Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Gevlochten deernis

Het gebeurde in de jaren, waarin de HBS door de invoering van de Mammoetwet nog niet was vervangen door het atheneum. Gedurende deze zesjarige opleiding was ik een middelmatige leerling en menig eindrapportcijfer van vooral wiskunde en scheikunde was gelukkig nog net niet te laag om niet naar een hogere klas te mogen. Op sommige momenten denk ik nu nog met genoegen aan deze leerzame en doorgaans zorgeloze jaren terug. Zo was ik o.a. tot en met het laatste jaar lid van een jongenskoor. Begonnen als tweede jongenssopraan en na de baard in de keel goed te hebben doorstaan, zong ik met plezier de tweede, derde en op het laatst meestal, zo nodig de vierde stem, welke laatste toonnotatie wel meer dan een halve octaaf lager was dan de rest.

Ook op mijn vijftiende levensjaar was er weer eens de kermis in ons kleine stadje met, zoals ieder jaar, attracties zoals de zweefmolen, het (kleine) reuzenrad, de botsauto’s, het spookhuis en schiettenten. De hoofdattractie was nog steeds de rups, een carrousel van aan elkaar gekoppelde wagentjes, die over een sinusvormige hobbelbaan ronddraaiden en waar halverwege de rit een gebogen, groen beklede constructie de wagentjes afdekte. Men zat in het schemer en “in de rups”. Wanneer ik, zoals meestal het geval was, geen geld meer over had, dan ging ik daar graag een kijkje nemen. Ons stadje had, buiten de kermis om, behalve enkele kroegen, een bioscoop en een rijk verenigingsleven weinig opwindend vertier te bieden.

Op een maandagochtend tijdens de kermisweek werd ik plots door de muziek-onderwijzer met toestemming van de leerkracht fysica uit de les geplukt. Ik moest meekomen naar het lokaal, waar de leerkrachten tijdens een vrij lesuur konden uitrusten of werken. De moed zonk in mijn schoenen: wat zou ik verkeerd hebben gedaan? Ik bleek de laatste scholier van de reeds aanwezige en daarmee was het septet compleet. Twee sopranen, twee tweede en twee derde stemmen en één bariton. We kregen het bericht, dat wij een dag waren vrijgesteld van alle lessen en met spoed het kerkelijk gezang “Heilig, heilig, heilig . . .” moesten instuderen. De vraagtekens op onze voorhoofden verdwenen na een korte uitleg abrupt.

Wat bleek? Een scholiere van onze meisjesschool (jawel, gehuisvest in een aanleunend gebouw) bleek die avond ervoor dodelijk te zijn verongelukt. We waren allen geschokt toen wij de naam Annemiek hoorden, het meisje met de mooie vlechten die tot aan haar bips reikten. Ze was niet uitgesproken knap maar wel uiterst sympathiek met een vrolijk karakter. Tja, en dan die vlechten, die maakten het plaatje bij ons pubers compleet. Het bleek, dat zij tijdens een rit in De Rups met één van haar vlechten tussen de wielassen terecht was gekomen en onmiddellijk werd gescalpeerd. Ik moet toegeven, dat ik bij het horen van dit bericht en een automatische visualisatie bijna het vaantje streek. Een jong en sprankelend leven was plots als een kaars gedoofd.

Zo stonden wij dagen later als mini jongenskoor aan het hoofdeinde van het vers gedolven graf. Wij brachten voor de talrijke personen, o.a. alle leerlingen van haar schoolklas én voor Annemiek, met een gevoel alsof de tonen bijna in onze kelen werden gesmoord ons “Heilig” ten gehore. De rector en enige leerkrachten betuigden hun deelneming in een speech en er bleef geen oog zonder tranen. – Kijk, vergeten doe je zoiets van je leven niet meer, ook al lukt het om die gebeurtenis diep weg te stoppen. Vreemd genoeg was dit tevens mijn eerste begrafenis die ik bijwoonde. Toen diep onder de indruk meen ik soms nu nog het doffe, roffelende geluid te horen van de kluiten aarde die met een schepje op de kist werden gestrooid.

Schrijver: Bas Lieshout, 7 oktober 2017


Geplaatst in de categorie: school

4.5 met 2 stemmen 138



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Karel Jong
Datum:
8 oktober 2017
Sfeervolle bijdrage op kalme, relativerende toon genoteerd.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)