Het was in die jaren waarin de allerliefste nog bij ons was dat de Kermis, zoals gebruikelijk ieder jaar, de centrale pleinen van onze stad in beslag nam. Bij de bonte kramen speelde men een spel en gokte men en men liet zich de hoogte in tillen door de Hooggaatie, men zwierde rond en men bezette de terrassen.
En zo was het in al die jaren traditie geworden dat ik voor Haar een "zachte kaneelstok" meebracht van het festijn. Men verkocht daar gewoonlijk de roze, zoete stokken en de lichtbruine,…

Het was een mooie ambiance in de Umberstraat, in het langwerpige, lage gebouw dat zo merkwaardig gesitueerd is te midden van de troosteloosheid en somberheid van de overige bebouwing aan het Paletplein.

Door malversaties die ik niet kan achterhalen en waarbij mijn brein het laat afweten is de artsenpraktijk teloor gegaan en een zeer ontoereikend plakkaat op de ramen geeft aan dat men hoogst teleurgesteld is.
Binnen nodigden eens de luxueuze banken, bekleed met lichtbruin leer, en de prachtige…

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken; de reis naar de wijk van onze stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen.
De Arriva-bus doorkruist eerst de straten van mijn wijk en houdt halt bij het station met zijn inwendige drukte en rumoer. Zij nadert daarna de stillere volksbuurt waarin ik opgroeide en spoedig ben…

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans dat bleek duidelijk doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst.
Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt.
Eenmaal aangekomen in de kleine kamer die ze sinds anderhalf jaar bewoont, spreek ik met mevrouw waarbij zij verklaart: "Het waren engelen; witte engelen, man en vrouw, met…

De straten rondom het gigantische complex van het Zorgcentrum dragen namen van kleuren zoals "vermiljoen" of "indigo".
Ik nader het witte gebouw met de vele ramen waarachter de appartementen van de bejaarden schuilgaan. Mijn toekomstige begeleider staat al op me te wachten bij de receptie. Ik geef hem een hand en hij voert me naar een tafeltje in het restaurant waaraan al een mevrouw met een zeer breekbare, fragiele gestalte heeft plaatsgenomen naast een honderdtweejarige dame die…

Het leek een rustige middag te worden bij de Huisartsenpost. De pastelkleurige plastic stoelen schenen te wachten tot ze bezet zouden worden door patiënten. De artsen zouden het vermoedelijk niet druk krijgen die middag.
Het was rustig totdat een meneer, vergezeld van een corpulente dame, arriveerde. Er gebeurde aanvankelijk niets totdat de meneer uitbarstte in geweld en de dame aanviel. Hij schreeuwde haar toe dat hij "recht had op zijn geld".
De dames van de Huisartsenpost stonden er…

Eens, echter nog niet zo lang geleden, bevond ik mij in de wachtkamer van de Huisartsenpost en trof ik daar een babypop aan. Deze lag daar zomaar als een door achteloosheid of verwaarlozing achtergelaten kind, als een baby die om onduidelijke redenen verstoken was van de onontbeerlijke zorg van een vader en moeder.
De pop droeg een soort van wit hansop en kentekenen van een soort van verwonding in het gezichtje; een geschondenheid en een schennis van de gaafheid zoals slechts voorkomen bij…

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe mevrouw Van Keulen in haar uitspraak de letter "a" vervormde tot "oa". "Waolwijk" zei ze en "zoaterdag". Ook weet ik nog goed hoe ze haar identiteitsbewijs een "intentiebewijs" noemde.
Ik hield zeker van haar om de manier waarop ze me haar vertrouwen schonk en ook om haar leringen en lessen, om het leed en het verdriet dat aan haar eveneens rijkelijk werd toebedeeld en dat ik tot me moest nemen als een bitter smakend gerecht, zonder te klagen.
We zaten…

Meneer draagt de kerven en insnijdingen van de vele verliezen in zijn hart, ziel en gemoed. Hij wankelt op de evenwichtsbalk van het leven onder de uitdagingen en beproevingen die hem gepresenteerd worden tussen blijmoedigheid en neerslachtigheid.
We zetten via Udenhout en Oisterwijk koers naar Oirschot waar het carillon van de grote kerk, dat aarzelt tussen vrolijkheid, weemoed en melancholie, mijn vriend wel aanspreekt.
Wanner we terugkeren in Tilburg verwelkomen ons de spitse, ranke torens…

De man, vergezeld door het kleine, zwarte hondje met het Schnautzer-achtige kopje, solliciteert kennelijk naar een zingeving voor zijn dag en voor zijn leven als hij voor de zoveelste keer paradeert in het park naast de snelweg met zijn kleine kameraad. Soms neemt hij het hondje op schoot.
Wordt het leven tussen veertigjarig eikenhouten meubilair hem teveel? Is zijn huwelijksleven tot een huiveringwekkende sleur vervallen? Is hij neerslachtig of melancholisch? Speelt hij met een…

De verdiepingen van het huis waren verbonden door twee trappen. In de vierkante, grote voorkamer, gesitueerd op de eerste verdieping, bracht ik de eerste drie jaar van mijn leven merendeels door. De bekleding van de ronde stoelen en van de bank die behoorden tot het bankstel was goudkleurig en daarin zette ik mijn dierbare poppen in een cirkel.
Uit de bruine papieren zak in de muurkast haalde mama de kleurige wol waarmee ze ook het lopertje geborduurd had en de poppen kregen een kleurige strik…

De Heemtuin in Rucphen lijkt een verwilderde woestenij maar kronkelende paden doorkruisen haar die we bewandelden onder het straffe regime van de brandende zon van augustus en onder leiding van een deskundige gids die ons de vele planten, bomen en struiken aanwees die voorzien zijn van hun welluidende Nederlandse en Latijnse namen die vermeld staan op keurige bordjes.
Een romantisch aandoend houten paviljoen herbergt in een vitrine tal van opgezette vogels. die tot de verbeelding spreken. Op…

"Ik heb er geen zin aan" verklaarde mevrouw in navolging van de befaamde en tragisch vermoorde coryfee van de Nederlandse politiek Pim Fortuyn. Ze doelde met die frase op de door haar zozeer geliefde mokkagebakjes die ik steeds voor haar had meegebracht.
We schreven 2011. In Japan woedde een tsunami en hier in het doorgaans veilige en kalme westen spoedde het leven van de oude dame zich ten einde en haar pijnen namen hand over hand toe...

Mevrouw schoof de ring met de steen met de moeilijk te omschrijven kleur, die wel wat weg had van barnsteen, aan mijn oude en verweerde, maar slanke en benige hand waarop de paarsblauwe aderen kronkelend als kleine riviertjes zonder doel of bestemming hun weg zoeken.
Mevrouw kent Turkije, brandpunt van vele bezoeken, als weinig anderen en daar, in een souvenirwinkel, kocht zij de "barnstenen" ring, haar cadeau aan mij, dat voorgoed mijn hand zal sieren...

Geachte lezers van mijn teksten
Jarenlang heb ik teksten ingediend voor de website www.nederlands.nl
Ik las nu een korter durende of langere pauze in bij het inzenden
Ik hoop over enige tijd "terug te keren" met nieuw schrijfwerk…

De kleine haven van de vestingstad Geertruidenberg ligt ingeklemd tussen merkwaardig aandoende stalen relingen en de desolaat ogende hoge bebouwing van appartementencomplexen.
Een klein pleziervaartuig trotseert de stroom en het spoedt zich enthousiast voort terwijl een andere boot ligt aangemeerd en geen aanstalten maakt om het donkere water te bevaren.
Ik was in Geertruidenberg (of all places) met de zwijgzame, neerslachtige en "verweduwde" dames van de "Opstapbus", die me vanachter de lange…

Eens heeft het lot hem naar Europa gebracht. Het was negentienzesenvijftig en zijn ouders vluchtten met hem en zijn zusjes voor de troebelen in Indonesië. Hun schip omcirkelde Kaap de Goede Hoop. Hij heeft daar als achtjarige de Tafelberg gezien die een forse indruk op hem maakte.
In Nederland vond hij zijn toekomst, zijn school, zijn universiteit, zijn vrouw. In zijn mokkabruine Indonesische ogen ligt de weerspiegeling van zijn lange, voorbije leven.

Eens, in lang voorbije tijd, schafte ik het boek aan, geschreven door niemand minder dan een professor doctor. Het boek is gelardeerd met zwarte, gotische letters die de bladzijden vullen en met de beeltenissen van de beroemdheden (Cicero, Seneca) die het podium van de wereldgeschiedenis nooit hoefden te verlaten en die met hun werk twintig eeuwen overbrugd hebben.
De filosofische theorieën, het gedachtengoed en de ingewikkelde redeneringen die zich met elkaar lijken te verweven en verwarren…

Een zweem van een naderende herfst zat al in de lucht toen we het naburige dorp Goirle naderden. Vlak bij de straat, die men de naam "Korhoender" heeft toebedeeld, bevindt zich een cirkelvormig plantsoen met een groene grasvlakte in het midden, omringd door struiken van mij onbekende naam, getooid met mosgroene, leerachtige bladeren.
Mijn vriendin stond al op me te wachten in de deuropening van haar woning, waarvan het interieur mij zozeer bekend is uit een ver verleden en die eens het domein…

Nooit meer zal ik een patroon tekenen of uitraderen uit een modeblad, het op zelfgekozen kleurige stof leggen en alle overige handelingen ten uitvoer brengen om een chique, elegant of sportief kledingstuk te vervaardigen.
In een muurkast in mijn woning staat nog altijd de naaimachine, voorgoed werkeloos en buiten bedrijf, één van de weinige erfstukken en het trotse en dierbare bezit, eens, van mijn allerliefste, overleden moeder. Eens, lang geleden, toen lichaam en geest haar nog niet in de…