schuwen, hebben nog altijd niet ontdekt dat een nieuw object bungelt aan een lange draad op mijn balkon. Het is een dennenappel, omkleed met pindakaas en met zaadjes die ze nu juist lekker zouden kunnen vinden, vervaardigd als knutselwerkje…

Achter de grenen tafels in de kleine "huiskamer" in het Zorgcentrum, met uitzicht op een besneeuwd paviljoentje waar witte duiven af en aan vliegen, zijn de oudere dames - van wie sommigen het voorheen solide baken en richtsnoer van hun verstand verloren hebben - bijeengekomen. Men noemt dit "dagbesteding" en één van de dames kan kennelijk niet…

De taxi, die daarvoor wordt ingezet, is in de morgen gekomen. Zij haalde meerdere personen op en bracht ons door Tilburgse straten waar ik vele voetstappen heb liggen. Ik herken die van vele voorgaande gelegenheden rijdend naar Zorgcentrum "De Reijshoeve" (in de wijk "Reeshof") dat ons verwelkomt met indrukwekkende blauwe letters boven de centrale…

Nog altijd denk ik terug aan Oma E, ze woonde een deur verder dan wij en op de derde verdieping ook nog, ze was een lief oud mensje wat verder niemand had en dol op kinderen en wij als kleintjes vonden oma E een lief mens, ook al,omdat de eigen grootouders ver weg woonden. Elke ochtend als ik naar school moest, stond ze aan het keukenraampje te wachten…

Als vanouds schemert een bleek licht door de beide glazen deuren aan weerszijden van ons trapportaal. Anoek, de jongedame die sinds een goed jaar de flat aan de andere zijde bewoont, is thuis. Voor mij vertegenwoordigt zij de gave, ongeschonden jeugd; zo ver van mij, zo onbereikbaar ver. En in de avond en nacht is er nog het licht dat mij bereikt…

Ook Café-Restaurant "De Rustende Jager", grenzend aan de "Drunensche Duinen" in Biezenmortel, onlangs nog gehonoreerd met haar honderdjarig bestaan, mag er zijn en biedt met haar langgerekte en mooie serre een prima gelegenheid om samen te komen. Toen de herfst was ingetreden met slagregens en kou verpoosden wij daar en dronken thee en koffie…

Opnieuw rinkelt de telefoon in huize T, ditmaal de apotheek die met een anoniem nummer belt. Ik zat al schrap vanwege het Eneco verhaal natuurlijk maar dat waren ze dus niet en de dame vraagt of meneer ook thuis is? Jazeker is die thuis maar of mevrouw het ook met mijn persoontje af kan? Dat kan en ze vraagt naar een bepaald medicijn dat inderdaad door…

We hadden tenslotte de ingang van het park bereikt dat gesitueerd is in een volkswijk met een desolate atmosfeer, waar de trieste huizen huiveringwekkend aandoen en we strompelden voort door de lange, met bomen omzoomde en overschaduwde laan. Het park omringt het oude schoolgebouw, eens toneel van mijn grandioze debacle en men noemt het het "Oude Dijk…

De thermometer toonde hoge cijfers. We raakten in gesprek bij de bushalte waar de diverse buslijnen af en aan rijden. Ze droeg een mallotig soort "zomerrok" en ik moest schreeuwen om tot haar brein te kunnen doordringen. Ze wilde mij kennelijk alle geheimen die ze bij me vermoedde, ontfutselen: "Bent u getrouwd, hebt u kinderen?" Het ontkennende…

Mijn vriend, die altijd "anders behaard" is, had nu zijn baardhaar zodanig laten scheren dat er een dunne lijn was gevormd tussen zijn oor en zijn mondhoek en hij droeg een geruit colbert waarover hij wenste te beweren dat het zijn "lievelingscolbert" was....Het jasje sierde hem inderdaad; zijn schouders kwamen er goed in uit en overigens voegde het…

Ik had me van de kamer een totaal andere voorstelling gemaakt. Het bleek een soort huiskamer te zijn, laten we zeggen; een plaatsvervangende "huiskamer" voor ontheemden, voor eenzamen, met een grenen tafel in het midden en een rustieke grenen kast waarop twee porseleinen vazen, met daarnaast tegen de wand een ongetwijfeld kunstzinnig verantwoord schilderij…

Het was een beeldje van een trotse, fiere meeuw met keurig opgevouwen, strak, wit verenpak, zittend op de sokkel van een zwarte steen, dat ik aantrof in een zaak voor huishoudelijke artikelen. Mijn blik viel erop; het stond daar onopvallend tussen geurkaarsen en andere parafernalia. Ik wilde het mijn beschermelinge graag cadeau doen voor haar achtentachtigste…

Mijn haardos was verwilderd en woekerde op mijn schedel als een ongewenst gewas en ik zag eruit als een "Old Hippie". Als zovelen in deze tijd stormde ik dus af op de kapper. De jongeman zette er fluks en onvervaard de schaar in en afwisselend grijze en donkerblonde lokken dwarrelden op de kapmantel. Hoe het ook zij; misschien staat de grijsheid…

Het kan bezwaarlijk ontkend worden dat de zomer aangebroken is en dat in het plantsoen aan de Nassaustraat bomen van mij onbekende signatuur kennelijk enthousiast hun kruin en gebladerte ten hemel heffen en dat de kleinere bloesembomen hun rozerode pracht tonen. Wandelend over de Dillenburglaan passeer ik een feestelijk opgetuigd huis. De dochter…

Is of was het zo gewoon, al die meiden die trouw in de verpleging in de wijk zaten? Is of was het zo gewoon dat zelfs de fysiotherapeut aan huis de behandelingen kwam doen? Is of was het zo vanzelfsprekend dat ook de vaste hulp in de huishouding elke week trouw kwam om de uren ons huishouden te doen, waartoe wij zelf niet meer in staat zijn? Nee, dat…

Even een sprongetje in de tijd. Het is inmiddels 2040. Het jongetje Barry is volwassen geworden, heeft inmiddels een klein gezinnetje gesticht en heeft zich verzekerd van een goede baan. Hij heeft het advies van opa opgevolgd is al die tijd, in zijn jonge jaren, blijven schrijven en is mede zo door veel ervaring en een goede opleiding in de journalistiek…

We gaan boodschappen doen, kleine dingetjes die je nou eenmaal gewoon nodig hebt, want voor de rest laat ik (oh heerlijkheid) de zware dingen gratis thuisbrengen, pure luxe natuurlijk, maar met boodschappen kom je natuurlijk de halve gemeenschap aan kennissen tegen met iedereen zijn of haar eigen verhaal. Nou voel ik me niet echt 100% maar een praatje…

Zover ik in gedachten terug kan gaan in de tijd ben ik me altijd bewust geweest van een aanhoudend, gelijkmatig gestadig sissend geluid in mijn hoofd. Dit is voornamelijk het geval tijdens een toestand van lichamelijke rust in combinatie met een lage hersenactiviteit, hoewel: nu ik dit bijna ultrasone geruis tijdens het tikken met een hoge concentratie…

Ik was genodigd in haar rommelige en ongezellige kamer. We schreven: de vroege zomer van het jaar 2019. Mevrouw had haar oude handen meteen al over die van mij gelegd met een gebaar dat alles zei, alles betekende. Later, in de zaal van het Zorgcentrum draaiden de wijzers van de klok aan de wand tergend langzaam cirkels over zijn wijzerplaat en we waren…