In de bus observeerde ik zijn brede schouders in de dikke, warme en kennelijk dure winterjas. Het is de vraag of die schouders zijn leed kunnen dragen. Zijn hoofd gaat schuil in de capuchon. Hij is schizofreen en op mijn desbetreffende vraag antwoordt hij dat het "goed" gaat. De verbittering en woede zijn af te lezen van zijn gezicht als hij uitstapt.
Houdt hij zich ook schuil voor de Liefde?

Na geruime tijd gebruik te hebben gemaakt van haar tijdelijke, provisorische, maar tot tevredenheid stemmende onderkomen aan de Piushaven, heeft de Vincent Shop haar oude locatie weer ingewisseld voor haar voormalige behuizing aan de Veemarktstraat.
Het pand wordt omringd door de hoogbouw van Popcentrum 013 en bevindt zich als het ware in de achtertuin van de eveneens hoog oprijzende Heuvelse Kerk met haar gotische torens.
Op een nog altijd winterse dag, toen het Heuvelplein bedekt was met…

Het is een winterse dag, kort na nieuwjaar en de kou van januari zal door mijn dikke jas heen dringen. Mijn reis zal naar Zoetermeer en Den Haag gaan en ik zal op het perron al de wonderlijke gewaarwording hebben dat het carillon van de toren in Tilburg me als het ware uitwuift met een melancholisch liedje.
Het nog altijd winterse landschap met in de verte wat witte, grazende schapen zal links en rechts van het voertuig dat zich als een trage slang voortbeweegt, uitgestrekt liggen. We zullen de…

De zaak met de wellicht enigszins oubollige naam ("Het Zolderke") is gevestigd op de hoek van de Nassaustraat en de Dillenburglaan. Daar verheffende staketsels van kale bomen, die staan opgesteld als levenloze, dode acteurs die het podium sinds lange tijd verlaten hebben, nog altijd hun stammen en kruinen.
Binnen in de winkel mag ik uit de collectie van kleurige stalen een keuze maken voor verduisterende gordijnen voor mijn slaapkamer. Zonder mij terdege te beraden kies ik voor een saaie,…

Plotloos en zonder titel dringen ze zich op; de in embryonale staat verkerende aanvankelijke gedachten… voor een eventueel verhaal… een veelbesproken onderwerp… en gewoon beginnen met de aller-slechtst-denkbare versie. Op zich al een zoektocht die jaren in beslag nam en niet veel stof heeft doen opwaaien, in letterlijke zin dan.
De man en het huis: werktitel voor een werk waar nog geen steigerbuis, nog geen enkele plank, nog geen bout, geen schroef, geen ene moer voor was aangevoerd.…

Op het Stadhuisplein zijn de heren aan het werk, omringd door het zand dat aan de oppervlakte is komen te liggen. De aarde heeft het prijsgegeven als een oprisping, als ware het tevoorschijn gekomen uit een ongeziene, voorheen geheime ondergrond, als uit een onbestaanbaar innerlijk orgaan.
De stoere, forse heren dragen oranje kledij. Zij laten zich assisteren door indrukwekkende machines. Eén van hen zou ik willen rekenen tot mijn metgezel, tot mijn kameraad als niet de onoverwinnelijke…

Bij de zaak van Blokker in de Heuvelstraat, ingeklemd tussen overige winkelpanden, is men zeker geëquipeerd voor ieder huishouden, zelfs voor het meest chaotische onderkomen of verwaarloosde geval.
Tussen de vele artikelen, die alle optimistisch in januari al het voorjaar en de voorjaarsschoonmaak schijnen aan te kondigen, vind ik in een uithoek het kleine, blauwe plastic emmertje waar mijn trouwe Ilonka om vroeg. Het is daar, als ware het verweesd, eenzaam en achtergelaten opgesteld. Spoedig…

De plant is met haar groene, slanke stam stevig geworteld in vruchtbare, rulle aarde. Hoewel scheefgegroeid, blijft zij hardnekkig en wilskrachtig streven naar het licht. Zij rekt zich uit en richt zich op en zij koestert in haar hart nieuwe, frisse helgroene bladeren. Zij is mij dierbaar. En zo is ze als een mens die streeft, die blijft streven, tegen alle verdrukking in....

Ze schikte wat op in de bus toen ik naast haar kwam zitten. Ze prees me om mijn "Russische" bontmuts die wellicht op sommigen een vreemde, merkwaardige indruk maakt maar die ze, bij uitzondering en als een der weinigen, mooi vond. Ze droeg een lange, zwarte paardenstaart en haar gezicht toonde nog kentekenen van een voorbije jeugd terwijl haar taal gekenmerkt werd door een Pools accent. Ik prees haar uitspraak van het Nederlands en beweerde dat deze nog verdergaand zeer zou verbeteren met enige…

In een achterkamertje van mijn huis staan de platenkoffers, eens het meest dierbare bezit van mijn vader, te verstoffen. In de vakken van hun harmonicavormige innerlijk bevatten zij nog altijd de LP's met de kleurrijke hoezen waarop de bonte afbeeldingen, vaak van taferelen uit vervlogen tijden. En zo herinner ik mij de zaterdagmiddagen met Hem. Als het naaldje van de pick-up het zwarte vinyl raakte was er ineens ... muziek!
De muziek ontroerde en vervoerde ons beiden en deze sleepte ons mee…

De Opstapbus voerde ons ditmaal door Brabantse landerijen, velden en bossen tot we de Kampina Heide bereikten. We zagen er zwarte runderen grazen. De vele langgevelboerderijen tekenen daar zeker onze provincie.
We lieten Boxtel links liggen en arriveerden in Liempde op een klein, bescheiden plein, omringd door bebouwing. Een gezellig café, gelardeerd met kroonluchters met kelkvormige lampjes, verwelkomde ons.
In de avond loodste onze chauffeur ons busje door de landerijen. De hemel was blauw…

...en zo verschenen zij beiden op het toneel, op het "podium" van mijn leven dat al door zovelen bezocht was en dat zij ook eens weer zouden verlaten. Zo deden beider persoonlijkheden zich aan mij voor, die ik zou willen kenschetsen als respectievelijk uiterst filantropisch en misantropisch en als onderling geheel tegengesteld.
Geen enkele kwaadaardige demon had zich ooit kunnen nestelen in hart, ziel of gemoed van mijn drieënnegentigjarige tante. Met ongebreideld vertrouwen gaf zij zich over…

Tot mijn spijt moest ik me onlangs melden bij de benedenbuurman met de mededeling "Ik heb een domme fout gemaakt" als een boetvaardige zondaar of als een diepgelovige uit vroeger tijd die berouwvol komt biechten. Mijn benedenbuurman bewoont een soortgelijk appartement als dat van mij, sfeervol en smaakvol ingericht waarin hij kennelijk zijn dagen van vrijgezel voltooit.
Het geval wilde dat het de tweede keer was dat ik mezelf had buitengesloten. Hulptroepen werden telefonisch ingeroepen en ik…

De Korvelseweg slingert zich als een kosmopolitisch lint dat stadsgedeelten verbindt door onze stad. De feestverlichting die gespannen is boven de straat verbindt de panden nog altijd in januari, een laatste herinnering aan de festiviteiten.
Daar is ook sinds jaar en dag de winkel van "Terre des Hommes" met haar bescheiden, weinig opzienbarende assortiment waarmee men ongetwijfeld liefdadige doelen dient. Een dominospel dat daar onopvallend naast een droefgeestig stemmend klein beeldje van een…

Het bureautje staat op vier ranke, elegante, geornamenteerde pootjes. Het stamt uit 1921 en lijkt ontworpen door een kunstenaar. Het is een erfstuk. Het was het favoriete meubelstuk van mijn overleden moeder dat in mijn ouderlijk huis een prominente plaats innam en waarover zij, met de gave die ik mogelijk van haar erfde, ook schreef.
Levenloos en stilzwijgend staat het tegen de schouw in mijn woonkamer en hoewel het zwijgt, spreekt het boekdelen...

De kapperszaak is gesitueerd in de omgeving van de grote, rijk gesorteerde zaak van de Aldi op het Frans van Spaendonckplein en deze ziet er van buiten aantrekkelijk uit. Grote, spiegelende ramen met ronde, grote Kerstkransen ervoor. Op loopafstand van mijn woning en ik neem me voor daar mijn oude en verouderde gezicht en haardos eens te laten "opleuken". Zo voorgenomen, zo gedaan....
Binnen in de zaak is het klinisch, koud en kaal. Een jongedame zal met een zachte kwast "donkerblonde" verf in…

Een ongelooflijk fraaie, volmaakt ronde maan, gedeeltelijk verlicht, is verschenen aan mijn hemel en ik sla deze gade uit mijn hoge venster. De avond zal nu spoedig vallen en de natuur noopt tot stilte en bezinning.
Een Onbekende schonk ons de wonderbaarlijke schoonheid van de planeten, van het heelal en de natuur om te vereren, niet om te verachten of te verwoesten.

De deuren van de woningen van mijn medebewoners van het appartementencomplex komen uit op ons trapportaal, maar nooit heb ik toegang tot hun wereld, tot hun sfeer, tot hun besloten en unieke universa, hemelsbreed van dat van mij verschillend. Soms bestijg ik de trappen als een noodzaak me hiertoe noopt maar meestal verblijven wij hier solitair als monniken in hun cellen, ieder op zichzelf, zoals kennelijk meer en meer in het algemeen de trend en de mode geworden schijnt te zijn in de huidige…

Ik knipper met m’n ogen
De slaap verlaat me
Een nieuwe dag in Zuid-Spanje
Ik voel de zon op mijn balkon…

Het is stil, het is rustig
Het is een prachtig uitzicht
Het is een plaatje van een uitzicht
Ik wordt wakker in Zuid-Spanje…