Er staan altijd wel enkele Regiotaxi's te wachten voor de hoofdingang van het Twee Steden Ziekenhuis waar ook de vlag, gesierd door het trotse logo ETZ bovenaan de vlaggenstok, wappert in de wind.
Het is hier een komen en gaan van patiënten, vaak vergezeld door hun naasten en verwanten, die beurtelings passeren door de brede toegangsdeur van het "medisch bolwerk".
In de taxi zal men zijn lief en leed kwijt kunnen aan de chauffeur die elke dag talloze verhalen te horen krijgt en die fungeert…

Na een "carrière" in bedrijfsleven en overige sectoren van de maatschappij die men met recht desastreus of rampzalig in plaats van fortuinlijk of voorspoedig kan noemen, had ik mij aangemeld voor het schoonmaken van een kippenhok.
Via een ruilhandelssysteem, speciaal ontworpen voor armoedzaaiers en paria's, kon ik op deze manier wellicht wat "alternatief geld" verdienen dat ik weer in zou kunnen zetten om van anderen diensten te betrekken.
Terwijl de heftig kakelende roodbruine hoenderen, die…

Op mijn vitrinekast staat een kop en schotel van uiterst breekbaar porselein met daarop turquoise en zwarte motieven; bescheiden en armzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk dat herinnert aan een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat.
Nooit meer zal ik op weg gaan naar het zorgcentrum in de Indigolaan, door mevrouw steevast "Ingolaan" genoemd.
Nooit meer zullen we vis-à-vis plaatsnemen in…

De zwarte torens van de flats die men in de volksmond de benaming "De zwarte Madonna" heeft toebedeeld, rijzen hoog op aan de zuidrand van onze stad.
Vlakbij ligt het Cenakel, een oud klooster, fantastisch gerestaureerd, waar we vandaag een concert hebben bijgewoond.
Op het programma, uitgevoerd door een trio van een dame en twee heren, stonden werken van een vrij onbekende, negentiende-eeuwse Hongaarse componist die in de verste verte niet zozeer konden bekoren en boeien als de later…

Het was een milde zomerdag waarop de opening van de expositie plaats zou vinden.
Een scheidslijn was zichtbaar, ergens achter het geboomte tussen loodgrijze wolkenpartijen en een lichter gedeelte van de hemel die aangaf dat het waarschijnlijk zou gaan regenen. Het was al juni, de maand waarin de rode, witte en lichtgele zomerrozen mijn achtenvijftigste verjaardag al schenen aan te kondigen.
Wanneer ik eenmaal aankom op de plaats van handeling begroeten de kunstenaar en twee andere bekenden me…

We schreven begin zestiger jaren van de voorgaande eeuw....
Zo waren onze wandeltochten. We struinden over de Beekse Heide; vaak onafzienbaar en gesierd door een lichtpaarse overvloed of we wandelden in de Rauwbraken, het toentertijd nog onbebouwde natuurgebied ten noorden van onze stad.
We waren toen nog samen: de ouders, de zussen en het wilde, ongezeglijke broertje dat niet lang bij ons zou blijven, dat we spoedig af zouden moeten staan en dat ver voor ons uitliep.
We schrijven momenteel…

Mevrouw leek me niet oud maar ook niet jong meer. Voor wat haar leeftijd betreft leek ze te zweven tussen de uitersten die nu eenmaal het mensenleven kenmerken en begrenzen. Ze beheerde de marktkraam voortreffelijk waaraan tassen in alle gewenste formaten en uitgevoerd in verschillende materialen bungelden in afwachting van degenen die hun geld wilden uitgeven aan een dergelijk kleinood.
Ik vroeg om een enigszins grotere tas en mijn toelichting bij dit verzoek was, zoals ik kon weten, overbodig…

De verpleger, gekleed in de witte beroepskledij, plantte de dunne naald haast aarzelend en tastend in mijn kwetsbare rechter pols als een ingenieur van een olieboorplatform op zoek naar olie in diepe lagen van de ondergrond van de aarde.
Mijn bloed, dat noodzakelijkerwijs toegevoerd wordt via de slagader die zich blauw-paars aftekent op de pols, bleek voldoende zuurstof te bevatten; voldoende om de longen, dieper in het lichaam gelegen, hiervan te voorzien.

Tot voor kort zong de kanarie jubelend zijn lied: het snaveltje half geopend; het bolle keeltje trillend, tot hij op een dag een opgezwollen pootje consequent optrok en verborg in zijn verenpak; een onrustbarend teken.
Met de auto van een vriendin gaan we op weg naar de dierenarts, die gehuisvest is in een buitenwijk. Op de achterbank staat de kooi waarover we een oranje badlaken gedrapeerd hebben. Door de talloze verkeersdrempels hotst en botst het voertuig meer dan ons lief is, gezien de…

Hoewel het pas januari was, dansten kleine zwarte vogels in de lucht en een bleke halve maan vertoonde zich boven de nog kale bomen.
De droefheid drong achter mijn ogen en zij steeg me naar de keel. Droefheid om evenzovele benoembare als onbenoembare zaken.
Droefheid om de moeder die de zoon had moeten afgeven en overgeven aan vreemden en had moeten achterlaten in de inrichting.
Droefheid om de echtgenote, vastgekluisterd door de huwelijksbelofte aan de verlamde man.…

Zo was Hij voor mij. Degene die nooit mijn minnaar was. Degene op wiens schouder ik mijn hoofd eens legde. Degene om wiens schouders ik mijn arm eens sloeg. Gebaren die de schuchterheid aanduiden, die ons belette minnaars te worden. Gebaren die voor mij alles betekenden, evenals zijn warme, weerloze wang tegen die van mij, eens.
We hebben elkaar nooit weergezien. Hij verdween in niet te achterhalen verten. Heeft hij zich nog het licht herinnerd, dat ons gezonden werd? Heeft hij de druk van mijn…

Ik wist niet of ik haar ooit nog zou ontmoeten maar plotseling en onverwacht kwamen we elkaar weer tegen. Vaak was ik haar huis in de naburige straat gepasseerd dat mij na onze breuk geen toegang meer bood en dat gedurende lange jaren een thuis voor me was geweest
In de bus, waarin we gelijktijdig waren ingestapt, beet ik haar toe: "Jij hebt mij heel veel zware pijn gedaan"
De kameraadschap en de vriendschap waarop ik zozeer vertrouwde waren kennelijk altijd al zo wankel en zwak geweest als een…

Het was negentieneenenvijftig. Ze werkte als typiste bij de Katholieke Leergangen en kwam aan huis bij de collega, wier broer, die jongen van Broeckx, haar terdege opmerkte. Hij zou mijn vader worden. Hij had nauwelijks opgekeken van zijn gebruikelijke lectuur toen hij haar, die mijn moeder zou worden, tot zijn vrouw koos.
Op de foto, vervaardigd op de huwelijksdag, stapt ze voortvarend vooruit; het schitterende boeket in de handen en gekleed in het tafzijden ensemble dat ze speciaal voor de…

Toen lijn zeven halt hield bij de halte aan het Nassauplein, vroeg de man beleefd of zijn hond hem zou mogen vergezellen in de bus. Hiertegen opperde de chauffeur geen bezwaar. De man nam plaats en zijn hond, met beige, krullerige vacht, toonde zich aanvankelijk wat onwennig en hief de lieve kop hoog en met veel angst en wankelmoedigheid in de ogen op naar zijn baas en beschermer die het dier geruststellend streelde. Daarop ging de hond rustig liggen met gespreide voorpoten terwijl het…

De rozerode hemel van een nieuwe dageraad vertoont zich achter het geboomte en in de loop van de dag zal deze plaatsmaken voor een grotere bleekheid. Zonlicht schittert op het gebladerte.
En zoals grijze lokken haast aarzelend het hoofd van een oudere gaan bezetten als ontdekkingsreizigers die voor het eerst voet aan land zetten op een uitheems continent, gaan de bomen nu geleidelijk aan verkleuren en frivole kleine blaadjes dwarrelen neer als voerden zij de jaarlijkse danspartij uit waarmee…

Te midden van de huizenrij aan de Tilburgse Spoorlaan treft men de namen op de gevels van notarissen en makelaars; men vindt er het "Juridisch Loket" en men passeert twee restaurants, genaamd "Jade" en "Sirtaki", brandpunten van voorgaande bezoeken
Men had mij gezegd dat de naam van de arts die eveneens resideert aan de Spoorlaan "Bernards"
was. een mooie, welluidende naam die herinneringen oproept aan de St. Bernardshonden die kennelijk hun trouwe en heldhaftige diensten verrichten in…

Het Jeroen Bosch Ziekenhuis is in mijn ogen niet van een uitmuntende architectuur. Het rijst, aan de buitenrand van de stad, haast plompverloren op, als een donkerbruine kolos, met lange sequenties van eendere ramen, waarachter de patiënten verblijven. Wel is het gebouw gesitueerd te midden van velden en weiden en het draagt op haar gevel trots en elegant de naam van de beroemde middeleeuwse kunstenaar, naar wie het vernoemd is, in gigantische letters.
Haar innerlijk bestaat uit een labyrint…

We ontmoeten elkaar bijna dagelijks en wel vóór de glazen, openschuivende deuren van de supermarkt.
Zijn benen steken stakerig uit vanonder zijn zwarte korte broek en ik wijs op het dikke, witte verband waarmee zijn rechterbeen verbonden is en vraag: "Gekneusd of gebroken?¨
"Nee", verklaart hij, "Gesneden".
Zijn beide armen zijn vandaag bedekt met aan elkaar evenwijdige, bloeddoorlopen snijwonden. Opnieuw moest hij de innerlijke pijn bestrijden met nog meer heftige pijn.…

De "Huiskamer voor Pleegouders", mij tot nu toe onbekend, bevindt zich onvermoed in een pand dat enigszins afzijdig ligt aan het Wilhelminapark en dat eveneens behoort tot het uitgebreide en veelzijdige scala van instanties en instituties waarmee de hulpbehoevende Tilburgse bevolking wordt ondersteund en op de been wordt gehouden. Een binnenplaats belegd met grijze, bolronde keien leidt naar dit huis.
Op een oktoberdag brandde er hier binnen zelfs een houtvuur om de huiselijkheid te suggereren…

Een ruim publiek bezette op een nog altijd zonnige dag in oktober het terras van Café-Restaurant "Nieuwland" dat bijna in de flauwe bocht is gesitueerd die in onze stad de Nieuwlandstraat met de Heuvelstraat verbindt.
Vandaar heeft men het uitzicht op de felrode letters die aangeven dat aan de overkant eveneens een restaurant is gevestigd en wel met de naam "Happy Italy" waar ik eens bezwaarlijk mijn pizza kon betalen.
Mij tot nu toe onbekende vrienden komen hun opwachting maken en mij…