Alle inzendingen over ziekte bese

Mensen die in aanraking komen met de GGZ of andere vormen van psychiatrische hulp, krijgen al heel snel een stempel. Nu blijkt dat die arme mensen ook nog fors te moeten gaan betalen voor dit plakkertje, en wel 275 euro. Erg duur voor een stempel zou ik zeggen. Je kunt je gaan afvragen wie hier nu...

Foppe voelt zich depressief door de herfststormen. Hij ligt op bed met sombere gedachten en nu moet het ook nog winter worden. De beer houdt zijn winterslaap, denkt foppe maar waar moet ik naar toe. De pi/meisjes zorgen heel goed voor hem maar hij besluit op advies van de huisarts naar Hawaï te...

FOPPE IS DE WEG KWIJT Als kind al vroeg foppe zich af waar hij moest wonen. Uit friesland vertrok hij om te studeren want dat was leuk en interessant en je kon er later een baan in een bibliotheek mee krijgen wat hij graag wilde want hij vond lezen leuk en met mensen omgaan. Toen dat eenmaal...

Marek, ik zag in de advertentie dat je vermist wordt. Vervormden de wolkenformaties zich voor je ogen tot wonderlijke, demonische gestalten? Zag je overal buitenaardse wezens? Wat is er met je gebeurd in dat ziekenhuis in Polen, dat je ontvlucht bent? Bonden ze je vast, was je alleen in die...

...schertsend, lachend en flirtend, alsof onheil, ziekte en dood niet bestaan en nooit bestaansrecht hebben gehad, de brede gangen van het ziekenhuis verlaten, op weg naar huis, nader ik het gigantische bouwwerk dat onlangs nog officieel geopend is door niemand minder dan een coryfee van het...

Toen wij weer thuis waren stak Mien een kaarsje aan, terwijl de tranen over haar wangen gleden. Haar zeventig jarige zuster had nog maar een korte tijd te leven. Ze leed aan een ernstige vorm van K. Wouter, die vaak tactloos overkomt zei tegen zijn vrouw: ''Dacht je dat van een kaarsje opsteken...

...Ziekenhuis, onherbergzaam brandpunt van ziekte, dood en verdoemenis, over het smalle pad dat voert langs het riviertje De Leij, dat rustig voortkabbelt en voort zal stromen alsof onheil en het ultieme afscheid niet bestaan en nooit bestaan hebben, en de zwarte kerven in de sepia-kleurige...

...de dood trompetterde en je moest gehoorzamen. De ziekte had zich genesteld in je lichaam en greep om zich heen, woekerde kwaadaardig en wild en liet je niet met rust. De dageraad die haar pasteltinten voor mij nog iedere dag tentoonspreidt, zal er voor jou nooit meer zijn. Nu, op een stille...

Mijn arme, liefste, zieke zus is naar Tilburg, onze geboortestad, gekomen en ze bracht postpapier mee, bedrukt met een afbeelding van een vrolijke regenboog, die een klein poëtisch landschapje, een lieflijk dorpje met huisjes met rode daken overkoepelt; een tafereeltje dat bezwaarlijk de gang of...

"Hoe gaat het?" vroeg hij zijn broer. "Goed!" was het antwoord. Niettemin hoorde hij in dat ene woordje, in de intonatie van de stem, in de enige mededeling die hij van hem kreeg, een wereld vol rancune, van agressie, van haat, van jaloezie, van verwijten en opstandigheid. Deze gevoelens waren als...

...na dood of aangetast; de stammen tonen wonden en ziekten. Welhaast teder betast tijdens onze wandeling een van onze gidsen het blad van de zilverlinde, inderdaad zilverig en zacht en hij noemt de bomen bij hun Nederlandse en Latijnse namen: "Platanus Acerifolium", "Aesculus Hippocastanum",...

...denkbeeldige of onbekende tegensander, die de ziektes gezonden heeft, als manke atleten die het waanidee koesteren de marathon te winnen of als een doofstomme zanger die de illusie heeft een symfonieorkest te kunnen overstemmen. Licht en duisternis, ellende en vreugde worden gezonden en...

‘Hallo, Ruby aan Aarde, Ruby aan Aarde.’ Hoe lang zweefde zij nu al boven het leven? Toch al gauw een maand of vier. Waarom reageerde er niemand? Ze begreep er niets van. Ze was dood en toch ook weer niet. Als zij naar de linkerkant van haar lichaam keek, zag zij enkel een ivoorkleurig...

Het voorjaar trad onherroepelijk in en toen in maart een nieuw licht de wereld overspoelde, bracht ik een boeket bonte tulpen mee, waarop mevrouw ging rommelen in een naaidoos om een naald te zoeken waarmee de kopjes van de tulpen volgens haar allemaal een prikje moesten krijgen om het boeket...

...hier opgeslagen terwijl ik in totale onwetendheid verkeer over reilen en zeilen, handel en wandel van de eigenaresse ervan. Haar ziekte schijnt zich voort te slepen en nooit meer uit te kunnen monden in de niettemin zo vurig gewenste genezing.....

In die dagen, zijn laatste dagen, die hij, geluierd en extreem vermagerd, doorbracht op St. Jozefzorg, in het bed op de ziekenzaal te midden van de anderen of in het kleine ziekenkamertje (zijn hand reikte soms nog nutteloos en nodeloos naar het orgaan tussen zijn benen), in die dagen kwam van de...

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag: het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" ná in ons gesprek: "Wilt u een kopje koffie mevrouw"? "Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die niet kan verwarmen. Het...

In mei van het jaar 1958 gaf zij, die sinds jaren voorgoed rust, het leven aan de man die vandaag zijn 57ste levensjaar bereikt en die nooit het geestelijke niveau van een driejarige heeft overstegen. Ze heeft het ons honderden malen verteld: ten einde raad had ze het jongetje, haar zoontje en...

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo...

Hoop doet leven, eerlijk waar. Ik overleef kanker en al klinkt het naar: niet meer kunnen schrijven: zou ik niet overleven.

Een luie, lamlendige kat met snorharen die als door een begenadigd kunstenaar getekend zijn, sluipt rond in de gezellig verlichte woonkamer tussen het luxe meubilair en gaat als het haar zo uitkomt languit op de vensterbank liggen om spiedend de straat af te turen en iedere beweging daarin waar te...

Nu is er nog de haven met de kleurige boten die we samen bekeken tijdens de wandeling. Nu strekken de straten van de stad zich nog om me heen uit; nu scheiden ons nog maar negen luttele maanden, maar de tijd zal reuzensprongen maken. Jij blijft altijd bij me, onverminderd, in je gedaante, in je...

...dat maandag 25 januari a.s georganiseerd wordt om aandacht te vragen voor de ernstige ziekte die depressie heet.

...een warme chocomel. Er valt een stilte. De zware ziektes die de dames met zich meedragen vormen een taboe-onderwerp en zij genieten slechts van de kalmerende smaak van nicotine en van hun onuitgesproken, zwijgende saamhorigheid en van het begrip dat alleen maar kan voortkomen uit de diepgaande...

Je jurk van kant en satijn reikte tot de grond, stond wijd uit vanaf je middel en moet mysterieus en sprookjesachtig hebben geritseld toen je voortschreed naar het altaar op je huwelijksdag in 1957 aan de arm van je vader. Mijn oom had je om je frêle schoonheid gekozen hoewel zijn broer, mijn...

Reinier de landloper stapte moeizaam voort door de sneeuwstorm. Vliegende vlokken plaagden zijn hals en gezicht. Zelfs in dit wijde veld kon je maar een klein eindje voor je uit zien. Hier en daar was nog een schimmige vorm zichtbaar. Een eenzaam huis of een boom? Tenslotte zakte Reinier zuchtend...

Vertwijfeling, neerslachtigheid, angst, wanhoop en verdriet houden geen halt voor de deur van de Zorgwoning, integendeel.... Deze is ingericht als een zaal van een museum, met gestileerde beelden van katten en overige parafernalia, die overigens, ondanks alles, een koele, kille, klinische indruk...

In de immense, langgerekte ziekenzaal met het hoge plafond (een zaal die tot de verbeelding sprak en reminiscenties opriep aan zalen in ziekenhuizen, krankzinnigeninrichtingen en lazaretten) stonden de witte bedden als in slagorde opgesteld en er weerklonk een lied dat over de hoofden schalde van...

Na mijn psychose in het ziekenhuis was ik na anderhalf jaar wel eens toe aan vakantie. Mijn moeder en ik gingen naar het huis van mijn zus en hebben het er rustig aan gedaan want ik moet veel medicatie slikken en op bed liggen. 's Morgens haalde ik de krant en liet het hondje uit en de kippen...

De Chinese arts zat vóór me, gekleed in een witte doktersjas waarmee hij vermoedelijk deskundigheid wenste uit te stralen. Hij zei niet véél, sprak vermoedelijk geen Nederlands en had mijn beide polsen in zijn handen genomen om aan hun rustige dan wel heftige slag de aard van mijn kwaal vast te...