Mensen

Zou ik al symptomen van het alleen zijn beginnen te vertonen?
Of zitten mij bepaalde dingen dwars?
Ik denk beide.

- Op mijn activiteitencentrum heeft een mevrouw het gewaagd mij te vertellen dat ik teveel aandacht opeiste.
Dat was een harde klap ofwel een gemene steek onder water.
Dit omdat ik me alles aantrek wat er gezegd wordt.
Ik meende oprecht dat men het leuk vond dat ik (samen met 2 anderen) de boel daar aan het lachen kreeg.
Zelf zal ik nooit rechtstreeks zeggen wat ik van iemand vind, weiger ik eigenlijk om over na te denken, tenzij ik er te close mee word.
Dan houd ik de mensen die mij niet zo liggen op afstand.

- Gisteren ben ik door een oom en tante (eigen leeftijd, ze was een nakomertje)mee uit eten genomen.
Heel leuk en ik heb heerlijk gegeten.
Maar ze kwamen me ophalen, zetten me na het etentje weer af en gingen weer. Geen persoonlijke aandacht, niet even gezellig nababbelen.
Ik dacht waarom doen ze dit en ik wist het ineens.
Ze mogen graag aan anderen (zij dan) vertellen wat voor een goeds ze allemaal hebben gedaan.
Dit weet ik dus wel uit ervaring.
Maar om de mens zelf gaat het niet.
Nu ja, weer iets wijzer en toch lekker gegeten.
Jammer eigenlijk, ik had graag op voet van gelijkwaardigheid oprecht haar familie willen wezen.
Ze heeft namelijk net als ik geen familie meer, zodat ze tegenwoordig in haar stamboom zit te snuffelen, op zoek naar heel verre verwanten.
Het is haar zowaar gelukt een ontzettend oud theeservies te bemachtigen van een nazaat van een broer van haar betovergrootvader.
Nu jaaaaa!, ik gun haar dat van harte hoor, maar mij interesseren die zaken niet zo.
Ik ben dus inmiddels weer wat wijzer en zal me moeten gaan beraden op verdere invulling van mijn leven.

Gelukkig ben ik over het algemeen een bofkont, dus dat dit me zal lukken weet ik nu eigenlijk al.

kwetsbaar inzicht bo inzicht bofkont

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.9 met 9 stemmen 346