Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Jeugdherinnering (geen fictie)

Toen ik tien jaar was woonde mijn ouders op een dorp in de kop van Noord-Holland. In onze straat was ook een hoefsmid, Klaas heette hij, en hield konijnen en duiven. Een paar keer had ik hem vriendelijk gevraagd of hij een konijntje voor mij had.
''Nog niet Keesie'', zei hij dan.
Op een warme zonnige dag probeerde ik het nog een keer toen hij bezig was hoefijzers te maken voor zijn paard.
''Dag ome Klaas, wanneer krijg ik nou een konijntje?''
''Weet je zeker, dat je een konijntje wilt hebben en zal je er dan goed voor zorgen?''
Heel blij geworden, zei ik:
''Dal zal ik doen, oom Klaas.''
Mijn jongere broertje Gijs stond er ook bij en begon meteen te zeuren, dat hij ook een konijn wilde hebben.
''Als je wat ouder bent'', zei oom.

''Wat doet een konijn?'',zei broertje.
''Jonkies krijgen, eten, slapen en spelen, en als hij kindjes krijgt, dan krijg jij er ook één.''
Dat vond hij geweldig.
''Komen jullie morgenmiddag, want dan zijn jullie toch vrij van school'', zei Klaas.
Mijn vader werkte bij een boer en toen hij thuis kwam vertelde ik hem, dat ik morgen een konijn zou krijgen van ome Klaas, de hoefsmid.
''Allemaal leuk en aardig, maar waar laten we het konijn. Dat beest moet in een hok en moet elke dag voer hebben. Waar haal ik zo gauw een hok vandaan'', zei hij.
Van zijn reactie schrok en dacht, zo meteen gaat het niet door. Maar vader was een aardige man en ging nog dezelfde avond hout van de zolder halen en een rol kippengaas en timmerde een mooi hok in elkaar.

Het hok kreeg een mooie plaats in de tuin achter het huis. De volgende dag ging ik met mijn broertje naar ome Klaas.
''Jullie zijn vroeg jongens, want eerst moet dit paard beslagen worden.''
Terwijl hij de hoeven van het paard besloeg, vroeg hij:
''Hebben jullie al een naam voor het konijn?''
Daar had ik nog niet aan gedacht.
''Binkie'', zei broertje.
''Goed, dat is een mooie naam'', zei ik.
Even later kwam oom met een spartelend konijn in zijn handen, aanlopen, en gaf het mij.
'' Je zorgt wel goed voor hem hé, Kees.''
Het was een mooi witbruin beest met een leuk snuitje, en nog erg jong. Toen we met de konijn naar huis wilde gaan keek de hoefsmid tussen de benen van het paard naar ons, en riep:
''Goed voor hem zorgen, hoor.''
''Doe ik oom, en nog een keer bedankt.''

Moeder vond Binkie een leuk beestje en aaide hem over zijn kopje. Ze zei:
'' Jullie hebben nou wel een konijn, maar het beest moet goed verzorgd worden, op tijd eten, drinken en verschonen. We waren hartstikke blij met het beestje. Hij kreeg zijn nieuwe huisvesting met hooi en stro en had flink wat ruimte om zich heen. Het was leuk om te zien hoe zijn snuitje vlug heen en weer bewoog en dan die leuke spitse oortjes van hem. Mijn vader was trots hoe hij zo gauw dat hok in elkaar had getimmerd. Onder het avondeten vroeg ik aan hem:
''Pap wat eten konijnen, eigenlijk?''
''Groenvoer'', zei hij.
''Ja, maar hij moet ook koolbladeren, rupsklavertjes en een toetje hebben, zoals een wortel, want dan hoeft de konijn geen bril te dragen'', zei mijn moeder.
''Waarom geen bril'', vroeg ik lachend.
''Wortels zijn goed voor de ogen'', zei ze dan.

Het had al een paar dagen geregend, en we hadden goed voor Binkie gezorgd, veel rupsklavertjes, maar die waren erg nat. Toen ik op een morgen bij het hok kwam zag ik dat Binkie niet opstond. Hij bleef stil liggen en deed zijn oogjes niet open. Wat schrok ik en raakte in paniek. Ben toen gauw naar ome Klaas gerend en het hem verteld. Hij ging meteen met mij mee en bekeek het konijn.
''Hij is erg ziek, Kees. Hij heeft teveel natte rupsklavertjes gegeten en dat gaat gisten in zijn buikje. Wanneer het eten nat is, dan is het vergif voor hem. Doe maar droog hooi en stro in zijn hok, en leg hem maar erin en geef hem vandaag geen eten.''
De volgende morgen haalde ik Binkie uit het hok, maar er zat geen beweging in zijn lijfje en ze kopje hing naar beneden. Papa zei, dat hij dood was en hebben Binkie begraven in de tuin en er een foto van hem bij gezet. De tranen biggelden over onze wangen.

Schrijver: kees niesse, 1 oktober 2011


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 3 stemmen 171



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
1 oktober 2011
Email:
hmessielive.nl
Kinderen trekken zich het ontijdige sterven van een diertje erg aan, zo was ik ook zeker in mijn jeugd.
Heb je toen gauw weer een nieuw konijntje gekregen, Kees?
Wat een blijdschap, gevoeligheid en ook plechtigheid in dit verhaal, ondanks het droevige slot. Het konijntje zelf mag trots zijn om zo lang na zijn bestaan nog op deze site vereeuwigd te worden...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)