Alle inzendingen over ziekte verdriet troost

...in de bloei van haar jaren, kracht bijzet. Een jonge man beroert met zijn handen een soort drumstel terwijl twee violisten zich inspannen om met hun klanken troost en verstrooiing te bieden: de troost die de kunst van oudsher zozeer als haar taak en opdracht beschouwde, en terecht,...

...leven dat bovendien getekend was door ziekte, meende ze troost te vinden bij chansons van Francoise Hardy. Zij droomde daarbij weg, alsof het nog altijd negentienvijfenzestig was en ze over een Parijse boulevard flaneerde, hand in hand met een mondaine, elegante jongeman. Maar méér...

...woorden. Maar soms wil ik niet meer troosten en getroost worden, geen verdriet zien en niet verdrietig zijn. Soms hoop ik dat God geen kamers meer over heeft, dat Hij moet zeggen: ‘Vol is vol.’ Die dag komt. Openbaringen 21 vers 4: Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen,...

...kastanjeboom met trotse, witte kaarsjes die in de verte zichtbaar is, vormt een merkwaardig contrast met het geheel verwaarloosde en verloederde interieur en zij kan meneer en mevrouw niet troosten. Zij rijst op tussen bouwvallige panden en ingezakte daken in een achterbuurt. Meneer en mevrouw...

...met de gewelfde leuningen, nog je levenslange verdriet op je schouders kunnen dragen? Je "televisiehelden" die je vereerde, vormden nog je troost: Ivo Niehe, André van Duin, en de meest lullige, maar onschuldige, mateloos oppervlakkige programma's, die een geluk en een vrolijkheid met...

...de bloeiende heide en zoveel meer dat de troost van de natuur haar bood, zozeer liefgehad en bewonderd en slechts de woorden "prachtig, prachtig!" waren aan haar lippen ontsnapt alsof iedere conversatie zinloos en overbodig was in het licht van het noodlot dat haar, ogenschijnlijk als...

...dat de morfine ooit hielp. Nu moet de Natuur troosten; een cirkel van vliegenzwammen in het late seizoen; de lange zomerse schaduwen die zich over ons pad leggen en waarvan zij zozeer houdt. De Regte Heide wilde ze graag weerzien, die haar zoveel troost bood, eens, in haar zozeer...

Er is troost en verdriet te vinden in eenzaamheid. De juiste afstand te vinden en een keuze te maken helpt daarbij.

...uitgerekend de "Libelle" haar troosten tijdens haar zo turbulente en getormenteerde leven? Moesten de foto's, de strips en de columns tot soelaas dienen voor het onherstelbare, diepgaande en onrustbarende leed, dat haar handen, gezicht en hart groefde? Kennelijk was de...

...de wereld in de steek gelaten hebben, waar is troost? Hoeveel tranen moeten mijn ogen schoonspoelen voor zij het leed van anderen kunnen zien? Je was zo goed, zo eenvoudig; het kwaad dat bestond bij anderen kon je nooit zien; in het heldere meer van je innerlijk kon zich nooit een demon of...

In die lang-vervlogen tijd trof ik je weleens aan als je aan het borduren was in je riante flat waarvan je nooit kon genieten....De klanken van de piano van de buurman bereikten ons door de dunne muren heen. Je had graag quatre-mains met hem gespeeld en wel op verschillende ongebruikelijke...

...mijn geest sloeg door het zware gewicht van het verdriet door naar de verkeerde kant. De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar brede gangen, geflankeerd door haar kramen. De vrolijke, maar voor mij anonieme stadgenoten lachen en schertsen met elkaar, altijd...

Verdriet had zich opgestapeld als een onzalige Toren van Babel. Het bezette mijn middenrif als een steen tot op het moment dat de tranen uit mijn ogen vloeiden als gletsjers, als smeltend zieke-ijs. De tranen die gedurende mijn hele lange leven bevroren waren geweest en ik huilde... Het...

Gekleed in zijn geruiten colbert zat mijn vriend vóór me; he-man of altijd kind gebleven? Brede, indrukwekkende mannelijke schouders die de welhaast onbeheersbare stortvloed van mijn tranen zouden kunnen stelpen of een wankel, fragiel staketsel dat al op instorten staat bij de minste of geringste...

...we onze koffie. Op onnaspeurlijke wijze had een ziekte haar botten aangetast en haar lichaam doordrongen maar ze bedankte me voor mijn troost en medeleven. Eens, in lang-vervlogen dagen was ik de typiste geweest naast haar, de secretaresse en had ik dag aan dag een vloed van klachten over...

...niet. Een cursus volgen, hoe om te gaan met ziekte met aanslagen, moord en dat soort idioterie een les te volgen hoe om te gaan met dwazen, nee, dat is er niet, potverdrie. En dat maakt me wel eens wanhopig verdrietig bovendien, want ik had maar wat graag: een leerkracht voor de klas...

...van weleer. Om mijn metgezellin te troosten wijs ik haar op de rododendrons, op de fraaie lichtval en op de spiegelende vijver, waarin voor haar de gestalte van haar vriend vereeuwigd zou kunnen zijn, voorgoed zou kunnen zijn bewaard, mede omdat hij bij uitstek hield van de...

...hij straks níets meer." Ik probeer haar te troosten maar ze zit té veel opgesloten in haar eigen verdriet. En ik in het mijne. Want óók Wim heeft longkanker en het buurvrouwtje gaat er totaal aan voorbij dat wij hier óók niet zomaar zitten. In de daarop volgende anderhalf jaar zie ik...

...kuisen. Het is een verschrikkelijke ziekte. Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die...

...staan kort gezegd voor een ongeneeslijke longziekte. De ene keer is het erger dan de andere keer en hij moet altijd uitkijken: elk zuchtje wind levert hem een koutje op, dat koutje gaat doorgaans over in het grovere geschut en zo tobt ie alweer anderhalve week met hoestbuien en nachtelijk...

...verkramping om die laatste kwart neer te zetten en ondanks dat mijn onvermogen blijft, ben ik. Iedere zieke ontwerpt zijn prothese. De ziekte stuwt mij voort en om een ziekte proces tot een goed einde te brengen, is creativiteit en eenheid met al het zijnde vereist.

...banden opnieuw hechter, want in tijden van pijn, ziekte en verdriet, zoeken wij toch troost in elkaars armen. Ruzies die er mogelijks waren worden naar de achtergrond verwezen en iedereen heeft zich ten volle naar de ander toe. Het is een vreselijke ziekte, en de dag dat zij die kunnen...

...van zijn kooi, onwetend over gezwellen, leed en ziekte. Je vriend paradeert in zijn scootmobiel over de lange promenade van het winkelcentrum, breed lachend om zijn angst en verdriet te verbergen. (Na mijn bezoek aan jou ben ik teruggelopen naar huis langs het hoge hekwerk bij de "Rooi...

...menselijk tekort. De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar brede gangen, geflankeerd door haar kramen. De vrolijke maar anonieme mensen lachen en dollen met elkaar, altijd in voor humor en scherts, maar velen torsen hun leed. Eens sloeg de weegschaal van...

...op het parkeerterrein in Tilburg West tussen de troosteloze gebouwen van het Twee Steden Ziekenhuis en De Hazelaar. Oorden van onheil waar het tomeloze leed bij uitstek zegeviert, maar wellicht kunnen zij tot troost dienen voor de slachtoffers en gedupeerden die gedoemd zijn de genoemde oorden te...

...die het graf sieren, vormen een kleine, nietige troost in het grote, onvermijdelijke leed. De strijd van de ouders is gestreden.... (In vroeger dagen hebben weidse panorama's zich voor ons geopend als wij de Brabantse wegen en paden bewandelden en de landschappen die onze mooie provincie ons...

"Curae leves loquuntur, ingentes stupent" ("Kleine zorgen daar praat men over; over grote zorgen zwijgt men") aldus leerde ik op school en ik weet nog altijd niet of je daarom bleef zwijgen tijdens onze zo frequente wandeltochten op die zondagmiddagen.... Later, veel later kwam het mij ter...

...die de wijde, immense hemel, ook haar geboorterecht en bestemming, niet kon bereizen.... En ze heeft zich in de diepte gestort uit wanhoop, vertwijfeling en verdriet.... Haar hart en ziel hebben geen stand meer kunnen houden onder de overlast van de ziekte die haar overweldigd heeft en...

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo...

...die hem fascineerde en die hem mateloos troostte met zijn ambtenarenbestaan en ongeluk. Gruwel en gruwelijkheid, kwelling en verdriet waren voor ons tot leven gekomen, afschuw en afgrijzen tekende nu het lot van mijn goede vader en mij. Hoe moet "De klok van Arnemuiden" hem...