Hartenkreten

Ik heb nog nooit het bed gedeeld noch met David Bowie noch met La Paay. Met David kan het niet meer...

En weer gaat policor in de fout, de beste persoon mag niet winnen. Populisme mag niet dus kiest men een persoon die populair is bij de meeste partijen, ongeacht haar kunde en kennis. Als je de (ongekozen) heerser van Marokko behaagt, dan mag je vuurwerk verwachten in het parlement. Ik hoop dat h...

Het Zelf van de mens is een ver land waarnaar hij heel zijn leven blijft reizen en waar hij nooit aankomt. De lagen van opvoeding, omgeving, cultuur en nationaliteit zijn eromheen geslibd als aanzettingen van mossen en koralen rond een scheepswrak dat sinds mensenheugenis rust in de diepte van de oc...

"Wil je eens kijken bij "De Slegte" zei mijn zus "of ze een boek over molens hebben. Vroeger was hij in de naaimachines, nu is hij in de molens". Het boek waarop meteen al bij binnenkomst in de winkel mijn oog viel, kon niet beter aan onze doelstellingen beantwoorden: pontificaal prijkte op d...

Het is twaalf uur, perfect tijdstip om mijn land aan te vallen. Luchtalarm om te lachen met vijanden in een vuistje, het kabinet wuift mijn twijfels weg met een armlengte. Niets aan de hand volgens de MP, maar hij vergat de vinger die hij uit stak. Nu de Chinezen nog, als die gaan lopen krijgen w...

Het moet zich afgespeeld hebben tijdens mijn vroegste jeugd. Ik woonde met mijn ouders op de bovenverdieping, zoals toentertijd gebruikelijk was wegens de heersende woningnood van een van de statige en deftige huizen in de G. de Bondtstraat in het zuiden van onze stad. We hadden briketten in de zwa...

Begin januari 2016, toen een asgrauwe en sepiakleurige hemel boven de stad hing, kennelijk uitgevaardigd door een onbekende met het misdadige doel de algehele lusteloosheid, vertwijfeling en neerslachtigheid te bevorderen dan wel tot stand te brengen, ontmoette ik hem bij het station. Hij zag er ...

'Ik mis je.' Slechts drie minuscule woordjes, waarmee ik haar een blik probeer te bieden op het slachtveld van emoties dat zich binnenin heeft achtergelaten. Een bijeenzetten van woorden dat nooit kan omvatten wat ik eigenlijk wil uitschreeuwen. Hoe verwoord je immers de leegte die je ervaar...

Soms zie je op tv iemand die een ander redt, soms zie je op internet, dingen voorbij komen van mensen, die anderen en ouderen nog een handje toesteken. Soms, zie je zelf, dat een jong persoon een ANDER helpt met een zware tas of oversteken. Een simpel dank je wel is dan het enige wat er ...

"Doet u dat in Godsnaam niet, mevrouw!" waarschuwde de drogist. Geheel onwetend omtrent het te verwachten drastische effect van de kleurbehandeling had ik argeloos de zwarte haarverf op de toonbank ter afrekening aangeboden. "Het maakt u zó hard" lichtte de man nog toe en stelde ter vervanging ...

De bus kwam tot stilstand en hield schijnbaar onnodig lang halt bij de bushalte in afwachting van een chauffeur die zijn voorganger zou vervangen. Vertrouwelijk schoof ze (een passagiere?) een stukje (een stoel?) dichter in de richting van het gangpad en vroeg ze de mevrouw aan de andere kant daarva...

Op mijn kapstok ligt sinds jaar en dag een vaalwitte, gehaakte sjaal met openingen op regelmatige afstanden van elkaar die het haakpatroon kennelijk voorschreef aan de ijverige handen van mijn tante, de Eerwaarde Zuster A. Mijn sjaal is een laatste herinnering aan mijn tante en doet me steeds denke...

Het pronkstuk van het leed draagt men pontificaal als de monstrans in de kerk in de processie van het leven, heft men in de hoogte als de hostie tijdens de consecratie en stalt men uit in de vitrine van het museum van het slachtofferschap..... In de kathedraal van het onvermogen wordt het standbeel...

Henk en Ingrid zitten in de bioscoop naar een romantische film te kijken. Ze zijn pas getrouwd. Opeens zien ze, dat een mooie vrouw van ongeveer 40 de telefoon opnam en met een glimlach zei, ik kom eraan Dik. Ze liep over de gang naar de kamer van Dik en ging naar binnen. Dik draaide de sleutel ...

Hij is geboren als Hermenegildus Felix Victor Maria, geen wonder dat zijn roepnaam Herman werd. Al tijdens de aankondigingsclips zag ik hoe bezadigd en gedwee Herman Finkers is geworden. Om de Leidsche Schouwburg aan te wijzen kreeg hij nauwelijks zijn arm omhoog. Even voor oudejaarsavond was hij in...

Soms tref ik hem aan in de bibliotheek die hem slechts schijnt te dienen als een schuilplaats en als een tweede thuis die de harde, vijandige wereld hem bieden; hij laat alles ongelezen hoewel vele levens en lotgevallen in velerlei romans eveneens getuigen van eens geleefde levens, wellicht ook zond...

Tot voor kort zag ik mevrouw regelmatig in haar tuintje, haar mollige lichaam omhuld door een slordige jurk. Vermanend sprak ze steeds het drifige, alerte hondje toe dat tegen het tuinhek opsprong als om zijn bazin te verdedigen. Het hondje zal ik nu ook nooit meer zien. De leegte van het huisje ga...

Ik had telkens een exemplaar van de lepels, vorken, messen en dessertlepels voorzien van een briefje waarop vermeld stond hoeveel van hun "edelmetalen kameraden" zich in de cassette bevonden als in de nauwgezette slagorde van een leger te velde. Op hun fragiele, sierlijke heften plakte ik een etik...

Ik kwam haar ruim een jaar na mijn moeders dood tegen. Ze spoedde zich voort in haar scootmobiel, die ze tot stilstand bracht toen ze mij zag: mijn moeders jarenlange en laatste vriendin. "Ik kan niet meer lopen" verklaarde ze en inderdaad was om de kuit van het rechterbeen een stalen koker aangeb...

Aapjes met wollige, gestreepte staarten, onzegbaar lief en kwetsbaar; een slang die de kop met de trillende tong tastend heft in alle richtingen boven het ineengestrengelde, lange, bonte lichaam; een leguaan: de bek verstard in een aandoenlijke "glimlach" (hij weet met zijn schubbige lichaam geen ...

En dan is het de kerstweek, een week naar twee dagen van Vrede op aarde. Niks geen vrede in mijn hart, ik ben in een pokkebui Overal kerstversieringen, bomen zo groot als reikend naar de hemel. De vrede in mij is ver te zoeken. Overvolle winkels, feest diners, gigantische ontbijten Ik h...

Het scheen me toe dat ze aan een stuk door op de toppunten van wanhoop verkeerde, als een onwillige koorddanser die voortdurend van het koord van het leven af dreigt te vallen, maar ze zweeg; zweeg voortdurend zodat haar innerlijk voor mij afgesloten bleef als een onontdekte schat in een Koningsgraf...

Welhaast vergeten, de vinger aan de pet, de hoofse knik en een hoed die respectvol een dame toelacht. De moeder en het kind dat verbaasd een oude man aanschouwt, de glimlach van beiden om de grap van het leven. De groet, niet omdat het kan. Het rijmen laat ik aan u over.

Nu, op deze Kerstavond, verbeeld ik me dat we nog samen zijn, zoals in de voorgaande jaren, zoals in heel mijn voorgaande leven..... De oude eiken meubelen waren dan als door een geheimzinnig waas omfloerst, alsof ze spraken van Vader, van broer en zus en in de voorafgaande dagen had Marianne het k...

Het kerstkaartje arriveerde op een van die stille en milde dagen vóór Kerstmis, voorboden van het jaarlijkse Feest, dat hoe dan ook, ondanks haar feeërieke, glorieuze en magische sfeer en uitstraling bezwaarlijk het immense leed, het wereldwijde onrecht, dat blijft floreren als hardnekkig, taai o...

De zee zag ik voor het eerst bij Scheveningen. Ik was nog een kind. Plotseling toonde zij mij haar weidse, overweldigende grandeur, nadat we eerst nog ingesloten en omringd waren geweest door bebouwing en nadat we de barrière van de duinen hadden genomen. Het was op een uitstapje met mijn ouders w...

Het woord "ondraaglijk" warrelde door mijn brein en ik had het bijna uitgesproken in een bloedhete en stampvolle trein, hardnekkig bespied door een monsterlijk dikke vent aan de andere kant van het gangpad en denkend aan mijn zeer onrustbarende en voortdurende geldnood en evenzeer onrustbarende ho...

Hij kwam aanstrompelen bij de bushalte. Zijn O-benen deden een hippisch verleden veronderstellen. Schijnbaar in overeenstemming daarmee verklaarde hij: "De paarden die de haver verdienen krijgen haar niet" en hij liet me in het ongewisse of hij doelde op de miskende verdiensten van zijn echtgenote...

Onder de warme hemel van augustus, jouw favoriete seizoen, graasden nog de rood- en zwartbonte koeien op de weiden van Moerenburg, maar spoedig zou de nevelige mist van september hun contouren vervagen. Jouw ogen zouden ze niet meer aanschouwen. Je hield van het weelderige landschap, doorkruist door...

Rondom het ziekenhuis spreiden zich de asgrauwe straten met hun huizen uit, vanwaar haar bezoekers afkomstig zijn, en ik ben een van hen. Taxi's rijden af en aan voor de hoofdingang die zij aandoen als bijen de korf. De naam van oogarts Bellaars doet in de verte denken aan de benaming "Belladonn...