De dochter van de melkboer

De buurt gaat achteruit, zei mijn vader toen hij nog leefde. Bijna op elke hoek was een café gevestigd en er was er weer één geopend door de locoburgemeester, Krikke.
Ik zei toen tegen hem:
Ik was erbij, vader. Hij stond met een vol glas bier te zwaaien en gooide de inhoud op de helm van de veldwachter. Zo wordt toch het gezag belachelijk gemaakt en de meute stond natuurlijk te gieren van het lachen. Toch vond ik Krikke een aardige man, want hij sprak vaak met de gewone man en hij lustte graag een borrel.

Later is hij uit zijn functie gezet, omdat hij de ingezetenen van het dorp op het plein had getrakteerd op bier en jenever en de kinderen kregen limonade. Zijn vrouw, de barones liet honderden kroketten bezorgen voor de liefhebbers. Het volk vond dat natuurlijk prachtig. Later is gebleken, dat hij dat niet zelf betaalde. Mijn vader vond het alcoholisme een probleem worden. Zelfs bazen betaalden het loon van de arbeider in het café uit en moeder de vrouw kreeg maar een schijntje voor het huishouden en ze had het al druk genoeg met al die kinderen.

Vooral in het weekend waren er vechtpartijen, maar de politie hoefde niet opgetreden, de schade werd onderling geregeld. Dat was de mentaliteit van de bewoners. Een broer van mijn vader, ook een flinke innemer, zei:
''Kees, je moet weten, dat de mannen wel veel drinken, maar het zijn melancholieke drinkers. Hun gedachten bij het achterover slaan van het heerlijke vocht zijn steeds bij hun vrouw en kinderen.''

Toen moest ik echt lachen, daar geloofde ik niks van. Knokken deden ze, maar met de vuist, geen messen en kapot geslagen bierglazen. Na het matten werd er weer gedronken en de onenigheid bijgelegd. Politie was niet nodig. Ze kwamen wel kijken en konden een borrel krijgen, maar de agenten waren al lang blij, dat alles weer was geregeld. Lachend namen ze afscheid. Mijn vader en zijn broer vonden dat bewonderenswaardig hoe het hier toe ging.

Toen ik in café zat op een zaterdagavond was het heel gezellig. Uit de jukebox klonk gezellige muziek. Dat die mannen aan de bar melancholieke drinkers waren en alleen aan hun vrouw en kinderen dachten geloofde ik niet, ze hadden meer belangstelling voor die half blote barmeiden en hun grote memmen.
Mijn vader en moeder kwamen ook tegen tien uur in het café en gingen bij mij aan het tafeltje zitten. Wat ik wel vervelend vond, dat de dochter van de melkboer mij steeds knipoogjes gaf en ze keek nog loens ook. Toen ik het café verliet kwam ze me achterna en vroeg ze of ik mee ging naar het park. Ik schrok mij kapot en zei haar, dat ik naar huis ging. Was niet zo hoor, ik had afgesproken met blonde Greetje.

Schrijver: kees niesse, 8 oktober 2013

c.h.niessekpnplanet.nl

Biografie van deze schrijver

buurt alcoholisme kn alcoholisme knipoogjes

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 154