Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Foto

Is dit lente of niet?
Zo zag het eruit aan het begin van het park waar ik op de eerste zonnige zondag aan het eind van mijn fietstochtje terecht kwam.
Ik leg de nadruk op tóchtje want men moet de zaken bij de start van het seizoen niet overdrijven. Er komen nog meer dagen. Bovendien berijd ik een damesfiets op leeftijd, model slagje in het voorwiel, waardoor elke omwenteling telt.

Maar vandaag was ik niet te houden, ik moest eruit. Oorspronkelijk was het plan om het buitengebied van onze stad maar weer eens te verkennen en via wat pittoreske dorpjes in de omgeving aan het eind van de middag via de westelijke nieuwbouwwijk weer op huis aan te gaan.
Een heerlijk ritje in de heldere voorjaarszon met een zwoel briesje dat ik me van vorige lentes nog meende te herinneren. Fototoestel mee voor unieke opnamen van de ontluikende natuur.

Maar eenmaal over de spoorbaan krijg ik een dermate kille wind tegen dat de frisse zin me linea recta in de schoenen zakt. Na een paar honderd meter maak ik rechtsomkeert en zet koers naar de binnenstad, waar altijd wel wat te doen is. Antiek- en curiosamarktjes, tweedehandsboekenstalletjes, koopzondagen, live muziek in een oud café. Ik woon in een levendige studentenstad.
Eenmaal aangekomen zag ik niets van dat al. Wat verdwaald toeristenspul, een enkel terrasje open, Roemeense straatmuzikanten en verder alles dicht.
Ik snap dat niet, dan ben je, zeg maar, voorzitter van de winkeliersvereniging en je hoort dagen van tevoren die lente aankomen. Wat doe je dan? Verplichte opening voor álle leden zou ik zeggen, spoedbraderie, je trommelt ze allemaal op; mandvlechters, spinners, pottenbakkers en klompenmakers, podium, DJ, wat oud Hollands Poepsteken en 'n rommelmarktje. Is toch binnen een dag geregeld zou ik zeggen.
Maar nee hoor, een uitgestorven centrum. Zo komt die economie er nooit meer bovenop.
Op de terugweg nog even het park ingefietst. Bij de vijver neergestreken op een bankje in de zon. Kinderen die eendjes voeren zijn van alle tijden. En tegenwoordig komen daar allerhande fotografen op af.
Met rugzakken vol fotospul en veel te lange telelenzen.

Ik zie haar langslopen, knielen, speuren en afdrukken, een jonge vrouw in een broek met duizend zakken. Voor alle hulpstukken, denk ik.
Ze passeert mijn bankje, kijkt even opzij, loopt quasi nonchalant het pad af en blijft een meter of 30 verderop staan.
Ik weet dat ik op de foto ga, zoiets voel je. En ja hoor, vanuit mijn ooghoek zie ik hoe ze de lange toeter op mij richt.
En eerlijk is eerlijk, helemaal verrast ben ik niet. Ik vind zelf namelijk ook dat die zwarte schipperspet me prima staat. Ik zie het onderschrift al voor me:
'Jeugdig ogende senior geniet van eerste lentedag.' Dáár wil je wel een foto van.
Maar er is ook een andere kant. Wat vind ik hier nou eigenlijk van. Het voelt toch als een licht ongewenste intimiteit. En hoe zit dat met beeldrecht en zo.
Mag ze dit zomaar doen en waar is het voor. Privé genoegen of commerciële opdracht.

Zal ik opstaan en er wat van zeggen, maar dan verpest ik de foto. Of blijven zitten en doen of ik niets merk.
IJdelheid en principe strijden een split second om voorrang. IJdelheid wint. Ik had niet anders verwacht.
Het valt me op dat ik intuïtief mijn hoofd een halve slag draai, alsof iets aan de andere kant van het pad ineens mijn aandacht trekt.
Is dat uit ongemak of probeer ik een nóg fotogenieker houding aan te nemen. Ik ben er nog niet uit, maar vrees het ergste.

Als ik opkijk is ze, net als het lentezonnetje, om de bocht verdwenen.

Schrijver: trawant, 30 maart 2010


Geplaatst in de categorie: natuur

4.0 met 5 stemmen 312



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
josiene
Datum:
1 april 2010
wat prettig geschreven en dus gelezen is dit..(al hoopte ik dat je de foto toch nog op ludieke wijze zou gaan verstoren..)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)