Alle inzendingen over ziekte verdriet troost

Men wil de patiënten van het E.Ziekenhuis die in verschillende fasen van hun ziekten verkeren en al dan niet in wanhoop, vertwijfeling of verdriet op de zondagmorgen iets bieden op het gebied van kunst en cultuur dat een kleine, weldadige uitvlucht vormt uit de smerige vergaarbak van ellende die het ziekenhuis vormt en onvermoed biedt de accommodatie…

Alsof haar ziel gewond, geschokt en verouderd was door een lang, wisselvallig leven dat bovendien getekend was door ziekte, meende ze troost te vinden bij chansons van Francoise Hardy.…

Maar soms wil ik niet meer troosten en getroost worden, geen verdriet zien en niet verdrietig zijn. Soms hoop ik dat God geen kamers meer over heeft, dat Hij moet zeggen: ‘Vol is vol.’ Die dag komt.…

Ook mijn schamele troost kan ik aandragen, maar tevergeefs.....…

Hoe heb je in je laatste jaren, in je troosteloze nadagen, in je woninkje van oude vrouw, gebogen over de lectuur die je niet meer tot je kon nemen, gezeten in de sierlijke stoel met de gewelfde leuningen, nog je levenslange verdriet op je schouders kunnen dragen?…

Toen, tenslotte, haar teen geamputeerd moest worden, kon niemand haar nog troosten.....…

De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in iedere porie, iedere cel van haar lichaam en ze heeft veel, veel te veel om over te tobben. De andere ¨vrienden¨ die op haar verjaardagsfeestje nog uitbundig genoten hebben van alle lekkernijen die ze aandroeg, hebben het laten afweten. Nu ben ik haar enige bezoekster.…

Nu moet de Natuur troosten; een cirkel van vliegenzwammen in het late seizoen; de lange zomerse schaduwen die zich over ons pad leggen en waarvan zij zozeer houdt. De Regte Heide wilde ze graag weerzien, die haar zoveel troost bood, eens, in haar zozeer getormenteerde en hopeloze bestaan.…

Er is troost en verdriet te vinden in eenzaamheid. De juiste afstand te vinden en een keuze te maken helpt daarbij.…

Moest uitgerekend de "Libelle" haar troosten tijdens haar zo turbulente en getormenteerde leven? Moesten de foto's, de strips en de columns tot soelaas dienen voor het onherstelbare, diepgaande en onrustbarende leed, dat haar handen, gezicht en hart groefde?…

Waar is troost in deze wereld?…

In die lang-vervlogen tijd trof ik je weleens aan als je aan het borduren was in je riante flat waarvan je nooit kon genieten....De klanken van de piano van de buurman bereikten ons door de dunne muren heen. Je had graag quatre-mains met hem gespeeld en wel op verschillende ongebruikelijke manieren.... Mijn goede vader, wiens nagedachtenis we eren…

De weegschaal van mijn geest sloeg door het zware gewicht van het verdriet door naar de verkeerde kant. De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar brede gangen, geflankeerd door haar kramen. De vrolijke, maar voor mij anonieme stadgenoten lachen en schertsen met elkaar, altijd in voor humor en gelach.…

was opgedoken uit een uithoek van het restaurant van het ziekenhuis en ze troostte mij. Van harte bedankte ik haar.…

Gekleed in zijn geruiten colbert zat mijn vriend vóór me; he-man of altijd kind gebleven? Brede, indrukwekkende mannelijke schouders die de welhaast onbeheersbare stortvloed van mijn tranen zouden kunnen stelpen of een wankel, fragiel staketsel dat al op instorten staat bij de minste of geringste verzuchting als een bouwwerk zonder gedegen fundament…

Op onnaspeurlijke wijze had een ziekte haar botten aangetast en haar lichaam doordrongen maar ze bedankte me voor mijn troost en medeleven. Eens, in lang-vervlogen dagen was ik de typiste geweest naast haar, de secretaresse en had ik dag aan dag een vloed van klachten over haar uitgestort.…

Een cursus volgen, hoe om te gaan met ziekte met aanslagen, moord en dat soort idioterie een les te volgen hoe om te gaan met dwazen, nee, dat is er niet, potverdrie. En dat maakt me wel eens wanhopig verdrietig bovendien, want ik had maar wat graag: een leerkracht voor de klas gezien: Die me les gaf in het LEVEN.…

Om mijn metgezellin te troosten wijs ik haar op de rododendrons, op de fraaie lichtval en op de spiegelende vijver, waarin voor haar de gestalte van haar vriend vereeuwigd zou kunnen zijn, voorgoed zou kunnen zijn bewaard, mede omdat hij bij uitstek hield van de natuur.…

." Ik probeer haar te troosten maar ze zit té veel opgesloten in haar eigen verdriet. En ik in het mijne. Want óók Wim heeft longkanker en het buurvrouwtje gaat er totaal aan voorbij dat wij hier óók niet zomaar zitten.…

Het is een verschrikkelijke ziekte. Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die abnormaliteit te vernietigen.…

Hij is al een hart-patiënt, maar heeft ook COPD, de letters staan kort gezegd voor een ongeneeslijke longziekte. De ene keer is het erger dan de andere keer en hij moet altijd uitkijken: elk zuchtje wind levert hem een koutje op, dat koutje gaat doorgaans over in het grovere geschut en zo tobt ie alweer anderhalve week met hoestbuien en nachtelijk ongerief…

Ik ben ziek van de liefdeloosheid Of van verdriet of Van een destructief verlangen om de destructie zelf te vernietigen. Ziekte is oxidatie van iets wat al een onnatuurlijke loop neemt. Heb ik een bewuste destructieve daad nodig om het destructieve wat mij teistert te vernietigen?…

De ziekte is zo verwoestend, dat alleen maar eraan denken beangstigend is. Het scheurt families uit elkaar, maar tezelfdertijd worden de banden opnieuw hechter, want in tijden van pijn, ziekte en verdriet, zoeken wij toch troost in elkaars armen.…

Maar je sterke schouders in je elegante shirt kunnen de belasting van je dodelijke ziekte torsen, al laat je mij de tranen die je huilt niet zien. De seismograaf van je gevoelsleven en van je verstand slaat niet uit het lood door je noodlot. De dwergpapagaai klimt omhoog tegen de spijlen van zijn kooi, onwetend over gezwellen, leed en ziekte.…

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt. Na de zoveelste ruzie stapelde het leed zich in me op; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk tekort. De arme, goede stadgenoten troosten mij.…

Oorden van onheil waar het tomeloze leed bij uitstek zegeviert, maar wellicht kunnen zij tot troost dienen voor de slachtoffers en gedupeerden die gedoemd zijn de genoemde oorden te frequenteren.…

En ze heeft zich in de diepte gestort uit wanhoop, vertwijfeling en verdriet.... Haar hart en ziel hebben geen stand meer kunnen houden onder de overlast van de ziekte die haar overweldigd heeft en als een lawine van een berghelling is gerold....…

De onschuldige rozerode bloempjes die het graf sieren, vormen een kleine, nietige troost in het grote, onvermijdelijke leed. De strijd van de ouders is gestreden....…

"Curae leves loquuntur, ingentes stupent" ("Kleine zorgen daar praat men over; over grote zorgen zwijgt men") aldus leerde ik op school en ik weet nog altijd niet of je daarom bleef zwijgen tijdens onze zo frequente wandeltochten op die zondagmiddagen.... Later, veel later kwam het mij ter ore hoe het noodlot je getroffen had. En nu je geestesvermogens…

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo schuldeloos en onnozel nog, in mijn richting kijkend, ik…