Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Oscar, de kat die de dood kan voorspellen

Een paar jaar geleden stond er een artikel in veel dagbladen over een kat met een bijzondere gave. Hij kon, zo werd tenminste beweerd, perfect aanvoelen wanneer het laatste uur voor een verpleeghuisbewoner geslagen had. Dan glipte hij de kamer van het oudje binnen, sprong op het bed en vlijde zich tegen de stervende aan. Daar bleef hij liggen totdat de bewoner de laatste adem had uitgeblazen. In sommige gevallen bleef hij zelfs op zijn post totdat de begrafenisondernemer was geweest. In de kranten verschenen ook foto’s van deze bijzondere kat. Op You Tube werden door adepten filmpjes gepost waarin Oscar de hemel werd in geprezen omdat hij aan stervensbegeleiding deed. Als je goed keek, zag je daarop een zwart-wit gevlekte kat wat heen en weer hobbelen door de gangen van een Amerikaans verpleeghuis.

In het begin wist ik niet goed wat ik ervan denken moest. Waren die verhalen wel waar, kon een kat nog beter dan een arts weten dat iemand snel zou overlijden? Ik vermoedde dat Oscar alleen maar kon ruiken dat iemand op sterven lag. Als cellen afsterven, vallen de bestanddelen ervan uiteen, waardoor ze een zoetig geurtje verspreiden. Het zou me dan ook niet verbazen als katten dat kunnen ruiken. Niet alleen katten kunnen dat: er zijn ook verpleegsters en ziekenverzorgsters die daardoor perfect aanvoelen of iemand snel het hoekje om gaat. Toch bleef die kat me intrigeren, want stel je voor dat Oscar écht paranormaal begaafd was – wat voor consequenties had dat dan? Zouden alle dieren misschien in de toekomst kunnen kijken?

Ik volgde de discussies hierover op verschillende fora, maar vergat dit voorval. Pas jaren later kwam ik op een boekenbeurs een werkje tegen van de verpleeghuisarts David Dosa. Op het omslag prijkte een foto van een kat: het bleek diezelfde Oscar te zijn. “Wat een kat met een bijzondere gave ons over het leven en de dood kan leren”, stond daaronder te lezen. Ik kocht het boekje meteen.

Op een speelse manier doet dr. Dosa daarin het verhaal over Oscar uit de doeken. Hoewel hij in het begin weinig van die kat hebben moest – hij werd zelfs een keer door hem gekrabd toen hij hem wilde aanhalen – raakte hij steeds meer geïntrigeerd door het gedrag van dat dier. Omdat ziekenverzorgsters en afdelingshoofden steevast de familieleden waarschuwden als Oscar op het bed van een bewoner was gaan liggen, besloot hij op onderzoek uit te gaan. Daarvoor interviewde hij veel familieleden van ex-bewoners. Het boek “Oscar” bestaat voor een groot deel uit verslagen van deze gesprekken. Daaruit blijkt dat die kat eerst eens poolshoogte gaat nemen door aan een bewoner te snuffelen. Is er weinig aan de hand, dan verdwijnt hij al weer snel. Bij sommigen blijft hij op het bed zitten en rolt zich op. De meeste bewoners en familieleden laten dat toe. Veel mensen houden immers van dieren, en een kat geeft aan de steriele omgeving van een verpleeghuis iets huiselijks en vertrouwds. Ook mensen, die niet eens meer kunnen praten, voelen zich getroost als een kat hun kopjes geeft of op hun schoot gaat liggen. Veel bewoners zijn daarom dol op deze beesten. Om die reden heeft Steere House, het verpleeghuis in Rhode Island waarin dr. Dosa werkt, besloten om katten toe te laten. Op elke afdeling lopen er wel een paar rond. Voor familieleden zijn ze een welkome afleiding, vooral als er ook kleinkinderen op bezoek komen.

Een sterk bewijs voor de paranormale gaven van dit dier kwam ik tegen in een hoofdstuk, waarin een oude man werd beschreven die vanwege een heupfractuur tijdelijk was overgeplaatst naar de intensive care van een ziekenhuis. Gewoontegetrouw sloop Oscar de kamer van die bewoner binnen, maar hij merkte al snel dat de man niet in zijn bed lag. Toch bleef hij al die tijd aan het voeteneinde liggen tot het moment waarop de oude man in het ziekenhuis – enkele kilometers verderop! – overleed. Bij controle bleken het tijdstip waarop de oude man stierf en het moment waarop Oscar die lege kamer verliet, exact met elkaar overeen te komen. Toen ik dat las, had ik geen verdere bewijzen meer nodig: deze kat voelt zelfs op afstand perfect aan dat iemand gaat sterven.

In de slothoofdstukken pleit dr. Dosa voor een wat minder protocolachtige benadering van de zorg voor ouderen. Hij schrijft daarin o.a. “Probeer er vooral voor de stervende te zijn, ook als je niets zegt.” Ook relativeert hij de enorme nadruk, die door medici wordt gelegd op het stellen van de juiste diagnose. Het gaat er juist om, schrijft hij, dat je tijd doorbrengt bij een dementerende, ook als hij of zij niet meer weet wie je bent. De liefde, die je op zulke momenten kunt geven, is belangrijker dan alle medicijnen, protocollen en apparatuur bij elkaar.

Zijn woorden maakten diepe indruk op mij. Dokter Dosa lijdt aan een ziekte waardoor hij op den duur, in een periode die tientallen jaren kan beslaan, de controle over al zijn spieren kwijt raakt. Met de vergroeiingen, waaraan sommige verpleeghuisbewoners lijden, krijgt hij later zelf ook te maken. Toch blijft hij zorgzaam en bescheiden. Het deed mij dan ook goed om te horen dat een artikel, dat hij over Oscar schreef, in juli 2007 verscheen in het prestigieuze New England Journal of Medicine. Daarmee krijgt deze man de eer die hem toekomt.


Zie ook: http://spiritueelaurora.blogspot.nl

Schrijver: Hendrik Klaassens, 16 augustus 2012


Geplaatst in de categorie: dieren

4.1 met 392 stemmen 2.700



Er zijn 9 reacties op deze inzending:

Naam:
Hendrik
Datum:
2 januari 2013
Email:
klaassens38zonnet.nl
Dorknoper, als de vraag of een dier de dood van iemand kan voorspellen voor jou niet ter zake doet en het boek als zodanig jou niet interesseert, waarom reageer je dan? Alleen om duidelijk te maken dat dit verhaal niets bijzonders is en ik me daarom niets moet verbeelden? Is dat jouw bedoeling?

Opnieuw kom ik in jouw antwoord een paar dingen tegen die bezijden de waarheid zijn. Zo doe ik helemaal niet 'plechtig' en 'deftig' over dit boek of over de kat die de dood van mensen kan aanvoelen. Wat je niet ziet zijn de bevlogenheid en het enthousiasme waarmee ik er kennis van heb genomen - en vanuit datzelfde enthousiasme schrijf ik er ook over.

Er is nog iets anders waardoor dit boek me zo raakt. Tot twee jaar geleden hadden we thuis een kat die ook Oscar heette. Het was een lief dier; als iemand in huis zich rot voelde of ziek was, ging hij bij diegene op schoot zitten spinnen en gaf hij kopjes. Dat heeft mij altijd ontroerd.
Ik ben een gevoelsmens, geen 'Dorknoper'. En met je hart kun je oneindig veel meer geheimen ontdekken over leven, dood en kosmos dan met het dorre, aardse verstand. Daarom ben ik blij dat dit stukje door veel gevoelsmensen wordt gelezen en gewaardeerd. Voor hen schrijf ik, niet voor Dorknopers.
Naam:
Dorknoper
Datum:
2 januari 2013
Helaas weer moeizame discussies met jou, Hendrik. Op de inhoud, over een poes, die voorspellend zou zijn, ga ik niet eens in. Ook niet inhoudelijk op het boek als zodanig. Slechts het belang van je stukje relativeer ik. Zelf ben je er nogal plechtig en deftig over. Een beetje zelfspot, een lichte toets, zaken in proportie zien, dat alles valt bij jou niet mee.

Deze bijdrage is volgens mij gewoon niets bijzonders. Aardig om te weten. Meer niet. Is dat zo erg? Talloze lezers, zo te zien, zijn juist wel geraakt. De 'hartenkreet' heeft geen bijzonder persoonlijk karakter. Je schrijft netjes enkele feiten uit een boek op. Maar is het daarmee een literair verhaal, waarvoor moed nodig is om het te delen met lezers? Voor mij niet, dat is alles. Hier laat ik het bij in dit draadje.
Naam:
Hendrik
Datum:
1 januari 2013
Email:
klaassens38zonnet.nl
Dorknoper, ik heb nergens beweerd dat dit een persoonlijke ontboezeming is of een 'keihard nieuwsfeit'. Opnieuw reageer je badinerend met de zin "Is een soort Reader's Digest stukje". Dat weet je zelf ook wel. In werkelijkheid geef ik hier in grote lijnen de inhoud van het boek 'Oscar' weer, plus mijn eigen indrukken daarvan.

Als je dat boek niet gelezen hebt, kun je ook geen oordeel vellen over de vraag in hoeverre die kat (en wsch. meer dieren) feilloos kunnen aanvoelen of en wanneer iemand sterft. De verhalen in dat boek wijzen namelijk consequent in die richting. Als die aanwijzingen niet zo sterk waren, zou een gezaghebbend blad als "The New England Journal of Medicine" er nooit een artikel aan hebben gewijd.
Naam:
Dorknoper
Datum:
31 december 2012
Hendrik, onder media versta ik kranten, boeken, films, televisie, radio, bibliotheken. Badinerend is mijn reactie niet. Maak je je eigen verhaal niet te groot? 'Nice to know'. Maar geen persoonlijke ontboezeming. Ook geen keihard nieuwsfeit. Misschien gewoon op aarde blijven. Is een soort Reader's Digest stukje. Daar is al helemaal niks mis mee, hoor.
Naam:
Hendrik Klaassens
Datum:
30 december 2012
Email:
klaassens38zonnet.nl
Dorknoper, "Gegegevens uit media gerangschikt in deze bijdrage. Lollig om te weten," merk je badinerend op. Waar haal je dat vandaan? In de eerste alinea vertel ik dat een paar jaar geleden een kat in het nieuws was die naar de verpleeghuisbewoners toe ging die kort daarop stierven. De rest van dit artikel is een recensie van het boek "Oscar".

Dat deze kat wel degelijk exact kan aanvoelen wanneer iemand sterft, blijkt uit het feit dat hij zelfs de lege kamer binnenliep van een verpleeghuisbewoner die op dat moment was overgebracht naar een nabijgelegen ziekenhuis, en daar bleef tot het moment dat die bewoner enkele kilometers verderop was overleden.

Op een cynicus maakt zoiets natuurlijk geen indruk. Maar iemand die niet alleen zijn hoofd, maar ook zijn hart openstelt, heeft dan geen verdere bewijzen meer nodig.
Naam:
Dorknoper
Datum:
29 december 2012
Gegegevens uit media gerangschikt in deze bijdrage. Lollig om te weten. Waarom Laurine zo omstandig bedankt, dat Hendrik 'dit met ons wilde delen?' Zo intiem is het verhaal niet. Of vergis ik mij? Een kat, cavia, parkiet, of slome hond, kan overigens welzijn van mensen bevorderen. De dood 'voorspellen' is een heel ander verhaal.
Naam:
Laurine Vandepitte
Datum:
23 december 2012
Wat een prachtig verhaal! Dank u wel omdat u dit met ons wou delen. Voor mij bevestigt dit alleen maar hoeveel gevoeliger dieren zijn dan mensen. Ik kijk er dan ook niet van op dat een kat in staat is om dergelijke zaken aan te voelen en er heel liefdevol mee om te gaan.
Naam:
Jol
Datum:
21 augustus 2012
Prachtig verhaal, maar ook honden kunnen ziektes in de mens ruiken, google-it. Ruiken is bij dieren evenwel een natuurlijke gave, geen paranormale.
Naam:
Eelt
Datum:
18 augustus 2012
Email:
a.renselaarsimpc.nl
Dit is een bijzonder sterk staaltje en mooi beschreven. Veel dieren schijnen toekomstige gebeurtenissen te voorzien.
'Er zijn meer dingen tussen hemel en aarde dan waarvan uw wijsheid droomt Hendrik.'
Gelukkig sta je open voor alle verschijnselen en ben je dus wijzer dan de meeste mensen

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)