Terima kasih (bedankt)

Vanaf de straat zie ik je zitten, glurend achter horizontale strepen
op 2 hoog, door sanseveria’s omgeven.
Mijn ogen vangen je blik, een lach komt op je gezicht.
Voor ik de deur van de galerij bereikt heb, opent je brede lach mijn hart.
Jij, boezemvriendin van mijn schone mama.
De zondag loopt zo op een mooie manier ten einde.
Harde geluiden van je pratende behang, komen mij in de galerij al tegemoet.
Eenzaam als je bent houd je van stemmen, als gespreksgenoten die je stof tot nadenken geven, jou op non-actief stellend op verbaal gebied.
De geur van koffie tubruk prikkelt mijn zintuigen.
Op de salontafel een oranje gehaakt kleedje, een schaaltje met Indische koekjes, gedrapeerd met een soort roze plastic muts, kersenbonbons en risolles in folie, die het beeld van troostsnoep compleet maken.
Lectuur in hoge stapeltjes naast je stoel, waarvan de koppen weinig nieuwswaarde beloven.
Ik voel intense dankbaarheid; zelfs je zetel maakt een zucht als je zitten gaat.
Ik ruik je levensgeuren die je Indonesische afkomst verraden.
“Alleen zijn, zo zonder: Eetje, voelt nog steeds onwerkelijk,....eenzaam”,komt aarzelend uit je mond. “Ik mis haar; eet je mee, humor en wijsheid maar bovenal haar mijmeringen“.
Je blik dwaalt af naar de overkant van de straat, je schouders zakken.
Het huis daar op de hoek is nu bezet door een voor jou en mij vreemde indringer.
Doordat zij dezelfde gordijnen haar ramen laat bedekken overheerst een bedrieglijk beeld.
Dat, terwijl alles anders is.
Als je zo kijkt naar de overkant, waar verlies als associatie woont, straalt het gemis van je af.
Eetje, je vriendin,steunpilaar die samen met jou in ‘59 in Holland aankwam, het groene Ambon achterlatend.
Grote Beer heette de boot, zo vertelden jullie meerdere keren.
Beer, bruin van kleur, net als haar passagiers, kleurrijk en talrijk, vol toekomstverwachtingen.
Koud was het land; aardappelen en spruitjes koken zonder baboe, een levensles die geurde naar irritatie in die eerste weken. En dan die blanda's,zo brutaal ja.
Biculturele relatie in een calvinistisch land. Contact zonder woorden wel dagelijks overladen met spiedende blikken.
Je blijft vertellen, je blik wisselt, de herinneringen ophalen kost energie, maar geeft ook zichtbaar vreugde.
“Veertig jaar samen vriendinnen, dat is als een lievelingssarong die je dagelijks draagt”, zeg je terwijl je ophoog komt.
“Terima Kasih, lieve schat, dat je even tijd voor mijn persoontje had”, zegt zij, een zoen op mijn wang als afscheid drukkend.
Een zakje koekjes, risolles en snoep vinden hun weg in mijn hand.
De terugweg zal letterlijk en figuurlijk gevuld zijn.
De geuren, mijmeringen koester ik.
De horizontale strepen veranderingen in een grijs vlak als ik de straat verlaat.
Afgesloten zondag.

Terima kasih schoonm schoonmoeder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.1 met 48 stemmen 5.876