Alle inzendingen over literatuur

Ik ben net terug van de auditie voor het stadsdichterschap en het is naar mijn gevoel heel goed gegaan. Niet dat ik het ga worden, daarvoor ben ik vast te extreem, maar ik heb mezelf wel weer eens durven presenteren. In totaal traden er negen dichters op, van wie twee vrouwen. De eerste kandidaat had een grote ode voor Erasmus, nou, dan had ik…

Het schitterende ...En met de geur van water in de schaduw, een groene. Ik kantelde de bemoste stenen om de zilvervisjes weg te zien glibberen. Het was een droom over het plezier van omkeren, die wetenschap dat je van alle kanten... en dan toch niet verloren raken! De vrijheid om vanuit elk opzicht het uitzicht... Zoals dieren ruiken dat het gaat…

Schatplichtig Ze slaapt en dat is stil. Dan sneeuwt het in de kamers Van het huis waarin ik slaap met mijn vriendin. Ze ligt er naakt en wit, een ademende steen, Een groot en lastig beeld waaraan ik mij moet stoten, Een scherp gewicht dat ik moet drogen alle dagen, Alle nachten dat haar slaap me uit de slaap houdt. Ik ben met haar alleen.…

De wind De wind neemt de vorm aan van een deur De deur leidt naar een holle weg Weg van de ooit nabije dagen Die vervagen in de wind De wind die aait bemint niet Hij draait als een lus om een andere lus Heen en weer als een lint Dat niets verbindt Als nevel van leven verwaait lust Drijft over een lome vijver Waar de lucht wankelt en…

Moment Op een moment als dit heerst de schaduwzijde en voor de sombere blik van jaargetijde een papierdunne verbintenis van gemis. Omdat het zenuw raakt en het hart, achterlaten anders is dan achterblijven rollen de woorden als koorden van onthechtenis. Dit bericht is aan jou, want tijd bedriegt ons in herinnering van plaats, handeling…

Slapeloos 's Nachts als ik wakker word en niet weer in kan slapen raak ik je lichaam aan dat groot en slapend naast me ligt soms draai je weg van mij, vermoeid, alsof je zeggen wil dat ik mij heb vergist soms ook kom je dichterbij en lig ik op het licht te wachten met je warmte in mijn hals en ik denk dat ik je ooit verliezen moet -…

De geliefden Hij lag op de rotsen aangespoeld en droomde dat haar stem hem riep, zand dat over hem werd uitgestrooid en verwaaide. De zee legde zich neer aan zijn borst. Zijn hart was de broedplaats van kleurige vogels. De wind keerde terug. Een voor een stegen de vogels op, ze schreeuwden en vielen omhoog, hulpeloos werden ze opzij gesmeten…

Amsterdam Weer varen boten langs het raam. Ze zijn met vingertoppen te raken, varen veilig van eeuw naar eeuw recht op de haven aan. Een hoge stem zegt het ontstaan in drie talen, zo en niet anders is het gegaan met specerijen en slaven, de vrouwen stonden klaar onder hun fluwelen rokken en de mannen takelden liefde, liefde naar boven, stouwden…

Westdongeradeel Wij waren onhandige mensen zo stil en omzeilend en afgesneden van wat wij hadden moeten weten over eb en vloed en over de lucht die aan ons trekt zodat wij rechtop blijven staan tot de nacht want pas dan mogen onze gedachten even plat zijn als ons land maar wat wij denken is al eerder bedacht door de mensen uit…

Roeping Fluit er een merel, dan voel ik geluk. Fluit er een merel ten hemelschreiend mooi in China terwijl ik niet in China ben; heeft naar verluidt men hier ter stede merels ook gehoord in het blauwe schemeruur van 3 Februarij 1603; zal, naar verwacht mag over zes weken, in mijn tuin hun lied weer klinken; stel dat ik al op weg zal zal zijn…

Stoel Ik stond naast een tafel en het verontrustte mij dat ik zo alleen was en opeens hoorde ik het kloppen erg zachtjes weliswaar maar iets maakte zich kenbaar. Het was zo subtiel dat ik moest knielen, zo vond ik de stoel en ik raakte het hout zoals je een tong raakt, ik legde mijn vinger in een nerf, het begon onmiddellijk te schemeren en…

De grote boom (voor Giuseppe Penone) Een nieuwe Nurejev is opgestaan. Blote voeten raken amper de grond, de volmondige contouren gloeien als wangen van een opgewonden kind. Weinig bindt hem aan de aarde. Zon en regen, hagel en storm zijn rampspoed noch zegen. Geen adders onder het gras krijgen grip op die stam. Dit is de plek waar…

De onkuisheid (voor Myra) Geloof in mij, want ik geloof in jou Weigerend wat was en wetend wat ons weerhield. Ik zal je vernoemen, je mee voorbij dit leven dragen Jij, Enige, en schaduw die mij bedekt. Door jou ben ik geworden en met de littekens Van jouw weefsels, de waas van jou. Zo ons zwijgen, zo ons zeggen. Niets werd ons beloofd, alleen…

Schrijven maakt het leven mooier. Maar is het echte leven het leven zoals we het ervaren of is het zoals het kan zijn als het opgeschreven is?…

Panta Rei De blinkende maan in de golf van Biskaye: terrassen van zilver, ik wandel alleen op de eeuwige stroom en het eeuwige waaien, van alles ontheven, voor immer sereen. Het sneeuwen der meeuwen op wiegende baren, het dansen der schepen ging aan mij voorbij, mijn ogen zijn blind van hartstochtelijk staren, mijn ziel werd reisvaardig voor…

De eenzaamheid Denk niet, lieve speelgenooten! Dat de tijd mij heeft verdroten, Toen ik gistren zal alleen, Die vermaak heeft in het lezen, Heeft geen eenzaamheid te vreezen. Maar is altoos wel te vreên. Vader zegt, dat brave menschen Dikwijls naar die uurtjes wenschen; Dikwijls naar hun kamer gaan, Om in oude en nieuwe boeken Wijze lessen…

Veranda Verbeelding breekt, hoewel gesloten huis, door het schuine glas van de verandakluis waar aardrijkskunde ontstaat in stroom en sloot, het gelaagde laagland geologisch aan de voeten uitgespreid een spraakgebied waar druïden maretakken meten, mededelen mij een mens in tijd en ruimte hoe een god uit de hemel komt getuimeld. Edwig…

Afbeelding van Cupido De aloudheid maakt de min gelijk een weeldrig kind, Opdat een man van moed zich schaam' daarmee te spelen; 't Voert wapens, opdat elk zou vrezen 't wicht te strelen, Dat jokkende ons verraadt, en vijand kwetst en vrind. Zij geeft het vleugels, wijl 't zo licht is als de wind, Vol onstandvastigheid, en los in alle…

Uit Westerloo Hoe lief dat huisje met zijn strooien daken, omringd van houtmijt, schadde- en korentas, rondom beschut voor wind of zonneblaken door struik- en boomgewas. Om groene luiken rankt de frissche wingerd, waar tros op tros zich loswindt uit het loof, dat in festoenen langs de gevels slingert en hangt uit spleet en kloof. De speelschgezinde…

De bouwval De laatste glimp van 't avondrood Vloeit langs den strakken muur, En schuchter duikt de maanschijf op Aan 't bleek en fijn azuur Wat wekt ge sombre steenkolos! Die van uw glans verviel, En eenzaam op de rotspunt rust, Wat wekt gij in mijn ziel? Versteende stem van vroeger tijd! Wat spreekt gij tot mijn hart, En wekt er…

Broeikasziel Ik zie dromen in mijn ogen; En mijn ziel ingesloten onder glas, Haar beweeglijke broeikas verlichtend, Maakt het blauwe glaswerk zichtbaar. O de broeikassen van de lauwe ziel, De lelies tegen het beloken glas, Het ontloken riet onder hun wateren, En al mijn begeertes zonder remedie! Ik zou willen bereiken, voorbij De vergetelheid…

De laatste brief De wereld scheen vol lichtere geluiden En een soldaat sliep op zijn overjas. Hij droomde lachend dat het vrede was Omdat er in zijn droom een klok ging luiden. Er viel een vogel die geen vogel was Niet ver van hem tussen de warme kruiden, En hij werd niet meer wakker want het gras Werd rood, een ieder weet wat dat beduidde…

De ziener Geen glinsterende dageraad, geen glans van goud en van ivoor op de gevesten van de zwaarden, geen paarse avond die de bloemenwei bedauwt waarover manen waaieren van blauwe paarden, geen goden uit de groene schemer van het woud, geen opgloeiende as in uitgedoofde haarden nooit heeft de grijze bard de regenboog aanschouwd die trilt…

De vorst Die avond scheen een grote winterhemel onwezenlijk in koude sterrenwemel en ongenaakbaar voor ons laag geloven. Het zichtbre eeuwge werd gebeeld, daarboven. De vorst omknelde gans de fonkelwanden van horizon en wind, stilte en stranden. De vorst beet in de vlakte en 't blauw verschiet, waar torens rezen als doorbliksemd riet.…

Foto met mij Zo zat je vaak. Je hand knijpt in de leuning tot het bot, alsof je zoekt naar het gevoel dat in je eigen arm ontstaat. Je grondvesten een stoel, die jou natuurlijk niet begrijpt. Ik til een glas tot halverwege, dat ik al was het leeg niet eens kon legen. Een paradox weegt in mijn lijf, zodat ik niets meer goed kan maken en niet…

Boutade O land van mest en mist, van vuilen, kouden regen, Doorsijperd stukske grond, vol killen dauw en damp, Vol vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadbre wegen, Vol jicht en parapluies, vol kiespijn en vol kramp! O saaie brij-moeras, o erf van overschoenen, Van kikkers, baggerlui, schoenlappers, moddergoôn, Van eenden groot en klein, in…

Wie blijft in deze barre wintertijden bij zijn gevoel? De taxichauffeur die niet wilde maar toch uit menslievendheid de brug ramde? De moeder die haar dochter naar school brengt maar van het talud afgleed? De truckchauffeur die de helling niet haalde met zijn glippende banden? Neen, we zagen ze allemaal op het journaal verenigd in gevoelsverwarring.…

Volière Van top tot teen vol vogels zit mijn vader. Er hangen korenblauwe luchten in zijn lijf en vergezichten om bij weg te dromen en takken waar men, vogel zijnde, graag op slaapt. De meest diverse soorten herbergt hij. Bijvoorbeeld in zijn hoofd iets hoogs, een torenvalk, een nachtegaal, een kardinaal of welbespraakten als de papegaai…

Het brandende wrak In de schaduw der zwellende zeilen verborgen Voor de maan, die de mast op de wateren mat, In den slaap van het licht, tussen avond en morgen, Stond ik, slaaploos, ter reling van 't reilend fregat. Toen verblindde mijn' blik, naar den einder ontloken, Tussen wolken en water een vuren kolon, Als van magischen morgen, in…

Liefste, ik ben... Liefste ik ben de droefenis gaan beminnen, Omdat geen andere méér uw ogen had. Het was een duister, roekeloos beminnen; Ik heb niet meer van haar dan u gehad. Want droefenis was als gij waart in mijn leven Om uwe ogen heb ik haar bemind. Was zij van u niet liefde's enigst kind? Zij was als gij, zij is niet lang gebleven…