Alle inzendingen over dressoir

Op het dressoir van mijn lang-overleden oma, die de leeftijd van drieënnegentig jaar zonder slag of stoot bereikte, placht in vroeger tijden een glazen schaal te staan met zilveren hengsel, voer voor antiquairs.…

Zij pronkt nu op mijn dressoir met ijzig-blauwe verenpracht, symbolisch voor mij voor het verlies van een zus.…

Ze koesterde mijn portret van jonge vrouw op haar dressoir. En na dolzinnige en desastreuze escapades uit mijn jeugdjaren was ze als niemand anders mild en vergevingsgezind en mocht ik in haar kamer komen, waar ze thee schonk uit porseleinen kopjes. Het afscheid kwam onverwacht.....…

De foto prijkt in een zilverkleurig lijstje op mijn dressoir…

Nu siert de zeskantige staalgrijs-glimmende urn haar dressoir als een macaber kunstvoorwerp en als souvenir aan de talrijke huwelijksjaren. "Medelijden duurt maar zes weken" verklaart mevrouw.....…

Het siert nu mijn dressoir en het symboliseert voor mij de kwetsbaarheid van mijn vroege jaren, de fundamentele kwetsbaarheid van alle mensen en de lieflijkheid van het kind dat mijn lichaam nooit heeft kunnen of mogen dragen en dat ik zozeer lief zou hebben gehad......…

Nu siert nog slechts je portret mijn dressoir.....…

Een klein ovaal portretje van de ongelukkige, omringd door een rand van zilver, bevindt zich op mijn dressoir. Mijn broer toont daarop zijn glimlach die wellicht zijn leed maskeert…

Mijn oog valt op een schemerlamp met crèmekleurige, gelaagde voet en een kap gesierd door natuurmotieven en dit artefact lijkt me heel geschikt voor op mijn zwartgelakte dressoir. Tot aanschaf wordt besloten.... Een vriendelijke taxichauffeur blijkt tenslotte bereid mijn lasten te dragen; dat wil zeggen de last van de zware lamp....…

gelegenheid van het eerste huwelijk van degene die nog altijd naast me staat en op wonderbaarlijke wijze de stormen en woelingen van haar leven overwon en overleefde, mijn trouwe tante en tot in lengte van jaren zal het getuigen van Haar, die aan mijn wieg stond, van mijn trotse oma, die als niemand anders mijn jeugdportret koesterde op het mahoniehouten dressoir…

van het eerste huwelijk van degene die nog altijd naast me staat en die op wonderbaarlijke wijze de stormen en woelingen van haar leven overwon en overleefde, mijn trouwe tante, en tot in lengte van dagen zal het getuigen van Haar, die aan mijn wieg stond, van mijn trotse oma, die als niemand anders mijn jeugdportret koesterde op het mahoniehouten dressoir…

Op haar dressoir in de eenzame bejaardenflat koesterde zij altijd mijn portret van jonge vrouw. Zij is het geweest die mij mijn allereerste taal- en rekenlesjes gegeven heeft.…

Op haar dressoir in de door eenzaamheid getekende bejaardenflat koesterde zij mijn portret van jonge vrouw. Zij is het geweest die mij mijn allereerste taal- en rekenlesjes gegeven heeft. Gezeten aan het kleine tafeltje dat Sinterklaas gebracht had, tekende ik kersjes en huisjes om deze bij elkaar op te tellen.…

Altijd had ze mijn portret op haar dressoir gekoesterd en nog vaak had ze me getrakteerd op een beschuitje kaas en een beschuitje jam.…

Mijn nieuwe lamp zal een aanwinst betekenen voor mijn woonkamer en, thuisgekomen, heb ik haar dan ook opgesteld op mijn zwartgelakte dressoir als een licht dat men niet onder de korenmaat mag zetten en nu werpt zij een brede lichtcirkel op het grijsblauwe behang. Trots en triomfantelijk verspreidt zij haar licht.…

Op het dressoir toonde ze trots en lieflijk haar pracht. De plant kon Vader geenszins vervangen; niet zijn ijsblauwe ogen met de pretlichtjes, die voorgoed afscheid van me hebben genomen, niet zijn vaderlijke filosofische raadgevingen, niet zijn liefde en vergeving.…

‘Dus ons hebben ze niet meer nodig,’ pruilt het dressoir. Het vloerkleed zegt dat hij vast wel blijft liggen. ‘Want ik pas in elk interieur,’ zegt hij trots, ‘ik ben een Perzisch tapijt, ik ben tijdloos.’…

Ze schonk me eens haar portret in een lijstje gelardeerd met de afbeelding van bloemen dat nog altijd mijn dressoir siert en een kop en schotel die eveneens een herinnering vormen.…

Deze nam een ereplaats in op het dressoir. De man voor wie de vlaggen in de stad dramatisch halfstok hingen, de man die door een hele natie gemist werd, was afgebeeld op het kiekje.…

mij eens als zo hardvochtig en onmenselijk ervaren "welzijns"-organisatie komt momenteel aan de deur met gratis soep en maaltijden; mijn doorgaans norse en "anonieme" buurvrouw biedt aan boodschappen voor mij te doen en een vertegenwoordigster van een zorgorganisatie komt een boeketje lieflijke tulpjes bezorgen die nu staan te pronken op mijn dressoir…

Zijn overlijdensbericht siert nog mijn dressoir maar zijn naam en persoonlijkheid schenen bij degene die ik nu tegenkwam uitgewist als door een al te ijverige huishoudster die met haar spons razendsnel de vensters beroert.…

heeft ons gedurende zijn lange huwelijksjaren nooit verteld over het geheimzinnige en gruwelijke dat daar gepasseerd was, in Duitsland, maar Haar betreur ik, betreur ik zozeer boven allen die niet meer te midden van ons zijn: mijn trouwe, sterke, trotse oma die 93 werd en die mijn portret van jonge vrouw een prominente plaats had toegekend op haar dressoir…

In de kille, kale en uitgestrekte gangen, kamers en ruimten van deze voorziening schijnt iedere huiselijkheid of gezelligheid vermeden of uit den boze te zijn, zij het dat een klein klokje met mogelijk antiquarische waarde een dressoir siert waarboven zich tevens een modern aandoend kunstwerk met enige artistieke pretentie bevindt.…

Later, veel later, toen ik in wilde puberteitsjaren onbezonnen escapades had gemaakt, was ik altijd nog welkom bij oma die drieënnegentig jaar oud is geworden en die mijn portret van jonge vrouw koesterde op haar dressoir....…

Haar foto op zijn dressoir toont het gezicht van een nog jonge vrouw, een meisje haast, slechts één portret in de eindeloze portrettengalerij van de onmenselijkheid.....…

Later stond mijn trotse portret van eenentwintigjarige jonge vrouw op jouw dressoir, oma en bij jou, alleen bij jou, mocht ik komen na de dolzinnige, tragische escapades van mijn turbulente jeugd en samen dronken we, mijn oma, uit je ragfijne porseleinen kopjes....…

In de rommelige, onttakelde kamer, met in een uithoek het vaak beslapen bed, prijkten de beelden overal, op het dressoir en op haar werktafel en nog meer kunstwerken moesten volgen om tenslotte op een tentoonstelling te pronken en de vaardigheid van de maakster te demonstreren.…

In zo'n lijstje heb ik jouw lieve portret tegen de achterwand geprikt en dit artefact siert nu mijn dressoir zodat ik kan kijken naar je door verdriet getekende gezicht, met de verbeten mond, verwoest door de rampspoed van je leven maar op de een of andere manier toch niet beroofd van de meisjesachtige charme en schoonheid die je nooit verlaten hebben…

Haar foto op zijn dressoir toont het gezicht van de nog jonge vrouw, een meisje haast nog. slechts één portret in de eindeloze portrettengalerij van de mensheid.....…

Zij schenkt me echter slechts de kleine, tinnen voorwerpjes die eens pronkten op het dressoir van mijn moeder. Maar de herinneringen aan het onvervangbare, zozeer geliefde en voorgoed en onherroepelijk en op onvermijdelijke wijze verloren gegane blijven onverwoestbaar en kunnen niet vernietigd worden.…