Ik moest vorige week denken aan het liedje ‘Jolly Coppers on Parade’ van Randy Newman. Hierin wordt de schoonheid beschreven van een parade van politieagenten op motorfietsen die door de straat komt. Het prachtige ritme wordt geroemd en ook de oceaanblauwe kleur. En hoe de zon daar op schijnt. Met name op het koper op hun uniformen neem ik aan. Grappig hoe het woord ‘copper’ hier haar oorspronkelijke betekenis verraadt trouwens. De ik-persoon is ook erg onder de indruk van hoe de voeten…

In Japan noemen ze het mankai: de kersenbloesem op z’n hoogtepunt. Ik las het in een artikel. De schrijver vroeg zich af of zo’n bloeiende boom de wereld eromheen mooier maakte, of juist de lelijkheid van alles benadrukte.
Even later wandelde ik over de heide. Geen kersenbloesem hier, misschien een krentenboom. Die ruikt lekker, met zijn tere witte bloemetjes.
Het was droog, windstil. Degene met wie ik liep, had een verrekijker.
“Kijk,” zei ze.…

(voor Ana Cristina Cesar (1952 - 1983))
Jij bent geboren op 2 juni 1952 in Rio de Janeiro. Jouw ouders waren de theoloog/socioloog/journalist/schrijver Waldo Aranha Lenz Cesar (1922 - 2007) en de lerares Maria Luiza Cruz. Waldo was een presbyteriaanse theoloog en mede-oprichter/directeur van het tijdschrift 'Paz e Terra' en de gelijknamige uitgeverij. Hij was presbyteriaan en ouderling van de Lutherse parochie van de Barmhartige Samaritaan in Rio de Janeiro. Zijn vader en opa waren predikanten.…

Ik kocht een schamele, armzalige plant, een geranium. Te midden van het assortiment, dat uitgestald was op de marktkraam, nam deze geranium een bescheiden plaats in en viel zij niet op.
Ik nam haar mee naar huis en kweekte haar zorgvuldig op.
Een stengel groeit aan, draagt veelbelovende knoppen en richt zich naar het licht. De knoppen zwellen aan en iedere dag wordt een stukje méér zichtbaar van het felle rood dat de plant nu siert. Eén bloempje ontluikt tenslotte, het ontvouwt zich…

Samen met mijn beste vriend en twee jonge krakers was ik druk met het opzetten van de eerste weggeefwinkel van onze stad, toen mijn moeder mij kwam storen met een vaag verhaal.
De weggeefwinkel was mijn initiatief, want ik had er voor het eerst een gezien elders in het land en ben dolenthousiast teruggekomen. Waarop mijn vriend de jonge idealisten vond en deze boden me een ruimte aan in hun kraakpand. Ik bedelde de spullen bij elkaar in de buurt waar ik toen met plezier woonde. Spoedig kwam…

Ze zet de koffie neer. Daarna de stukken boterkoek op een servet. Buiten bewegen de dennen.
‘Suiker?’
Hij schudt zijn hoofd. Zijn hand trilt.…

Het is toch moeilijk uit te leggen dat een zeer klein land als Israël wel over kernwapens kan beschikken (plusminus 100!?) en dat een groot land als Iran dat niet zou mogen.
Dit is vooral beangstigend omdat de huidige regering in Israel recht noch rede kent, wat nu weer blijkt uit de illegale aanval op Iran en de voortdurende misdaden tegen de menselijkheid in Gaza.