Alle inzendingen over Annemieke Gerrist

schiet mij te binnen, vroeger verzamelde ik eenden In Jeruzalem ontmoette ik een man met ringen om zijn vingers zoveel als hij familieleden had verloren De vragensteller en de geliefde raken in gesprek Naast mij liggen twee honden die niet van mij zijn maar die ik best zou willen hebben Annemieke Gerrist is geboren in 1980.…

Goh, dacht ik wat een onzinnig vraag, maar hem toch even in gedachten rond laten zingen, zei ik enthousiast en spontaan hardop: ‘O natuurlijk dat zou die blonde mooie Annemiek zijn!’ ‘Wat zei je,’ hoorde ik vanaf de bank. ‘Wie is die blonde Annemiek? Nou begrijp ik het waarom, als jij boodschappen doet, dat zo’n eeuwigheid duurt.…

Ik bemoedig Rob, maar ook Annemiek. Soms klinken mijn woorden hol, ik hoor ze zelf alsof ze uit de lucht vallen voor ze aankomen. Aangeschoten vogels. Annemiek zit nu alleen tussen de geboenwaste meubels, type kloostertafel, en wanden vol boeken. Ik vraag hoe het gaat, en of het meevalt. Overbodige woorden.…

'Vertel eens wat nieuws' zegt Annemiek. Ze kijkt me schuin aan. Een tijdje heeft ze gedacht dat ik wat van plan was. Nu niet meer. Nu zijn we samen bezorgd over Brenda. Ze ziet bleek, bleker dan anders, heeft de laatste tijd slecht geslapen vertelt ze. En veel gedronken vermoeden we. Teveel.…

Wij brachten voor de talrijke personen, o.a. alle leerlingen van haar schoolklas én voor Annemiek, met een gevoel alsof de tonen bijna in onze kelen werden gesmoord ons “Heilig” ten gehore.…

(bron: Stadspoort, de verleden tijd is niets, Annemiek Houwen, 2001). De welstandscommissie geeft advies. Zij kan, juridisch gezien, helemaal niet dwarsbomen, maar als het gemeentebestuur de welstandscommissie blind volgt, kan er natuurlijk heel eenvoudig gedwarsboomd worden.…

Terwijl Annemiek van Vleuten met de armen omhoog over de finish snelde, blij met goud om even later te horen dat het zilver was, terwijl Mathieu van der Poel van de rots afstortte omdat er een plankje was weggehaald en Niek Kimmann tegen een suppoost fietste, branden in Siberië en Californië de bossen, stromen Chinese steden onder en liggen Duitse lijken…

Vorige week moest hij wel naar zijn geliefde Annemiek. Die had een ultimatum gesteld. Ze zag hem te weinig; hij moest diezelfde avond komen. De vrouw die net binnen kwam had drie jaar geleden een fors hartinfarct gehad. Twee jaar was het wonderlijk goed gegaan. Het derde jaar kwam ze steeds met vage klachten terug.…

De 33-jarige zwangere Annemieke Ruggenberg kon nergens in de tweede klasse van de Nederlandse spoorwegen terecht en niemand bood haar een stoel aan, dus is ze maar in de eerste klasse gaan zitten. Een boze conducteur zei: 'Verkassen jij, iedereen kan wel zeggen dat ie zwanger is!'.…

Annemiek kan het niet meer aan om hem thuis te verzorgen, en Rob wil maar een ding: naar huis! @ Het wordt stiller om me heen. De zielenzwerm, waar ik ooit mee op de aarde kwam, is door de man met de zeis al aardig uitgedund.…

Vanaf de straat zie ik je zitten, glurend achter horizontale strepen op 2 hoog, door sanseveria’s omgeven. Mijn ogen vangen je blik, een lach komt op je gezicht. Voor ik de deur van de galerij bereikt heb, opent je brede lach mijn hart. Jij, boezemvriendin van mijn schone mama. De zondag loopt zo op een mooie manier ten einde. Harde geluiden…

Ze ligt op sterven. Drie jaar darmkanker heeft haar gesloopt. Met make-up was steeds veel te verbloemen tot bepaalde hoogte. Anderen voor de gek houden tegen beter weten in was bijna een dagelijkse bezigheid geworden. Doktoren en verpleegkundigen hebben haar familie afgelopen dinsdag laten weten dat het tij niet meer te keren is. De kleur en…

“Annemieke, hier koffie! Waar zit je met je gedachten?” hoor ik mijn man roepen. Ik ben weer terug op de Tjalk, kijk in de ogen van de man, '"mijn alles" mijn lotbestemming. “Ferwerda, daar dacht ik aan en zijn verhaal over zielsgenoten! Ik heb er van genoten!”…

Warm. Minstens 25 graden is het op deze plek. Met zicht over de twee straatjes die elkaar ontmoeten daar waar ons huis staat. Rechts aan het eind van het ene stroomt de Vliet. Klotsende golven als er een tsjoekend bootje doorheen vaart. Vanmorgen voeren ze van rechts naar links, nu, aan het eind van de middag naar rechts, het centrum weer in. De…

Zomertijd. Midi. Ik ben weer terug van de bakker. Een doos met twee chocoladegebakjes ligt op de zondagseditie van de Sud Ouest, Agenais/Villeneuvois. Ernaast een pakje Drum mentholshag met blauwe Rizla. Op de vloermat van de duoplaats ligt een groene plastic zak met een dozijn oesters uit het bassin van Arcachon, nr. 2, € 4.20. De dertiende oester…

Drukkend warm. De tuindeuren open. Het uitzicht: groen. De aarde, de bomen, struiken, het asfalt, alles laat nu een specifieke geur los. Samen een zomerruiker. Boven de Dordogne, een half uur rijden hiervandaan in noordelijke richting, rommelt het. Langzaam trekt een onweersbui in zuidelijke richting tot de Lot hem weer terugkaatst. Dwars…

Avond. Zacht valt het doek over de dag. Uit het westen bedekt een voile van wolkenveren de zachtblauwe avondhemel. Venus schittert al. Als een robijn fonkelt ze in het zuiden. Kinderstemmen klinken verderop de heuvel. Nog even spelen voor het donker is. In de moestuin gloeit het bol-lampje naast de tuinkabouter: rood, groen, blauw. Alles went…

Ik rijd met een matige snelheid Villeneuve-sur-Lot uit. Op het lichtst van de dag, half één, is de weg leeg. De bochtige route vanaf de rotonde naar beneden tot St. Radegonde heeft een kapotgereden wegdek. Het asfalt smelt met deze temperatuur. Daarna naar links, de smalle D420 naar Beauregard. Niemand te zien. Toch ziet de achteropkomende chauffeur…

Een stralende zon, een blauwe hemel. Ik zet de luiken open, het licht stroomt naar binnen. De nog frisse koelte van de morgen geurt naar aarde. Genieten. Op mijn rechterschouder springt Wolkers. Hij miauwt zacht. Zijn zus Rola doet ook verwoede pogingen maar zij is nog niet zo gewiekst. Geeuwend zet Wolk zich op mijn verjaardagsalbum om vervolgens…

Roger heeft een duif gered. De duif lag voor de kerkdeur in Villeréal. Uit het nest gevallen. Een neef had hem opgeraapt en naar zijn oom, onze buurman, gebracht. Roger was net aan zijn tweede heup geopereerd. Hij had alle tijd. Ik klim de lange trap op naar de woonetage van Roger en Rolande. De rode wijnjerrycans met afgesneden bovenkant…

Zondag. Zonnebloemstraat in Hillegersberg, stadsdeel van Rotterdam. We zijn bij opa en oma, jaren '50 vorige eeuw. Veel ooms en tantes, neefjes en nichtjes wonen er in de buurt. Wij niet. Elke zondag gaan we vroeg uit Leiden met de tram naar Voorburg. Van daar nemen we de trein naar Rotterdam, het 'Hofpleinlijntje'. In Hillegersberg stappen…

Het zwembad is winterklaar. Gistermiddag nog een rondje gemaakt om langs de 'hors-sol'randen de waterlijn te ontdoen van insecten, veertjes, esdoorn-helikoptertjes, catalpabladeren en larven van watertorren. Voor de laatsten is ons zwembad een waterparadijs. Ze maakten het jachtinstinct in mij wakker. Gewapend met de goedkoopste plastic groentezeef…

Zaterdagmorgen, 8 uur. Het is licht geworden, zie ik door de kieren van de gesloten luiken. De kranten zijn gelezen, de radio staat aan. De Doobie Brothers: 'What a fool believes'. Het brengt me terug in de tijd waarin de kinderen volwassen werden, hun vrienden met hen. De tijd van later-dan-laat in bed rollen, muziek maken en luisteren, praten…

'bij mijn vader' Het staat er. Op het scherm van mijn pc. Onderaan de msn-pagina bij de up-dates. De kindertijd van mijn oudste kleindochter is voorbij. Gisteren stuurde ze mij een mail waarin ze eerst informeerde of alles goed gaat. Daarna volgden de mooie cijfers na de proefwerkweek. En vandaag assisteert ze bij een discussie waaraan jonge…

De urn met daarin de as van buurman Claude is bijgezet in de familietombe op het kleine kerkhof van Beauregard. Vergezeld door zijn naaste familie en zijn oude strijdmakkers die de vier vaandels dragen. Gaby, die het kerkje verzorgt, spreekt een afscheidswoord waarin hij Claude schetst als iemand die de nabestaanden niet treurig wil zien. Ondanks…

'Les filles sont jolies dès que le printemps revient' zong Hugues Aufray in de jaren '60/70' van de vorige eeuw. Toen mijn eerste liefde me op zijn zolderkamer de lp liet horen waarop dit nummer staat, werd ik verliefd op Hugues. Een omgekeerd conservenblik als hanglamp, met een kralenkoord met blauwe kralen als trektouw verlichtte dit moment…

Het sneeuwde vannacht. De koude adem was voelbaar, de bijbehorende hoofdpijn gaf het ook aan. De nog gloeiende as in de open haard maakte het vanmorgen makkelijk om een vuur te maken. Nu geeft de barometer aan dat het in deze ruimte 2o graden is. De luchtdruk gaat iets omhoog. Het is wit-bepoederd buiten. Op het zeil van het zwembad glijden…

Warm, heet zelfs. Het asfalt smelt bij deze temperaturen. Zeg maar: boven de 34 graden. Hier, in Boudy-de-Beauregard, loopt de D124 van Bordeaux naar Cahors al honderden jaren langs het huis waarin wij drie jaar geleden zijn komen wonen. In de jaren 50 liep er nog een spoorlijn die de belangrijkste steden in de Lot-et-Garonne met elkaar verbond…

De post komt me tegemoet in het gele autootje. We lachen naar elkaar tijdens het passeren. Om 12.00 uur eet men hier de warme maaltijd. Het ideale moment om boodschappen te doen. Op de weg is het dan een uur rustig. De zon schijnt, de rozen bloeien nog weer even en ik rijd verder met tranen in mijn ogen. Ik vraag me af hoe dat komt. Ik weet…

De dag dat ik tegen mijn man zei , ik sluit daar een deur want er opent zich elders wel weer een ander raam, wist ik dat de toekomst alleen maar mooier en rustiger op een goede manier kon worden. Als je sommige dingen namelijk niet los laat kan het voelen of je denkbeeldig gevangen zit, al zijn er geen echte muren, onzichtbare muren kunnen wel degelijk…