Alle inzendingen over verdriet

Aangegaapt te worden vanachter een tafel met strakke, fixerende,nieuwsgierige blikken als was men een rariteit, een curiositeit: het valt niet mee . En wat wilde men in feite van mij? Ik kon moeilijk veronderstellen dat men wenste dat ik heel mijn enorme verdriet, misnoegen en onlustgevoelens de...

....en daar trok die stoet, die tot melancholie stemmende optocht die de tranen naar de ogen doet wellen, nog door de straten, een kennelijk laatste reminiscentie, een armzalig restant van het enorme, gigantische drama dat zeventig jaar geleden de wereld bijna vernietigde en verscheurde. In de...

Vaak kwam ik haar tegen tijdens mijn eveneens doelloze, zinloze escapades; ze verwende zich zichzelf vaak met steeds nieuwe cadeautjes, al dan niet aangeschaft in Kringloopwinkels om het overweldigende psychische leed te stelpen..... Zo liet ze me bij onze laatste ontmoeting een glazen brander...

Ik liep; nee, ik strompelde die avond aan de arm van een nicht naar het restaurant, alsof ik in een diepe krocht zou belanden, alsof mij de ultieme verdoemenis reeds was aangezegd... Die avond had ik afscheid genomen van mijn moedertje in mijn "laatste ouderlijk huis", van mijn oude moedertje...

Ledigheid is een rijk vergulde lijst, maar zonder schilderij.

Op een dag struinde ik rond in een buurt die nog onvermoede geheimzinnigheden voor mij verborg en belde ik aan op nummer eenenzeventig. Mevrouw zit aan haar keukentafel in een grauwe, ongezellige flat en begint, zodra ze een menselijk wezen ontwaart in de vorm van mijn persoon met het uitstorten...

Vandaag is het donderdag. Twee februari.Het is zes uur in de morgen en alles is stil. Jaap, mijn man, heeft griep en ligt in bed. Ik neem het hout af, de tafels en de vergulde beelden. Dan sop ik de keuken en neem een kliekje uit de vriezer. Rode kool voor vanmiddag. Lust Jaap altijd zo...

Het huis zonder liefde moest ik verlaten, niet omdat ik het zelf wilde, maar omdat er een renovatie op komst was en ik geen zin had om twee keer in een jaar te verhuizen. Het was het eerste huis, een woning, waarin ik met niemand ooit had gevreeën, en dat had zijn sporen nagelaten op het behang...

De villa's daar lijken alle een eigen identiteit te bezitten, een eigen karakter, als het ware een eigen persoonlijkheid, misschien afgeleid van de smaak en identiteit van hun respectievelijke architecten...... Je keek niet naar de huizen, maar je telde je voetstappen, je zette je voeten...

Zoals te doen gebruikelijk heb ik mijn zinloze, doelloze zwerftocht langs de etalages aan de Schouwburgpromenade, die mij niets zeggen en nooit iets te bieden hebben en waarin de koopwaar mij aanstaart en aangrijnst op zinloze, walgelijk aandoende, afschuwwekkende wijze, weer eens afgelegd, toen...

De straat en het huis, zo vlak bij de desolate kerk van de Hoefstraat (die paradoxaal genoeg het alfa en omega op haar deur draagt) munten uit door een verstikkende somberheid en leiden tot een welhaast adembenemende droefenis. Ik zal nooit vergeten dat ik er afgewezen ben. We waren vaak naar de...

De stad was altijd al een kermisstad. Nooit heb ik de carrousel met haar bonte lampjes die haar rondjes draait onder de lichte regen - herinnering aan mijn vroegste jeugd - met meer weemoed en verdriet aanschouwd als juist dit jaar. Nooit heb ik mij meer verdoold en verdoemd gevoeld tussen de...

In 1940 was ik negen jaar en een zoon van een landarbeider. Moeder was huisvrouw. Ze hadden een arm bestaan, want de boer betaalde niet veel. Ons voordeel was, dat we een moestuin hadden, waar groenten en aardappelen op werden verbouwd. Ze bakte zelf het brood op een petroleumstel, heerlijk rook...

Gedurende twintig jaar had de machine trouwe diensten verricht. Hij droeg de trotse naam "Oko-Lavamat". Was het onbegrijpelijk dat mijn tranen rolden toen twee stoere "body-builders" van "Paulissen Witgoed" hem kwamen halen en de trappen afdroegen? Ik had het gevoel dat met hem twintig...

Een herinnering van de vijfde klas in de lagere school. Japie zat naast mij in de schoolbank en ik zag, dat hij verdrietig was. Tranen gleden over zijn wangen. Wanneer ik hem aanstootte en vroeg wat er was, waarom hij verdriet had, gaf hij geen antwoord. Alle kinderen keken naar hem. Vooral de...

Opnieuw ben ik naar de gebouwen en naar de weiden gegaan, waar ik eens de liefsten heb moeten afgeven, heb moeten overgeven aan vuur en aan aarde..... De zalen zijn mij nu bekend; ze zijn opgesierd met parafernalia die bezwaarlijk kunnen dienen om het leed te verzachten.... Er zijn velen komen...

Het hondje, Porky genaamd, komt me blij blaffend tegemoet ter begroeting. Het draagt om de wollige, harige hals een bontgekleurde doek en is de enige kameraad van mevrouw die het ook niet kan vinden in de kring van haar mede-bejaarden, mogelijk wegens haar uitheemse afkomst. Haar leven begon 83...

Een korte toespraak over mijn vader Pieter Messie (27 oktober1923 - 10 maart 2016), die ik bij zijn uitvaartdienst, crematie, gehouden heb naast de preek van onze dominee: Mijn vader en moeder leerden elkaar kennen in Zwitserland, toen Nederlandse studenten daar een rondreis maakten. In 1949...

Toen de twijgen aan mijn venster kleine aanzetten vertoonden van minuscule blaadjes en bewogen in een licht briesje, heb ik koers gezet naar de stad waarvan mijn oude tante zo gecharmeerd en ikzelf helaas in mindere mate, maar we hebben de gevels bewonderd en ons begeven te midden van de menigte...

Kenau Alie is zelden ziek, maar nu was ze geveld door de griep. Ze was niet ingeënt, vond ze niet nodig. Ze klaagde over hoofdpijn en pijn in haar ledematen en ze rilde van de koorts. Ik had de huisarts gebeld en die zei, dat er een griep epidemie heerste, ik moest wel met een koortsmeter haar...

Er waren: de kronkelige paden van het park en de straten van de stad, talloze malen doorkruist en er was: de vijver met de oranje, geschubde vissen die hun rondjes draaiden onder het wateroppervlak en er was: de kamer met de eikenhouten meubelen, omfloerst door herinneringen.Ik wist niet welke...

Ik heb nog nooit het bed gedeeld noch met David Bowie noch met La Paay. Met David kan het niet meer...

Meestal komt hij als vriend. Als goede vriend voelt hij zich aan tijd niet erg gebonden. Vaak is hij er midden in de nacht, maar hij ziet er ook niet tegen op de boel te verstieren door in de drukke ochtendspits zijn opwachting te maken. Zit je daar met een paar levenden die allemaal tegelijk...

In mijn goede, oude, onvergetelijke ouderlijk huis, waarin mijn wiegje heeft gestaan van roodbruin hout, in het huis waarin ik jong ben geweest, waarin ik nooit meer zal terugkeren, waarnaar een schrijnend heimwee mij doet verlangen, hing het schilderijtje op een onopvallende plaats. Het moet...

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo...

Lange, lange, al te lange tijd was ik - ik kan niet anders zeggen - vervreemd van de rust, van de rijkdom, van de eenzaamheid van mijn stille woning, van het terracotta van haar muren, van haar grijswitte, rustieke balkon, van het hardhouten bureau dat mij ten dienste stond en van de verrukking van...

Van geld dat ik eigenlijk niet had wegens mijn nijpende werklozenbudget en dat ik uit mijn eigen mond had gespaard, had ik het kettinkje met de maansteen aangeschaft. Het was bedoeld als remedie tegen haar menstruatieklachten die steeds meer opspeelden. De steen was gedeeltelijk wit en gedeeltelijk...

Eén lantaarnpaal verlichtte een verlaten straat om 22:20 in de zomerperiode van juli 2014. Donkere wolken kwamen overdrijven vanaf de kust. Na twee minuten voelde ik al een regendruppel vallen op mijn voorhoofd. Het begon harder te regenen, terwijl ik door het licht liep van de lantaarnpaal. Het...

Een poosje geleden liep ik te wandelen door de buurt waar ik gewoond heb. Ik keek mijn ogen uit. Alle oude rijtjeshuizen waren verdwenen en vervangen door hoge flats en op de meeste veranda's hing een schotel. Het benauwde me. Vroeger hadden we de slager, de kruidenier, de melkboer en de...

Achter mijn huisje in Drenthe heb ik een groot stuk land. Daar loopt mijn lieve paard, die ik Bles noem, omdat hij bij zijn neus enkele witte haren heeft. Wanneer hij mij ziet komt hij al naar mij toe galopperen, zo blij is hij dan. Suikerklontjes en worteltjes vindt hij dan heerlijk. Wulpse Alie...