Over Cicero

Vanavond las ik wat in Cicero. ‘Over vriendschap’.
Je zou een verhandeling verwachten over het onderwerp ‘vriendschap’, en daar had ik ook zin in maar nee, het is een dialoog. Het hele boek is een gesprek en is dan ook volgens die strenge regels geschreven en in die vorm gegoten.

Hoogst waarschijnlijk dat een ijverige monnik in de middeleeuwen het boek vertaalde vanuit het Latijn en het deze titel meegaf.
De titel is gebleven omdat anders niemand er iets van begrijpt, geeft de uitgever achterin het boek toe; de mensen zouden kunnen denken dat het een nieuw boek van Cicero betreft.
Dat is sowieso gek, aangezien de man al jaren dood is, zeg maar zo’n tweeduizend jaren.
Met deze uitgever ben ik het niet eens, alles duidt erop dat ‘Over vriendschap’ geen goede titel is, en daarbij, laat de mensen dat maar denken, een nieuwe titel!, brengt in ieder geval weer wat beroering.

De dialoog is in het verleden geplaatst en de hoofdverteller spreekt over zijn vriendschap met Scipio.
Nou heb ik Cicero niet erg hoog zitten, volgens mij was hij vooral bezig met de juiste vriendjes te vinden voor zijn loopbaan, en ik had ook niet anders verwacht; Cicero kiest natuurlijk Scipio als vriend! Voor de leek onder ons; Scipio was een beetje de John. F. Kennedy van die tijd. Alleen dan goed.
Typisch; ik zie Cicero denken, laat ik een dialoog schrijven en ik neem als vriend,… de grootste Romein!
Cicero heeft, toen hij de functie van consul had, een samenzwering tegen de Republiek doen mislukken. Hij bracht het aan het licht en liet ze oppakken. Hij klikte.

Ook zo typisch; dat verheerlijkt en buit hij uit in zijn boeken; “Toen ik de staat redde,…”
Scipio, als consul, versloeg Hannibal, de grootste dreiging voor Rome ooit, om maar een wapenfeit te noemen. Scipio gaf zijn macht, alleenheerschappij, op en gaf het terug aan de Senaat en het volk van Rome. Scipio rules, zeg maar.

Dat alles daar gelaten en vergeten is het een tijdbeeld, zo’n geschrift.
Cicero spreekt, door middel van een dialoog, over vriendschap en leert ons tegelijkertijd de Romeinse ideaal: deugdzaam leven.
Los van enige luxe is dit begrip niet te begrijpen, je moet in staat zijn om je leven te leiden zonder je druk te hoeven maken om de dagelijkse beslommeringen, zoals in Cicero’s geval.
En net als bij de oude Grieken; Socrates liep de hele dag een beetje voor zich uit te babbelen, slaven deden het werk.

Uiteindelijk ben ik gestopt met lezen.
Vriendjes worden met Cicero lijkt mij niet nodig.

Boek lezen cicero lezen cicero

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 7 stemmen 459