Hartenkreten

Vijfenzestig jaar geleden stond mama's bed ineens in de voorkamer en de vreemde wijkzuster in de vijfiger-jaren-schort was daar plotseling. Een zus en een dochter was ons geboren en mijn trouwe zus stond levenslang aan mijn zijde als niemand anders. Eens kwam een jongeman; een man om haar te we...

Door een onheilspellende kou en duisternis was ik naar het nabijlegen ziekenhuis gestrompeld. Een donkerrode vloeistof, ongetwijfeld niets minder als mijn eigen bloed was eerder aan mijn lippen en mond ontsnapt.... De blauwe aderen liggen als dikke koorden op mijn tengere handen; een teken van ou...

Het regende een beetje. Een gedeelte van de Korvelseweg was opgebroken en een ondergrond van donkerbruin zand was aan de oppervlakte zichtbaar. Enkele zeer stoere heren hielden zich ermee bezig met behulp van voertuigen die wellicht de naam "pallettruck" verdienen het zand om te woelen en op te de...

Tegenwoordig stelt men her en der die kleine kastjes op met enkele boeken erin zodat je naar hartenlust kunt halen en brengen uit je bezit. Op een vroege morgen koos ik een "dierenencyclopedie" uit een dergelijk fragiel kastje, opgesteld voor ons Wijkcentrum. De kleurige plaatjes van de dieren bew...

Een bleek, bescheiden licht schemert en schijnt tot diep in de nacht door de beide glazen deuren die een kennelijke maar onwerkelijke verbinding tussen ons vormen. Mijn onbekende en vergaand onbereikbare buurvrouw is blijkbaar bezig met haar studie van het strafrecht, die een tijdvak van acht jaar...

Meer dan twintig lange jaren waren we "bevriend" totdat de excessen van haar psychische ziekte begonnen te overheersen en deze onze "relatie" verpletterden en onder het massieve gewicht van haar psychische ontregeling stierf uiteindelijk ons contact. Zelfs de meest nietszeggende of futiele opmer...

De betrekkelijk nieuwe flats aan de Wandelboslaan dragen mannennamen: "Vincent, Robert" Hun gevels verbergen chique appartementen. Ik was eens, in vroeger tijd, niet onbekend met hun (toekomstige?) bewoners toen ik nog journaliste was. Verschillende echtparen hebben de sleutel van hun nieuwe wonin...

Hoe kom je erop, wel: er ligt een vlonder bij onze deur en dat is best makkelijk maar weet je: het kreng is zo zwaar dat je er met goed fatsoen niet dusdanig bij kunt om een (best gore) zwarte streep weg te halen. We dubben, we verzinnen en ineens: eureka! Ik kijk haar aan en zeg: wat denk je van ee...

De chauffeur arriveerde enigszins vervroegd. Hij zou me naar mijn broer brengen die sinds jaar en dag is ondergebracht op het land, in een inrichting. Aan de gestalte van mijn chauffeur kon ik aanvankelijk niet vaststellen of "hij" man dan wel vrouw, transgender, hetero, homo, bi was maar "zijn"...

Als in extase greep ze mijn beide handen, kennelijk veronderstellend in haar idealisme dat ik de "Godmens" zou zijn, "The benefactor of mankind", de grote weldoenster die al het leed kan wegnemen, die alle wonden kan helen. Haar oude en verweerde gezicht lichtte op in een hemelse glimlach. Maar ...

We waren met ons groepje naar de metropool aan de Rijn vertrokken. In de hotelkamer waarin ik geen oog dicht zou doen, sierde reeds een levensgrote foto van de wereldberoemde kathedraal de wand. We zouden later ook het gotische bouwwerk dat in jeugdjaren al zozeer tot mijn verbeelding had gesproken,...

De regen regent zachtjes en gestaag en haar rustige en rustgevende ritme tegen mijn ramen leidt me door de nacht. In het glanzende zwarte asfalt van de snelweg naast mijn woning weerspiegelen de rode, groene en oranje stoplichten en in de verte is de brede felrode band van neon van het tankstation z...

Na de Wereldbrand, na de helse verschrikkingen waaronder hijzelf ook geleden had, begon hij cultuur, kunsten en wetenschappen te vereren. Hij was mijn arme vader, sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden. In mijn ouderlijk huis bevond zich op een houten plank, ondersteund door krulle...

Als de hemel die blauwe tint aannam, eind november, begin december was weer de tijd gekomen dat de Goedheiligman in het land was en dan mochten we bij oma komen. Oma bewoonde het kapitale pand in de Gerard de Bondtstraat met de achterkamer waarin vele tropische planten op hun bloei wachtten. In d...

De bomen aan mijn venster, de aloude, trouwe boompartijen die mij al mijn hele leven vergezellen dragen nu het gewaad en de kleur van een nieuwe herfst. En een nieuwe herfst treedt aan in een leven dat geteisterd is en getormenteerd en veelbewogen. Mijn ziel die in mij rust is gesmeed en gehard in h...

....en in de verte, aan de horizon, aan de einder van het landschap, geflankeerd door de bebouwing en overwelfd door de lichtblauwe hemel, zag ik de bussen van "Arriva", zo vaak het decor van mijn wanhoop en vertwijfeling in het verleden, af en aan rijden. En vanuit mijn hooggelegen ziekenkamer be...

Mijn oude leren bank vertoont scheuren en gaten. De bank vormt een erfstuk uit mijn goede, solide, oude ouderlijke huis. De schade aan mijn bank is als de wonden, geslagen in mijn hart door de talloze kwetsuren uit een lang leven: door armoede, liefdesverdriet, desertie en de harde, wrede woorden va...

Het zwembad was als een ouderwets "Kurort" al in zwang sinds de negentiende eeuw, met gepleisterde wanden in de kleedhokjes. Je kon het bereiken via een natuurlijke laan met merkwaardig geknotte boompjes en mijn beste vriendin liet niet na het de hemel in te prijzen; ze spartelde uitbundig met arm...

Ik ben op deze kamer ondergebracht, bij de longlijders. Twee grote, kleurige plastic ballonnen, gedecoreerd met grappige, lieflijke kindergezichtjes zijn opgehangen boven het bed van de man wiens longen zijn aangetast. Hij sleept rond met een merkwaardig, onhandig kastje met oplichtende lampjes dat ...

De vriend verschijnt in de ziekenkamer aan het bed. Plotseling staat hij daar met zijn indrukwekkende grijze haardos, als een helm om de schedel gelegd en met de eveneens grijze snor die zijn bovenlip siert, aldus de solide vriendschap, de trouw en de levenservaring demonstrerend, de gouden gaven di...

De benauwdheid dreigde me te verstikken en de hevige hoestbuien volgden elkaar snel op. De ambulance kwam in allerijl en ruggelings en blindelings, haast onbewust volgde ze haar parcours door de nacht totdat kennelijk het Elisabeth Ziekenhuis in zicht kwam en bereikt was. Snel volgde op de Spoedeise...

Natuurlijk zat het eraan te komen, het virus is aan de winnende hand en dus: gaan we opnieuw in een lock-down, nog los van het feit wat we er allemaal van vinden, los van het feit wat we van dit demissionaire kabinet vinden, is dit de enige logische oplossing voor een enorm groot probleem. Zoveel me...

Op het nieuws wordt al een aantal maanden de ether in geblazen dat: de mensen meer zijn gaan sparen, miljarden staan er inmiddels op spaarrekeningen van talloze mensen en op zich is dat een heel mooi gebeuren. Sparen is goed en wijs, verstandig en slim, al is niet iedereen het met de paplepel ingego...

Ik kwam mijn bovenbuurman toevallig beneden in het trapportaal tegen. Het uitbundig krullende borsthaar sprong als het ware naar voren aan zijn hals, in de opening die vrijgelaten werd door zijn trui en ik vroeg hem of zijn liefdesverdriet waarover hij mij eerder gerapporteerd had, nu voorbij was. ...

Opnieuw ging ik vandaag mijn trage gang naar het ziekenhuis, allerminst mismoedig gestemd in een laat seizoen over het bochtige pad langs onze woningen in de richting van het nabijgelegen ziekenhuis. De blaadjes warrelen al omlaag van de bomen en ik vind het wonderlijk en zo komisch dat een klein ge...

In het dorp waar mijn eenennegentigjarige tante haar ongetwijfeld laatste levensdagen nog altijd rekt en voortzet, kennen de ouderen elkaar en zij begroeten elkaar hartelijk. Vandaag was ik welkom in het kleine huisje waar de piano nog stond, waar de oude, pontificale staande klok uit 1910 de uren n...

....en in dat schamele boekwerkje uit het bescheiden bibliotheekje van mijn arme vader, die ik zozeer liefhad en zozeer betreur, trof ik toen ik het toevallig opensloeg de foto aan van de man die mijn vader zozeer vereerde: professor doctor Van S. die in het onderhavige werkje schreef over De Stoa.....

In een mistig, vochtig seizoen, toen een late herfst de wereld verraste en toen de bomen beantwoordden aan de opdracht van de Natuur, aan de cadans en het ritme, hen door een Onbekende ingegeven, zag ik haar weer. Ik wachtte al geruime tijd op het terras onder de zwarte luifel waaraan regendruppels ...

Nog maar acht is tie, acht zomers, herfst-winters of lentes, het maakt niet uit, hij is acht en soms is ie zo ongekend stoer is het een kerel (tje) van formaat, dat zegt in elk geval de maat van zijn kleding wel, die welhaast elke twee maanden groter moeten? Acht is ie, onderweg naar negen natuu...

Het assortiment bij de "Jumbo" aan het Sint Annaplein in Tilburg kan men niet onderschatten: in de met talloze artikelen overladen zaak waren de plastic huishoudhandschoenen na enig zoeken echter wel te vinden, zij het dat ik niet leef in een wereld of sfeer waarin "huishoudhandschoenen" een promine...