Ralfje 7

De vergadering

Bret stond in het midden van de kamer en vroeg Gwennie zijn plaats in te nemen om het verhaal verder te vertellen.

En Gwennie vervolgde het verhaal;

- Ik deed mijn relaas aan Bret en Bran die zich voor de regen schuil hielden onder de rots bij de bron.
Daarna poetste ik mijn veren en deed ik een dutje om op adem te komen. We overlegden wat we zouden doen.
Die kabouter moesten we vinden. We besloten een vogelvergadering te beleggen.

Alle vogels uit de weide omgeving werden bijeen gefloten op de grote weide in het bos. De open plek werd even later gevuld met vogelgeluiden.
Alle soorten vogels van groot tot klein waren aanwezig. De takken van de bomen bogen door zoveel vogels waren er op de oproep af gekomen. Zelfs de nachtuilen hadden hun slaapplaatsen verlaten om te horen wat er zo belangrijk was om over te vergaderen.

Ademloos luisterde de vogels naar het verhaal.
Bret en Bran durfden van schaamte nauwelijks op of om te kijken.
De vogels waren een en al aandacht.
We vroegen aan hen zover ze maar konden te vliegen en alle vreemde vogels te vragen naar deze kabouter. Iemand moest toch ergens dit groengemutste mannetje hebben zien rennen of zijn kleine motor hebben zien rijden langs de bermen en paden.

Er brak een luid gekwetter uit. Elke vogel beloofde plechtig direct terug te komen zodra de kabouter was gevonden en even later stoven ze in alle richtingen uiteen.

Wij konden niets anders doen dan wachten. Ons lot lag in de handen van een vreemde kabouter en de vogel die hem zou vinden.

Zo bleven wij achter in een bos waar alleen het geruis van de regen was te horen. Alle vogels gevlogen, het was onwerkelijk stil.
Een tijdje zaten we droef bijeen.

De draak was niet in staat zijn bruid zelf te zoeken. Er moest een boodschap naar de vader van de drakenbruid zodat deze zou weten dat de draak was verhinderd en China een eind weg! Hoe stuur je iemand een bericht die je niet kent en waar je ook geen adres van hebt?
- Vraag het aan de wind, opperde Bran. De wind vertelt het aan de bomen, de rivieren en de bergen, dan hoort de Chinese draak het nieuws vanzelf.

En zo gebeurde het.
- Ik, Gwennie de Witte vroeg de vier winden de boodschap over te brengen aan de vader van het drakenmeisje.
Bij hoge uitzondering wilden de vier winden ons wel helpen. Fluisterend lispelden de winden het bericht van boom tot boom.

Winden ruist, langs veld en voren
Laat de keizerlijke draken horen
Dat de bruidegom niet kan komen
Voor het bruidje van zijn dromen

Het was de luistervink die Ralf vond. Bij toeval ontmoette hij een soortgenoot die in de dakgoot had gezeten van het huisje op de dijk waar Ralf zijn kleine motor tegen de stoeprand had geparkeerd. Hij had het gesprek afgeluisterd en had daarna in de vensterbank door de ramen naar binnen gegluurd om te zien wat er verder zou gebeuren.

Als de gesmeerde bliksem was het nieuws van luistervink naar luistervink getjilpt en zo was het bericht over de verblijfplaats van Ralf de kabouter naar Bretagne teruggekeerd.
En waarachtig tot onze grote opluchting is hij gevonden en daarom zijn we nu allemaal hier!

Gwennie was aan het eind van haar Latijn. Ze schudde haar veren en stapte aan de kant.

Ralf had met rode wangen zitten luisteren en de Kewukkel zag er verhit uit.

- We moeten er heen. Ralf was van de stoel gesprongen en sprong driftig op en neer.
We moeten er heen, kom op, laat mij die steen tegen houden, zeg me wat ik moet doen om de wereld van de fantasie van de ondergang te redden, ten aanval!
- Die arme draak, verzuchtte de Kewukkel.

Gwennie stond haar veren te poetsen. Bret en Bran zaten verlegen in de stoel met de mysterieuze schaduw van Flora achter hen.
De luistervinken zaten samen in de vensterbank en wisselden hun geheimpjes uit.

Het leek er op dat dit hele bonte gezelschap met mij mee op reis ging.
Op reis naar Bretagne, om de magische wereld van de fantasie van de ondergang te redden of ik dit nou leuk vond of niet!

Wordt vervolgd