Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Berichten uit een zorgcentrum/Het verhaal van een vrijwilligster (1)

Welke demon mijn schreden heeft geleid op het smalle en oneffen pad dat naar haar voerde, zal ik nooit weten en ook niet of onze eerste ontmoeting, zo laat in onze levens, voorbeschikt was, maar op een dag was deze een feit. Haar naam was mevrouw Van Keulen en ze sprak deze uit bij de eerste handdruk; de mijne schreef ze op een briefje om deze vooral niet te vergeten en ze voegde er een "t" aan toe; het werd "Tineke" in plaats van "Ineke" maar ik nam de naamsverandering voor lief en accepteerde deze.
Het eerste dat me in de kleine kamer van mevrouw Van Keulen opviel was een knuffeldier; een zwarte, pluchen hond met een roze, vilten tongetje in de bek. Pas veel later zou ik vernemen dat hij "Moriaantje" heette en dat mevrouw hem lang geleden gewonnen had in een loterij, omdat ze van alle aanwezigen de meest toepasselijke naam voor het beest had weten te bedenken. En telkens als ik mevrouw bezocht zou Moriaantje daar zitten, als een trouwe, maar levenloze gezel, als een "kameraad" die hoe dan ook de scherpste kanten van de grondeloze eenzaamheid van mevrouw nooit af zou kunnen slijpen.
En zo begonnen mijn wekelijkse bezoeken aan mevrouw Van Keulen.
De eerste tijd nam ik haar nog mee in de rolstoel naar het overdekte winkelcentrum en laveerde de kostbare vracht van haar lichaam in de stoel zorgvuldig en voorzichtig over losliggende straatstenen en trottoirbanden tot we onze bestemming bereikten en mevrouw in de winkels het een en ander van haar gading kon uitzoeken; kleine spulletjes zoals een haarnetje, wasknijpers en de mokkagebakjes waarvan ze zo hield en waarop ze in het Zorgcentrum nooit getrakteerd werd, voorwerpen die ze bekeek met de halfblinde ogen en in de oude blauw-dooraderde handen nam. Later werd de tocht naar de winkels haar teveel en deed ik de boodschappen voor haar, die ze mij wekelijks opgaf. In de kersttijd ging ik voor haar naar een tuincentrum om de amaryllis te bemachtigen waarop ze haar zinnen had gezet en trof inderdaad te midden van een onwaarschijnlijke hoeveelheid kerstartikelen en kerstballen een mooie amaryllis-plant aan die op twee lichtgroene stelen haar knoppen droeg. Toen ik deze meebracht, was mevrouw er verrukt over; het was de amaryllis die zij in gedachten had en waarnaar zij heimelijk had uitgezien. Zij mat de plant op met gestrekte duim en wijsvinger en schatte in dat deze met Kerstmis de gewenste grootte wel bereikt zou hebben.
En dan was er de mechanische Kerstman, de Kerstpop, die voorzien moest worden van batterijen om zijn levendige act te kunnen volvoeren. Het was een echte Kerstman, die in niets van zijn collega-Kerstmannen afweek; hij droeg een vermiljoenrode mantel met brede ceintuur en een rode broek en was getooid met baard, brilletje en puntmuts. Het was even wurmen met de batterijen, toen plotseling een vrolijk kerstlied weerklonk waarbij de pop druk gesticuleerde met armen en hoofd en mevrouw hield hem verrukt in de oude handen waarbij haar doorgaans bezorgde gezicht oplichtte in een stralende glimlach. Herinneringen aan tientallen Kerstfeesten in het "gezelschap" van de pop moeten zijn bovengekomen. Nu zou ze met de Kerst niet alleen zijn......

Wordt vervolgd

Schrijver: I. Broeckx, 7 oktober 2013


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.5 met 2 stemmen 79



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)