Alle inzendingen over Terug

Terug Ze lachte en nam de koffer en liet me haar huis leeghalen. In de kamer kom ik nog soms zie ik twee meisjes spelen de een verleidt de ander tot zwijgen. Haar vader brengt me elke vrijdag een emmer soep. Hij zegt dingen waar ik wat aan heb. Als ze terug keert. Wat zal ze kwaad zijn. Ik heb alles laten staan.…

Haar blonde lange haar golfde om haar schouders terwijl zij plagend naar hem terug liep, haar rok optilde en pardoes op hem ging zitten. Langzaam bewoog ze heen en weer. En terwijl ie in haar uiteen spatte, fluisterde ze in zijn oor: "Kom nog eens terug".…

Terug? Maar niets uit wat ze achter had gelaten trok haar. Ze was uitgevochten. De strijdbijl was begraven. Het was voorbij. Voorbij. Nooit, nee nooit zou ze daar één stap meer zetten. Een zucht van verlichting ontsnapte. Nee, de weg terug was het niet. Als uit een ver land klonken de geluiden die horen bij het stationsleven.…

Ja, er is een weg terug, maar het is van levensbelang dat men samen met de ongelukkige de hele weg wil gaan, hoe moeilijk deze ook is...…

drink van de nog superhete koffie, ik zet 'All we are is dust in the wind' van Gerry Rafferty op en ik buig mijn hoofd deemoedig naar voren, stop de cassette, zoek naar een andere cassette, 'I still haven't found what I'm looking for' van U2 weergalmt in mijn statige auto en na een laatste blik van onbegrip en afkeuring rijd ik als een haas terug…

Nu eindelijk - nog “nul en enkele uren” - en hij was terug van 'weggeweest'!…

Crisis, welke crisis ? Mijn vader had het moeilijk, eind jaren dertig, net een zaak opgebouwd. Alles weg..... En dan herinner ik me dit lied van Willy Derby "Mijn fiere schooiershart". Er is eigenlijk helemaal niets veranderd.....…

Ons land is bedolven onder een deken gemaakt van crisis, een nieuw materiaal wat uitgevonden is en in vrijwel alle sectoren wordt gebruikt dus! Een meegaande stof, een materiaal wat zo buigzaam is als een elastiekje en net zo stevig dus? Zo sterk dat het bij iedereen, achter welke voordeur dan ook, wel een keer wordt gebezigd! Crisis, een klein woord…

Na op bezoek geweest te zijn bij mijn vader in het bejaardentehuis in de plaats S. ging ik daar het dorp even in. Mijn vrouw moest naar de kledingzaak een beetje rondsnuffelen. Ik besloot om in de auto te blijven zitten met een muziekje aan, wetende dat als zij een kledingzaak bezoekt het heel lang kan duren voor ze alles heeft bekeken en eventueel…

Daarom begon ik dit stukje, eventjes een paar decennia terug in de tijd, nee: die telefooncel komt niet terug, dat weet ik wel maar het bracht me erop omdat de ouders van die spelende kinderen aan de zijkant met hun mobiel bezig zijn! Niet kijkend naar hun kinderen?!…

Jaren geleden noemden we een blaadje wat je gratis kreeg: het Capelse sufferdje. Maar nu weet ik dat er ook mensen zijn die deze belangrijke titel mogen dragen, want wat gebeurde er vanmorgen, wel: het fietspad stond blank en geen klein beetje, maar een forse plas van een slordige 20 meter lang en 4 meter breed. Langs dat fietspad loopt een grasveld…

Vandaag valt de rekening in de bus, tja, ik heb maar betaald, het zal mij benieuwen wanneer het weer terug is, zouden ze ons geld niet willen hebben? En leuke note: telefonisch zijn ze dus niet te pakken te krijgen….best aardige mensen daar bij het CAK, zo zouden ze het bij de belasting ook wel mogen doen….…

Naar nu blijkt is het dus ook vrijwel onmogelijk het geld ooit terug te halen en dat is mensonterend, dat is niet te bevatten immers: als men hier werkt, woont en verplichtingen heeft, waarom is dan niet dezelfde regel van toepassing als bij ons, de Nederlanders of: als bij hen die nog altijd wachten op hun geld?…

Heel langzaam bevind ik me op het pad der liefde. Een zoektocht naar wat antwoordt aan mijn diepste verlangens naar koestering. Het zijn armen die ik om me heen sla, het zijn handen waarvan de vingers met de mijne verstrengeld zijn, het is een zachte ademhaling in mijn nek, van iemand die mijn taal spreekt. Mijn ongehoord schreeuw verstaat. Van iemand…

Zorgenloos, dacht ik, als het eenmaal zover is dat ik niet meer werk, niets meer werkt, dan is er nog iets om op terug te vallen. Minimum lijden, de alom door krijtstrepenpakken bewierookte marktwerking zadelt senior op met een karig salaris, z'n eerste en laatste loonstrookje verschillen weinig van elkaar.…

Dat wordt beweerd in kringen waar men nog nooit een stap terug heeft hoeven doen.…

Sinds er, naar aanleiding van enig meningsverschil, in reacties o.m. het verzoek aan de reactie werd gelanceerd het tot voor kort gebruikte systeem, om via een waarderingscijfer een inzending te honoreren, niet meer te gebruiken is er intussen een eerste stap door de redactie gezet. Men heeft, blijkbaar om een begin te maken, als tussenoplossing tijdelijk…

Toos is 25 jaar en nog steeds vrijgezel. Ze verlangde naar een lieve man. Eindelijk kwam die kans. Ze werkt in de kantine van een verzekeringsbank. Toen verscheen er een jongeman, die zei: ''Ik vind je erg lief, Toos'', en hij liep weer door. Een paar dagen later zat ze aan een tafeltje een boterham te eten toen hij naar haar toekwam en vroeg…

Na het vertrek van mijn Grand Seigneur verwonderde het mij dat ik mijn voeten nog voor elkaar kon zetten bij mijn gestage pas door de straten van de stad en dat mijn longen de lucht nog verwerkten die ik inademde. De seconde, nee; de nanoseconden waren overvol van de gedachte aan hem, zoals een waterdruppel boordevol microben is. Horden mannen en vrouwen…

Met mij velen en zelfs nu blijkt dat ook mijn eegaatje (die eerst zei er geen moeite mee te hebben) op de bank ligt te zagen, omdat: hij het uur terug wil…trouwens ook hij stemde op BBB, is dus ook een Beste Brave Burger!…

Moe maar voldaan keerde Koningin Gerania aan het eind van de dag terug naar haar geliefde Den Hout, een plaats zo lommerrijk dat ze binnenkort zou worden omgedoopt in ‘Grüneville’, zoals besloten door het Neuroparlement……

De opleiding was achter de rug, nu viel je terug op een soort routine. Saai en weinig variatie op het thema. De dagelijkse ‘dril’, een soort veredelt turnen, moest ervoor zorgen dat wij fit genoeg bleven. Hadden ze wel nooit kantines mogen openhouden, want de kilootjes die je overdag verloor, kwamen er s’avonds gegarandeerd terug bij.…

Na geruime tijd gebruik te hebben gemaakt van haar tijdelijke, provisorische, maar tot tevredenheid stemmende onderkomen aan de Piushaven, heeft de Vincent Shop haar oude locatie weer ingewisseld voor haar voormalige behuizing aan de Veemarktstraat. Het pand wordt omringd door de hoogbouw van Popcentrum 013 en bevindt zich als het ware in de achtertuin…

Die met de chador haasten zich naar hun man terug, wellicht om zijn ontbijt aan bed te brengen. Méér verkeer is er evenwel in onze straat die een verbindingsweg blijkt te zijn van de hoofdweg naar de schoolomgeving. Bepaalde mama’s zetten de kindjes vóór de deur van de school af terwijl de oudere leerlingen al eens met de fiets komen.…

Daar wachtte hij op haar tot ze weer terug kwam en hielp haar nogmaals met oversteken. Tien weken dus en daar stond ze dan nu: midden in zijn woonkamer. Hij stopte te abrupt en er gutste iets van de koffie over de rand van zijn mok. Hij had haar niet binnen horen komen.…

Waar is de eenvoud gebleven, de man met een knots, een vrouw aan de haren naar het hol gesleept. Hij overstelpt haar met schelpen en schitterende keien, verwarmt haar met een zojuist ontdekt vuur. En op dat moment heeft zij hoofdpijn.…

Al naar gelang van mijn financiële ruimte kan ik zomede mijn collectie weer aanvullen en ben daarmee weer terug bij af (1963). Wees mild met uw oordeel, wetende dat ik binnenkort weer virtueel op reis kan gaan naar de mij zo vertrouwde plekken.…

Ik ben op deze kamer ondergebracht, bij de longlijders. Twee grote, kleurige plastic ballonnen, gedecoreerd met grappige, lieflijke kindergezichtjes zijn opgehangen boven het bed van de man wiens longen zijn aangetast. Hij sleept rond met een merkwaardig, onhandig kastje met oplichtende lampjes dat hem meer last dan gemak bezorgt en in de avond komen…

Daar waar ik verbannen ben, wil ik eens terugkeren. Ik droomde van het vriendenhuis In lang vervlogen tijd moest ik het voorgoed verlaten In mijn droom waren velen genodigd in het huis; de collecties boeken schitterden aan de wanden Het leven raasde sinds het afscheid aan mij voorbij en ver, ver in een diepe kloof ligt de eens gekende, voorgoed…

O wee, daar lagen nog maar twaalf kleine turfjes! Saapke's gezicht betrok. Ze begreep wel dat ze heel zuinig moest zijn, want wanneer hadden deze mensen ooit weer geld voor turf? Het schrale weekloon dat de vader thuisbracht was al bijna niet genoeg voor eten en drinken. Om over schoeisel en kleding maar niet te praten. Bovenstaande is een citaat…