Hartenkreten

Twee olifantjes en een dobbelsteen

Voor zover ik me herinner, heb ik het beeldje gekocht in een "New-Age-zaak" waar de collectie snuisterijen en parafernalia de illusie hoog schijnt te moeten houden dat deze het ongeluk en het ongerief, het lijden en de onlustgevoelens kunnen bestrijden of opheffen....

Het beeldje, dat nog altijd een plaatsje bezet achter glas in mijn zwarte vitrinekast toont twee grijswitte olifantjes aan weerszijden van een dobbelsteen.

Toen ik Hen moest afgeven, afleveren bij het Zorgcentrum, na de lange jaren van mijn jeugd en volwassenheid waarin zij mij behoed en beschermd, liefgehad en gekoesterd hadden, toen mijn tranen vloeiden (en niet voor de eerste keer) omdat ik hen naar hun laatste bestemming moest brengen, naar het voorportaal van het einde, heb ik hen het beeldje geschonken.

Voor mij symboliseerde het voorwerp de vraag hoe het noodlot zou ingrijpen, hoe de dood zou naderen en hoe deze tenslotte zou toeslaan.

Mijn arme ouders leken nog sterk als de olifanten van het beeldje, gegroepeerd rond de dobbelsteen die voor mij het bittere, wisselvallige lot symboliseerde, dat hen bij me weg
zou nemen, me van hen zou beroven.

Vóór alles was ik bang voor de fatale ongeluksdag die hen los zou snijden, los zou scheuren van mijn hart waarin ik hen teder koesterde; de dag die hen voor altijd weg zou voeren naar het onbekende rijk waar onbekende wellicht meedogenloze machten heersen.

Het drijfzand van lijden en ziekte heeft uiteindelijk mijn dierbaren meegesleurd en de dood is gekomen....

Nu herinnert het beeldje, achter glas in mijn zwarte vitrinekast mij aan de allerliefsten die mij nog zo lange tijd vergezeld hebben....