Hartenkreten

KLEURENDOL

De hond Lucas liep wat heen en weer in de achtertuin. Aandachtig keek hij naar een bij, die van bloem tot bloem vloog.
"Gelukkig dat wij allebei dieren zijn met een heel scherpe reuk," bromde Lucas goedmoedig.
"Jij weet precies welke bloemen je moet bezoeken. Daarin verschillen we toch. Voor mij is de tuin een warboel van allerlei geuren."
"Maar ik zie ook al die kleuren," zoemde de bij al zwevend. "Ik vertrouw meer op mijn ogen dan op mijn neus."
"Kleuren?" vroeg Lucas. "Ik zie alleen maar zwart en wit. Een enkele keer merk ik iets roods op. Dat is dan een vuurtje of een lamp ergens op straat. Maar wacht eens, ik zal eens aan alle bloemen snuffelen die jij bezoekt."
Lucas kroop langs goudsbloemen, grote grasklokken, en noem maar op. De bij werd daar onrustig van en verdween onmiddellijk.
"Ach, kon ik maar -net als de bij- kleuren zien," peinsde Lucas diep snuivend. Tenslotte was hij zo bedwelmd door die bloemengeuren dat hij in slaap viel.
"Ha, nu ren ik eens lekker door de straat. Maar wat is dat!? Geen zwart/wit meer? De huizen en mensen hebben allerlei kleuren! Is dat felle daar misschien oranje? Daar verder... Dat steekt in mijn ogen! Geel waarschijnlijk... Ja, dat moeten wel al die kleuren zijn waar mensen en bijen het over hebben. Maar dat windt mij allemaal zo op!"
Lucas snelde hard vooruit, sprong hoger dan hij ooit gesprongen had, en smakte luid ploffend neer.
"Houdt die gevaarlijke hond in bedwang!" riepen een paar jongens en grepen Lucas stevig vast.
De dol geworden hond schrok wakker...
"Als al die kleuren mij zo'n schrik en angst aanjagen... Nee, geef me dan maar dat rust gevende zwart/wit. Nou ja, een enkele keer wat roods erbij.
Die bij met haar scherpe ogen, die onnoemelijk veel kleuren ontdekken, zal ik heus nooit meer benijden."