Een Kerstavond in het gezelschap van een poedel

Juist toen ik op kerstavond, als mensen hun saamhorigheid vieren rond een kerstboom, uit het raam keek, zag ik mevrouw voortschuifelen door de restanten van de grijswitte sneeuw die eerder de wereld overladen had, in het gezelschap van een poedel, waarvan zij wel zielsveel moest houden naar mijn inschatting. Zijn kameraad en mede-poedel, die ik eerder wèl gesignaleerd had, was kennelijk overleden, want deze had klaarblijkelijk door geen andere omstandigheid dan de dood verstek laten gaan bij de welhaast nachtelijke wandeling die de dame en haar hond nu samen volvoerden door het mistroostige sneeuwlandschap.

De menselijke eenzaamheid kan ver gaan en afmetingen aannemen die de draagkracht haast overschrijden, maar de poedel met de lichtbruine, krullerige vacht en de kwetsbare pootjes die hem nauwelijks konden dragen en die rilden in de vrieskou van de late decemberavond was mevrouws kostbaarste bezit en ze had alles voor hem over. Door zijn aanwezigheid in haar overigens verwoeste en ongeveer tot stilstand gekomen leven werden niettemin de scherpste kanten van haar grondeloze eenzaamheid afgeslepen....

hond eenzaamheid ker eenzaamheid kerstmis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 44