Boetie!

Net voor de lente moet hij doodgaan, terwijl hij zo’n hekel heeft aan nattigheid en kou. Wie kon vermoeden in de laatste warme dagen dat dit de laatste zouden zijn? Wie kon vermoeden in de koude dagen dat het nooit meer warm zou worden? In volle gezondheid, omringd door speelse aandacht, vertrouwde gewoonten, zo welkom, ook al was hij soms tot last: hij hoorde bij ons! Hij zou op het dak klimmen om te mediteren en groetend naar beneden kijken als wij er langs kwamen, terwijl zijn pikzwarte haartjes zwiepten in een zacht briesje.
“Mauw.”
“He Boet, ben je daar.”
En nu poepen de vogeltjes op zijn grafje.

Er waren momenten dat ik onder de stenen, waaronder hij lag begraven, wilde kijken om hem te troosten, hem te helpen zich over te geven aan G’d die mens en dier redt. Om hem naar boven te krabben, hem tot leven te wekken en op zijn kopje te kloppen. Om hem aan zijn staart door de kamer te trekken en hem op mijn schouders te laten dansen met mij. Zijn kopje heen en weer, op en neer, vol vertrouwen. Om zijn elegante pootjes tot wapens te wekken. De laatste littekens van zijn nagels zitten nog op mijn armen. Ik wens dat ze daar altijd blijven. Ik wens dat ze nooit meer weggaan.

Hij krabt mijn kleren niet meer stuk en ik kan de kaas even op het aanrecht laten liggen, het raam open laten staan. Geen bezorgdheid meer als hij te lang weg blijft, wanneer de vogeltjes de bladeren aan de bomen zingen en dood voor mijn voeten worden gelegd, nu hún leventje net zou beginnen. Stoute Boez! Niets en niets is troostvol genoeg en niets en niets kan mijn afgrijzen verbloemen omdat de lentevogeltjes poepen op zijn grafje.

Ik vind een doekje met zijn haren. Levend dichtbij. Ik wens dat dit altijd blijft, ik wens dat dit nooit meer weggaat. Ik wens dat de dood uit ons leven verdwijnt. Voor vogeltjes, poezen en mensen.

dood dier dier

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 21 stemmen 199