Alle inzendingen over kwetsuur

...middenvinger. Een onschuldige, geneeslijke kwetsuur, nauwelijks vergelijkbaar met de onzichtbare verwondingen en kwetsuren in mijn innerlijk, veroorzaakt door mijn voortgezette en ongelukkige, voortdurende en onbeantwoorde liefde die mij gegeseld en gekweld had en aangezet tot dolzinnige...

Mijn oude leren bank vertoont scheuren en gaten. De bank vormt een erfstuk uit mijn goede, solide, oude ouderlijke huis. De schade aan mijn bank is als de wonden, geslagen in mijn hart door de talloze kwetsuren uit een lang leven: door armoede, liefdesverdriet, desertie en de harde, wrede woorden...

Ik had de rouwannonce, in feite tegen beter weten in, op het prikbord geprikt dat een prominente plaats innam in de ruimte die gefrequenteerd werd door de bezoekers van de eetclub. Ik had echter kunnen beseffen dat al mijn zogenaamde "vrienden" dermate ziekelijk opgingen in hun overigens...

Het is onaanvaardbaar dat er meer dan 140 renners over de Franse wegen worden gejaagd. Dagelijkse valpartijen in een peloton van 200 man - waarbij ernstige kwetsuren onvermijdelijk zijn - ter wille van de commercie zijn ethisch onverantwoord.

Hoewel hij jarenlang de buurman was geweest van mijn inmiddels overleden moeder, sprak hij mij niet aan toen ik hem ontmoette bij de bushalte. Kennelijk vond hij het wel uiterst precair met iemand in gesprek te komen die volgens zijn razendsnelle, momentane berekening wel in het laatste stadium van...

Ik was op die voorjaarsdag gekwetst als nooit voorheen en mijn hart was nog meer beschadigd als gewoonlijk door een onafzienbare reeks van kwetsuren die zich opgestapeld hadden als betrof her een blokkentoren, een alternatief soort Toren van Babel of een onzalig en vermaledijd, verfoeilijk bouwwerk...

Zachte voorjaarsregen tikt tegen mijn vensters en trompetgeschal weerklinkt uit de speakers. De trompetten heffen een treurige melodie aan; een treurnis die correspondeert met het verdriet in mijn hart; beter gezegd met mijn dode hart dat in mij rust; dat niet kon genezen, niet kon herstellen van...

Gedurende mijn lange leven heeft talloze malen en in een onafgebroken sequentie de onzalige, wrede medemens de gevoelige instrumenten van mijn hart en ziel trachten te bespelen. Het resultaat is een eveneens onafgebroken en onoverzichtelijke opeenstapeling van kwetsuren, als een verderfelijke...

Een pijn manifesteerde zich tussen mijn tanden, rechtsonder in mijn mond, in de onderkaak; een aanhoudende, zeurende pijn. Kennelijk had ik toch niet voldoende tussen de rij tanden "gepookt" met die kleine houten stokjes. In de drogisterij aan de Oude Markt verkocht men twee soorten mondwater, die...

Mijn leren bank, een erfstuk, die mijn armlastige ouders eens konden aanschaffen van een onverwachte en onvoorziene bonus; de bank met de gecapitonneerde kussens waarop mijn hoofd ooit rustte als op de blaasbalg van een mannenborst; deze bank is zwaar beschadigd en draagt als het ware wonden zoals...

...tranen vloeiden. Bittere tranen om de gemene kwetsuur, afgevuurd op mijn hart als een projectiel, als een onomkeerbare pijl met uiterst trefzekere uitwerking. Het bittere leed stapelde zich op en het bereikte onvoorziene, ellendige dimensies. Dat alles om een woord, om een verderfelijk en...

Ik was op die voorjaarsdag gekwetst als nooit voorheen en mijn hart was nog meer beschadigd dan gewoonlijk door een onafzienbare reeks van kwetsuren die zich opgestapeld hadden als betrof het een blokkentoren, een alternatief soort Toren van Babel of een onzalig en vermaledijd, verfoeilijk bouwwerk...

...niet, is de humor die we eens zozeer deelden er niet meer, zijn onze gesprekken er niet meer. De kwetsuur kan nooit zo heftig geweest zijn.....

Een geraas en een razernij als van een onweer, dat toch waarschijnlijk zou zijn na de grote hitte die het land onlangs overvallen heeft, weerklonk in de vroege morgen al. Het bleek afkomstig te zijn van een grote, massieve machine, die ik echter allerminst de naam "pallettruck" zou willen...

Daar waar ik verbannen ben, wil ik eens terugkeren. Ik droomde van het vriendenhuis In lang vervlogen tijd moest ik het voorgoed verlaten In mijn droom waren velen genodigd in het huis; de collecties boeken schitterden aan de wanden Het leven raasde sinds het afscheid aan mij voorbij en ver,...

De stad was in Kerstsfeer.Overal de guirlandes en versierselen die erop zouden kunnen duiden dat de Kerstgedachte nu leefde te midden van de bevolking.... We hadden afgesproken in het café-restaurant en daar wachtte ik op haar bij een kop warme chocomel. Toen ze kwam opdagen had ze al gauw de...

De totale zwijgzaamheid regeert. In stilte hobbel ik achter haar aan over zandpaden, grind en asfalt en door de blubber. Haar geheimen, die woelen en broeden onder de oppervlakte blijven mij vreemd. Wellicht is deze stilte zoveel beter dan de kwetsuren die men opdoet als bloedende wonden bij...

De stad was altijd al een kermisstad. Nooit heb ik de carrousel met haar bonte lampjes die haar rondjes draait onder de lichte regen - herinnering aan mijn vroegste jeugd - met meer weemoed en verdriet aanschouwd als juist dit jaar. Nooit heb ik mij meer verdoold en verdoemd gevoeld tussen de...

Het kasteeltje met de twee parallelle torens die ten hemel rijzen, bevindt zich aan de rand van een bosgebied. We hadden gezamenlijk de brede toegangsdeur open geduwd en de monumentale trap beklommen tot ik plotseling oog in oog stond met de verguisde, sinds lang verloren vriend met wie de ruzies...

Op die wondermooie morgen die ons, laat in onze levens, nog geschonken werd, hebben mijn oude tante en ik opnieuw het De Pont Museum bezocht. Alleen in de grote filmzaal aanschouwden we de talloze beelden die ieder op andere wijze, ieder vanuit een eigen perspectief onze blikken richtten naar de...

Door de duisternis die de wereld ook in de vroege morgenuren overspoelt ben ik opnieuw op weg gegaan en passeerde ik de gebouwen van de GGZ. Onder meer die heilloze, nu verlichte vergaderzaal waarin ik eens mijn zinloze en onbetaalde notuleerwerk verrichtte terwijl de andere deelnemers aan de...

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt. Na de zoveelste ruzie stapelde het leed zich in me op; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk tekort. De arme, goede...

De bebouwing in de omgeving van Woonzorgcentrum "De Volckaert" in Dongen mag er zijn en verdient zeker wel een schoonheidsprijs maar vanzelfsprekend blijft het voor de argeloze toeschouwer die het geheel van buitenaf beziet onduidelijk welke onheilspellende vormen van niet te definiëren leed en...

...ziekelijke en ziekmakende ego en zoiets zou mijn kwetsuur verlevendigen; de altijd brandende wond in mijn hart nog verder voeden en openen. De "vriend", die hele dagen lusteloos op de bank ligt, leeft wel enigszins op onder mijn fixerende blikken en aandacht. "Hoe vind je het, opgescheept te...

Ik heb het gouden klokje uit Middelburg met de zwarte cijfers op de wijzerplaat niet kunnen verkwanselen, niet kunnen verpatsen, hoewel mijn armoede daar de grootst mogelijke aanleiding toe scheen te geven; mijn arme vader, die van chique kunstvoorwerpen hield, die hem schenen te troosten met zijn...

Ze vroeg me te wachten in de armoedig ingerichte kamer en ik had uitzicht op een slecht geschilderd en welhaast "demonisch" aandoend drieluik waarop een kerkinterieur was afgebeeld. Tevens stond het mij vrij mijn blikken te werpen op de oude "Yamaha"-piano tegen de wand die vermoedelijk nooit...

Kennelijk had de overleden mevrouw een aula vol mensen op de been weten te brengen, mij allen onbekend, die nu als een schijnbaar krachtige achterban solidair zat te zijn met het leed van haar familie en met dat van de zus in het verre Nieuw-Zeeland, die, als een noodlottig en ongelukkig, finaal...

Op een winterse dag waarop de kou ons geselde en door onze dikke jassen heen drong, hadden we vriendschap gesloten.Dit speelde zich af tegen het decor van mijn jeugd, in de nu desolaat aandoende wijk waar de gymzaal, de pastorie en de kerk nog steeds getuigen van de zo lang vervlogen jaren. Lijn...

De afstand tussen de Nassaustraat en de Anselmusstraat is voor een voetganger gemakkelijk te overbruggen..... Ik loop over het pad dat tussen de plantsoenen in mijn straat slingert en verder, langs het hoge metalen hek rond het fraaie klooster aan de Reitse Hoevenstraat. Ik tref mijn vriend, de...

Ik kwam haar tegen vlak bij het oude kerkhof, zwaar vergrijsd en voortstrompelend achter een rollator en ik herkende onmiddellijk in haar de "vriendin" van tweeëntwintig lange jaren, met wie ik in vroeger tijden de zwemafspraken had gehad; de "vriendin" die welkom was geweest in mijn ouderlijk...