Alle inzendingen over Borduren Rusten Verbazing

"Nou, dan ga ik maar eens lekker rusten in de luistoel." Fred begon voorzichtig te steken met de borduurnaald. "Die boerderij, daar wacht ik even mee. Laat ik proberen om daarnaast een wei met twee paarden te borduren." Wilde voornemens en gedachten gingen door Freds hoofd. Zijn scheppingsdrang ging van hoofd naar vingers toe.…

Velen die gebruik maken van mijn kunnen en kennen op het vak van borduren. Met mijn borduurmachine komen de prachtigste kadootjes te voorschijn. Een kleine vergoeding staat tegenover al dit schoon. Een advertentie op Marktplaats prijst mijn waren aan. En zo wordt de kring van klanten groter en groter.…

Met oprechte verbazing en een tikje jaloezie, oké, kan ik luisteren naar de verhalen van mensen die UREN in de keuken staan om een maaltijd klaar te maken. Echt met verbazing en als ik dan alleen maar luister naar wat mensen "allemaal nog moeten doen" voordat er een maaltijd op tafel staat.…

Een brandend lampje kan ons een mensenleven doen verbazen.…

Ik kwam in verbazing, teleurgesteld haak ik af.…

Waarvoor schrijf, dicht, schilder, beeldhouw of borduur je? Omdat je niet anders kunt of om schouderklopjes in ontvangst te nemen? Ook als je het creatief bezig zijn echt nodig hebt, is een beetje waardering op zijn tijd natuurlijk fijn. Maar toch ga je door als niemand je werk waardeert.…

De volgende ochtend (momentopname) las ik vaak in verbazing gisteren terug. Boos, verdrietig, onbeholpen, blijbloesemend de lente in. Ik heb er nooit een draai aan kunnen geven maar wel er mee leren leven. Driek was een exponent, zijn taal tot kunst verheven, wat een heerlijke vent, onuitwisbare indruk.…

Als kind stond ik aan je graf en wenste je toe: "Rust zacht, lieve opa!" De armoede die je kende, kon je nauwelijks dragen maar in je "rijke tijd" was je vrijgevig, tot verbazing en ontsteltenis van de goegemeente. Ze noemden je in de stad "koperslager Broeckx" en het domicilie van je gezin was aan de Oude Markt.…

In die lang-vervlogen tijd trof ik je weleens aan als je aan het borduren was in je riante flat waarvan je nooit kon genieten....De klanken van de piano van de buurman bereikten ons door de dunne muren heen. Je had graag quatre-mains met hem gespeeld en wel op verschillende ongebruikelijke manieren....…

Opvallend, een gedicht, waar een gevestigde naam aan hangt, wordt direct duizenden keren bekeken/gelezen. Is dit een vorm van cognitieve dissonantie, bevestigt men daarmee meer zichzelf (als lezer) dan het gedicht zelve? Ik vind het gedicht van de nieuwkomer veel interessanter, die heeft een veel hogere horde moeten nemen, wat moet die dan wel…

Meestal ben ik tamelijk doelgericht, ik werk met lijstjes voor de korte termijn en doelen voor een jaar. Allemaal helder. En het grootste gedeelte van de tijd houd ik me daar mee bezig. Dat moet wel, want er is veel te doen. Maar soms is dat opeens even klaar. Het begint met het zoeken van afleiding. Dan ga ik huishoudelijke klusjes doen of spelletjes…

Het is je gegund eindelijk rust en geborgenheid te vinden.…

Het gaat moeilijk worden vandaag, ik vrees dat ik in de trein ook geen rust zal hebben.…

Ik schilderde een huisje en kwam thuis.…

Jij bent mijn heerlijke eenvoud, jij bent de rust in mijn zorgelijk bestaan. Vandaag bracht ik jou een nieuwe lavendelstruik en een grootverpakking potgrond. Ik werd beloond met glanzende ogen in de Hof van Floor.…

Eens nam ik dit alles waar en sprak dit tot mijn verbeelding en verbazing.....…

Door de rust en het zachte muziekje verzeilde ik in een behaaglijke dromerige toestand. Waar bruusk een einde aan kwam door een stem. “Het is klaar" zei de man in zijn gedistingeerde plaats. Ik opende mijn ogen, sperde ze open. Wat is dat ? Een gemillimeterde haardos boven ogen die verbazing en na niet zo lange tijd woede uitstraalden.…

Een van hen werkte aan een klein geborduurd mandje met hengsel en met een afbeelding van een haasje - alvast een surprise voor Pasen en anderen waren bezig met het borduren van kaarten, te gebruiken voor diverse doeleinden....…

Ze geniet van de stilte, de rust, de vrijheid die eindelijk tot haar is gekomen.…

En zo verdween de rust uit ons leven.…

Even buiten het dorp, aan de landweg, stond een mooi huis, waarin een jongetje van vier jaar woonde. Dikwijls sloop de kleine Laurens heen en weer door de tuin. Dat ging voorzichtig voortschuivend, op handen en voeten of gehurkt. Daarbij verbeeldde het ventje zich Sindbad de zeeman te zijn. Hij, de dappere sprookjesheld, moest de strijd met gevaarlijke…

Ze zaten steeds vóór me tijdens de vergadering en wierpen me hun onpeilbare, duistere blikken toe, tot het moment aanbrak, het onvermijdelijke, onherroepelijke tijdstip waarop ik vernemen moest dat ze niet langer te midden van de levenden verkeerden, dat hun wanhoopsdaad een feit was. Ik had hen nooit gekend en gepeild en heb nooit kunnen begrijpen…

Door flinke windvlagen tijdens de bui zagen de terrassen op het plein er verlaten uit. Mensen waren naar binnen gegaan in één van de bistro’s. Pascal ging naar binnen bij “September” en zag boven nog een tafel leeg. Hij bestelde een “chimichangas” en een ijsthee. Hij keek naar beneden en zag aan de bar een vrouw die het haar in een boblijn had gekipt…

Tweemaal per jaar moet ik de gang gaan langs het parcours en het panorama van mijn mislukkingen,langs het nu geheel gerenoveerde en supersonisch ingerichte kantoorgebouw waar ik eens ben afgedankt en dat nog steeds ten dienste staat van de doelloze bezigheden die aan het intrinsiek zinloze leven van de mensheid bezwaarlijk een werkelijke zin of betekenis…

De constructies in het trapportaal van onze flats in de Nassaustraat maken soms en op sommigen een merkwaardige, dan wel wonderlijke indruk. Net zoals de flats dateren ze uit de vijftiger jaren van de voorgaande eeuw en hun ontwerper bleef me altijd onbekend. De metalen leuningen in het trappenhuis zijn sierlijk en wellicht kunstzinnig verantwoord.…

Het tekenen werd minder, omdat zo zei ze: het niet meer zo goed zag, een poosje later ging het borduren eraan, ogen gingen achteruit. Briefjes op de telefoon en koelkast, ja zelfs op de magnetron en het koffie apparaat zeiden alles- en niks. Ze werd ouder.…

Wanneer heb je wat meer rust in je hoofd?…

Ik schat nog twee weken rust en dan gaat het 'normale' jachtige leven weer beginnen. Kinderen naar school en iedereen aan de arbeid. Op naar ramadan, sinterklaas en de kerst.…

Een tachtigjarige boerenknecht was tijdens zijn lange leven nooit ergens anders geweest dan in zijn dorpje, in de omliggende velden en boomgaarden. Dit was volgens de simpele man ook het hele aardrijk. Op een mooie zomeravond liep hij door de weilanden en graanvelden naar de horizon. "Ik ga nu eens naar het einde van de wereld," dacht hij. "Ja,…

Leuk dat je er was JOB .....fijn dat je rust neemt ....…