Alle inzendingen over ziekte afscheid borsten

Het was in dat vermaledijde en door ongeluk getekende jaar dat haar noodlot zich over haar ontvouwde en dat zij voor altijd afscheid moest nemen van de haar zozeer innig dierbare welvingen van haar bovenlichaam, van de halfronde, zachte, tedere lobben bekroond door de tepels, die als halve citroenen op haar lichaam rustten en die haar mede tot vrouw…

ik hoop niet dat ik binnenkort verplicht afscheid moet nemen. want dan heb ik niemand meer en neem ik de benen. ik wil geen afscheid nemen van de mensen waar ik van *hou* want dan pleeg ik zelfmoord en dat mag niet, want dat vinden jullie maar niets!!!…

De ziekte had zich genesteld in je lichaam en greep om zich heen, woekerde kwaadaardig en wild en liet je niet met rust. De dageraad die haar pasteltinten voor mij nog iedere dag tentoonspreidt, zal er voor jou nooit meer zijn. Nu, op een stille maartdag, zoek ik je en kan ik je niet vinden......…

De avond spoedt zich ten einde: bij het station neemt mijn zus afscheid met een vluchtige kus en ze verdwijnt in de duisternis; de duisternis die haar liefste gestalte eens voorgoed zal verzwelgen en opslokken.....…

De dood kwam door ziekte of door de leeftijd niet geheel onverwacht. De omgeving was misschien wel voorbereid op de dood en op het verlies, maar niemand kan zich voorbereiden op het verdriet. Bij het afscheid worden herinneringen opgehaald en herinneringen verzwegen.…

Na twee jaar stug en gedegen oefenen is het uur van het afscheid aangebroken. Het kleine zaaltje aan het Energieplein zal ik nooit meer bezoeken waar mijn vriend de fysiotherapeut de scepter zwaaide.…

Het is een verschrikkelijke ziekte. Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die abnormaliteit te vernietigen.…

Hij is al een hart-patiënt, maar heeft ook COPD, de letters staan kort gezegd voor een ongeneeslijke longziekte. De ene keer is het erger dan de andere keer en hij moet altijd uitkijken: elk zuchtje wind levert hem een koutje op, dat koutje gaat doorgaans over in het grovere geschut en zo tobt ie alweer anderhalve week met hoestbuien en nachtelijk ongerief…

Op de zevenentwintigste januari, de dag van jouw verjaardag, kwam de familie gewoonlijk bijeen in het oude huis; mijn geboortehuis. Feestelijk gebak werd bij die gelegenheid geserveerd en meestal bracht ik je een azalea met sneeuwwitte bloemen, jouw favoriete plant. De collega's zijn jou nooit meer in het verpleeghuis komen bezoeken en onze oom…

...en zo leerde de goede moeder die het kind had moeten afstaan aan de inrichting aan de andere kinderen de litanie van Gerardus Majella om voor het broertje dat zo ver weg was te bidden en om om genezing te vragen van zijn geestesziekte en om zijn thuiskomst. En zo stamelden de kinderen de frasen, weergegeven op het bidprentje met de beeltenis van…

In deze kamer waar ik dit alles nu op papier probeer te zetten heb ik heel wat afgeleden, niet te tellen zijn de nachten dat ik hier noodgedwongen door moest brengen vanwege mijn ziekte.…

Elisabeth Ziekenhuis, onherbergzaam brandpunt van ziekte, dood en verdoemenis, over het smalle pad dat voert langs het riviertje De Leij, dat rustig voortkabbelt en voort zal stromen alsof onheil en het ultieme afscheid niet bestaan en nooit bestaan hebben, en de zwarte kerven in de sepia-kleurige boomstammen waren als evenzovele wonden, toegebracht…

De neef en nicht bleven nog even voor de thee, maar alsof de duivel hen op de hielen zat, namen ze snel afscheid.…

De anderen hadden eerder afscheid genomen na zijn 40-jarige "carrière" van klein ambtenaartje aan het gehate kantoor, tijdens welke ze niet hadden nagelaten hem te bespotten, te kwetsen en en te beschimpen, met het futiele geschenk, dat hij niettemin graag had willen bezitten, het luttele boek waarin ze voorin hun handtekeningen hadden gezet: de …

Nu is er nog de haven met de kleurige boten die we samen bekeken tijdens de wandeling. Nu strekken de straten van de stad zich nog om me heen uit; nu scheiden ons nog maar negen luttele maanden, maar de tijd zal reuzensprongen maken. Jij blijft altijd bij me, onverminderd, in je gedaante, in je gestalte van je laatste uren. Je laatste blikken vergezellen…

En dan zegt men: "Hij had vocht achter de longen"; een standaarduitdrukking, welhaast een cliché van de goegemeente, onwetenden, ondeskundigen en weinig geïnteresseerden, die nauwelijks op de hoogte zijn van de weidse wetenschappelijke terreinen waarop de medische kennis zich in al haar uitgebreide finesses wenst te profileren. Jij had dus vocht…

Hun hart huilt stille tranen, doch geen woord zal over de lippen komen als het over afscheid nemen gaat. Heel sporadisch wordt er dan toch een woord gelost, in de hoop dat de ander het durft aanvaarden. Het afscheid kan men in vele vormen gieten. Toch het heengaan niet.…

In één van de genoemde huizen, in één van haar kamers, was ik eens getuige hoe mijn tante, de zus van mijn moeder, zozeer het verlies van de fraaie, gebogen, gewelfde lijn van haar borst betreurde die vernietigd was door de afschuwelijke ziekte die heerst in mijn familie.…

Haar tweede borst moest onvermijdelijk enige tijd later eveneens weggenomen worden; de ziekte die vooreerst aarzelend postgevat had in haar lichaam als een kwaadaardige, moordzuchtige infiltrant moest verhinderd worden door te dringen in cellen, weefsels en botten.…

Haar tweede borst moest onvermijdelijk enige tijd later eveneens weggenomen worden; die ziekte die vooreerst aarzelend postgevat had in haar lichaam als een kwaadaardige, moordzuchtige infiltrant moest verhinderd worden door te dringen in cellen, weefsels en botten.…

Ilse, nachtegaaltje en altijd in prinsessendracht, had meer haar op de tanden dan Borst verwacht had en antwoordde charmant glimlachend dat ze zo’n prijs als een grote eer ervaart en dat meer levenservaring haar muziek alleen maar meer diepgang zou geven. Diepgang en respect die je hork Borst op zijn oude dag ook zou toewensen.…

En zo herinner ik me de dag dat tante in diep verdriet en verbittering het verlies van haar borst betreurde en mijn moeder de prothese toonde die hiervoor soelaas zou moeten bieden. De fatale ziekte sloopte haar verder en verder.…

Snel kijk ik weer naar de kalme, kalmerende borsten, gered, ik lik aan de gezwollen tepels (in werkelijkheid aan het glas) en als de bewaker mij vraagt of ik hier wil komen werken als glazenwasser beticht ik haar van intimiteitsverstoring, maar dan, krijg nou, haar borsten, Japanse borsten!…

Eerst overvalt ons het nieuws dat Johan Cruijff is overleden, maar per toeval kom ik erachter dat Jan Borst eveneens is overleden. Ivan Grud gebruikte hij ook wel als soort van pseudoniem. In mijn radio-tijd heb ik maar WAT veel werkjes van hem in de uitzending "meegenomen" en wat was hij daar blij mee.…

, vraag ik hem tenslotte voor mijn vertrek en afscheid.…

Het was zo mooi de mensen het laatste afscheid van hun dierbaren en geliefden te verzachten, te veraangenamen en te vergemakkelijken.…

Ik neem afscheid en stap op en ga in een morsige cafetaria die me helaas teveel herinnert aan mijn mislukte en ongelukkige liefde twee broodjes kaas eten en daarna brengt een bus me hotsend en botsend over een opgebroken weg huiswaarts......…

gestrompeld, ZIJN Regte Heide, vroeger decor voor zijn wandelingen met twee ruige, zwartharige honden, ZIJN honden Zo moest hij afscheid nemen, zo wordt hij betreurd en zo rust hij voorgoed onder de glanzend-zwarte grafsteen, niet op een dodenakker, maar in de tuin van mijn "vriendin"…

, afscheid en naderende dood nog niet de greep over zijn/haar leven had overgenomen.....…

Hij was altijd betrokken en meelevend geweest tot de dag kwam waarop ik moest vernemen dat de dodelijke ziekte met de onheilspellende naam "slokdarmkanker" hem letterlijk "bij de strot had gevat". Bestralingen en chemokuren volgden. Nooit meer zou hij me komen halen met zijn meer dan luxueuze auto. Zijn naam was Johan.....…