Alle inzendingen over angsten

Beschaamd denk ik aan het voorval van gisteren, en hoe ik toch wel brutaal midden in die jongeman zijn uitleg de deur heb dichtgeslagen, vlak voor zijn neus…, uit angst. Komt mijn angst louter voort uit territoriumdrang?…

De laatste tijd leek niets meer zeker. Thuis draaide alles om mijn 5 jaar jongere zus Kelly en mijn middelbare school voelde nog als het dragen van te ruime kleren. Die school was oud en kil, mijn klasgenoten onbekend. Leerlingen uit de hogere klassen keken op ons neer, soms rookten ze of dronken stiekem in de pauze een biertje. Ik hoorde bij niemand…

Angst kan je verdelen in gradaties, zoals niet op je gemak voelen, onrust, bezorgdheid en paniek. Ook godvrezend, vooral in de Middeleeuwen, angst voor werkloosheid en angst voor de atoombom in 1945 en heden angst voor terrorisme na september 2011 en nu weer het vreselijke gebeuren in Noorwegen.…

Als ik in de supermarkt ben en ik moet zoeken naar een fles vreemde ranja dan krijg ik wel eens een angst dat er iets heel zieligs is verwerkt in die vruchtensiroop die ik nog nooit eerder heb geproefd. Bij de vruchtensiroop moet ik keer op keer, regeltje na regeltje lezen wat er voor ingrediënten in zitten.…

De angst knijpt mijn keel bijna dicht als ik over en onder mij allemaal draden zie, die spinnen zich om mijn lichaam heen. Ben ik nou gek aan het worden? Er zitten vreemde mensen in mijn hoofd, ik hoor ze praten, door elkaar. Donder toch op, laat mij met rust, ik wil alleen zijn. Wat heeft dit alles te betekenen?…

Ik moest bijna kotsen van angst. Even later gooide de man een bos sleutels door de brievenbus. Toen werd het mij te veel, dan maar een mep voor mijn kop van de bandiet, dacht ik met het zweet op mijn kop.…

Angst en onzekerheid tekenen voortaan het leven. Zeker is daar de hoop dat alles mee zal vallen. Maar niet eerder dan wanneer artsen hun oordeel na een diepgaand onderzoek geven. Dan is de uitslag definitief. En kan je misschien, een ogenblik, gerustgesteld ademhalen. Echo’s, bloedonderzoeken, MRI en noem maar op.…

Het was al aan het donkeren toen ze het stadje verlieten, de straten waren nat en de lichten van het tegen verkeer hinderde hen bij hun rit. Tijdens het rijden deed de motor staccatoachtige afrembewegingen maken juist alsof deze de hik had. "Wat is er aan de hand" vroeg Liesbeth. "Heb je wel getankt, zit er wel genoeg brandstof in, wanneer heb je…

Midden in de nacht werd Liesbeth gewekt door een geluid dat ze niet thuis brengen kon, ze stootte Franck aan maar deze reageerde niet. "Franck, hoor je dat niet of wil je het niet horen, luister dan toch, wat zou dat daaronder kunnen zijn". Weer porde ze in zijn rug en riep nu met een gedempte maar beslissende stem: "Hé, Franck, word eens wakker…

Met tranen van kwaadheid onbegrip en angst liep Franck in de richting die Liesbeth genomen had.…

De wind was iets sterker geworden maar van storm was er nog geen sprake, Liesbeth genoot van dit weer en liep dan ook met ferme passen in de richting van de haar zo vertrouwd geworden zee. Hier kon ze haar gedachten ordenen en weer klaarheid brengen in haar zo drukke bestaan. Hier liepen ze al vanaf ze hier woonden en aan het in orde brengen van hun…

Niet wetend wat eerst te doen gaapten de twee vrouwen door het venster en het was Eva die als eerste op de ruit klopte. Eva klopte nogmaals zonder dat binnen iemand naar hen keek, men deed juist alsof er niemand was. Eva’s gelaat verkleurde van asbleek naar woedend rood, en een sissend “tja”, ontglipte aan haar opeengeperste lippen, “ze doen juist…

Eva had alles gevonden zoals Liesbeth het haar gezegd had maar vond toch dat het maar behelpen was, ja als je alle comfort gewend bent en dan een stapje terug zetten moet is dat een hele teleurstelling. Toen ze klaar was en aangekleed kwam Liesbeth naar beneden. Ze gaapte en zat met haar handen door de haren te strijken en zei iets wat Eva met de beste…

Deze opmerking hield natuurlijk geen steek, maar alleen de gedachte dat er over haar probleem gepraat werd zonder dat ze er zelf aan deel nemen kon, wrong. Ze zag aan het optrekken van Eva’s wenkbrauwen en de starre blik, dat ze wel degelijk op Eva’s ziel getrapt had. Nee, dit was een straatje te ver, dit kon ze niet maken. Eva die genoeg mensenkennis…

Verschrikt liepen Eva en Peter de keuken in om Liesbeth bij te staan. Ze vonden haar lijkbleek met omhoog staande haren, leunend tegen het aanrecht aan en niet wetend wat haar zojuist overkwam. Beide handen omklemden de rand van het aanrecht zodat de vingerkootjes wit zagen. “Wat is er gebeurd, vroeg Eva. Ik weet het niet, maar het schijnt me toe…

Ik zou liegen als ik zeg, dat alles goed ging. Niet dat ik mijn best niet had gedaan. Ik probeerde zoveel mogelijk aan mijn kinderen te denken. Met het schrijven komt alle pijn en verdriet weer naar boven. Mijn ouders woonden een eindje uit de buurt. Dus van die zijde kreeg ik jammergenoeg ook niet zo veel steun. Niet dat mijn moeder mij niet wilde…

Het grote voordeel van oud zijn is: dat je niet meer bang hoeft te zijn om oud te worden en ook niet bang hoeft te zijn dat je niet oud zult worden.…

De angst regeert, zoveel is wel duidelijk. Een rechtsdraaiende bacterie houdt je gezond, klamp je vooral vast aan de gevestigde orde want de nieuwkomers zaaien haat. Het geschreeuw is niet van de lucht, "stem op mij, gebruik dit of dat". Vroeger kon je bij klaverjassen gewoon nog passen.…

Alles verliezen alleen maar door je angst alles te verliezen, dat maakt je pas een echte verliezer.…

Zij waren voor slechts één ding bang, een irriële angst ook nog eens, namelijk dat de hemel op hun hoofd zou vallen. Maar gezien de alarmerende weersvoorspellingen van tegenwoordig, is zelfs dit niet ondenkbeeldig. Ik ben geen pessimist of aartsmopperaar maar wel een angsthaas.…

De crisis is ons aangepraat, de angst regeert.…

Een man die mij een gevoel van eigenheid en geborgenheid gaf, maar ook van angst. Hoe verder? Over de mens die naar eenheid verlangt en op zoek gaat naar zijn tweelingziel. Veertig was ik, moeder van een dochter van 9, en ik gedroeg me als een bakvis.…

De angst trok langzaam uit mijn lichaam en ik moest lachen om mijn eigen gedachten. Bang voor de dingen uit niemandsland, angst voor het onbekende zijn de plotseling opduikende grootheden die je piepklein kunnen maken. 1970.…

Angst. En dat maakt het ook zo onvoorspelbaar. En vandaag kwam het weer als een vloedgolf over me heen. Het vreet me op van binnen en maakt dat ik me klein en nietig voel. Deze angst is wel van mij maar wordt gevoed door een ander. Eerlijk? Daar denk ik maar zo weinig mogelijk aan. Waarom? Ook daarop is geen antwoord te vinden.…

Het is zondagochtend, kwart voor zes. Ik ben net wakker. Ik heb wat te schrijven. Het is niet veel, maar het zegt wel veel, geloof ik. Tijdens het wakker worden realiseerde ik me iets. Het gaat over mijn persoonlijkheid. Dat die niet zo groot is. En niet zo sterk. Dat ik me zeer kwetsbaar voel. En nietig. Dat ik niet opgewassen ben tegen alles wat de…

De grootste vijand van de mens is niet agressie of hebzucht, maar angst – angst dat anderen je niet mogen, angst om een enge ziekte te krijgen, angst om dood te gaan, angst om in welk opzicht dan ook tekort te komen, angst dat de grond je onder de voeten wordt weggemaaid, angst dat alles waar je heilig in gelooft uiteindelijk een illusie blijkt te zijn…

En zo bleef ik leven in angst, waardoor ik alsmaar gekker werd. Niemand kon mij helpen. Nee, helemaal niemand……

Maar inwendig voelde ik me verscheurd van angst en verdriet om die vijf vrouwen die vermoord waren. Heb ik soms een voorgevoel? Dat is toch belachelijk! Ik ben heus niet de enige vrouw in de wereld. En het zou wel toevallig zijn als hij mij te pakken kreeg. Maar wat ik mezelf ook voorhield, die angst bleef. Dag in dag uit.…

Dat is mijn grootste angst.…

Angst en blijdschap vechten om de eerste plaats. Hij lijkt ook opeens zo kerngezond. De nacht krijgt zijn oorspronkelijke karakter weer terug. In mij beweegt iets...…