Verraad
Roline ligt op haar bed. Haar ogen zijn dik van het huilen en haar hoofd bonkt.
Ze richt zich op, ziet met een oog de fles met nog een bodempje rode wijn op tafel staan
en laat steunend haar hoofd weer zakken. Jezus, hoe laat is het, ze moet in slaap gevallen zijn. Ze richt zich nogmaals op en ziet de vier oplichten.
Ze zucht diep en voelt een misselijkmakende wanhoop opkomen als ze de beelden van gisteren weer voor zich ziet. Harold samen met een andere vrouw. Die andere vrouw, die naast hem liep met een vanzelfsprekendheid alsof ze dit al jaren deed. Ze zag de vertrouwdheid en dit schokte haar diep. Hoe kan het, hoe kan het, dreunde het in haar hoofd.
Roline legt haar hoofd terug in het kussen, voelt het koude zweet in haar nek en rilt. Dan snuift ze en ruikt de weeïge geur van, wat is het? Alsof iemand heeft gebraakt. Ze voelt haar vingers plakken en tot haar afgrijzen zijn die smerig van geronnen bloed.
Ze schrikt zich wezenloos, snuift nog eens diep in om zichzelf te overtuigen.
Net op tijd haalt ze de wasbak. Even later kruipt ze bibberend van ellende weer in bed. De realiteit komt als een mokerslag binnen. Het dringt nu pas goed tot haar door dat ze er alleen voor staat.
Harold had haar eens gezegd dat hij haar het afhankelijke type vond. Dit raakte haar en ze was het niet met hem eens geweest. Op dit moment weet ze dat hij gelijk had.
Ze draait in gedachten opnieuw de gebeurtenissen van gisteren als een film af.
Dat ze niet de enige was die zich belazerd voelde werd haar duidelijk toen ze Harold en de vrouw was gevolgd naar zijn huis. Ze besloot dat ze hen zou confronteren en belde aan. Harold keek haar aan met de ogen van een vreemde, dacht haar snel af te poeieren. Hij wilde net de deur sluiten toen de vrouw plotseling achter hem stond. Ze vroeg wie er was. Harold trok wit weg en Christa, zo stelde ze zich later aan haar voor, zag er ontdaan uit. Ze schatte de situatie echter snel in, vroeg Roline om haar telefoonnummer en zei: Harold is niet eerlijk tegen mij en ook niet tegen jou, kan ik je vanavond spreken? Waarop Roline knikte en maakte dat ze weg kwam. Ze wist niet hoe ze thuis was gekomen.
Nog diezelfde avond maakten Christa en zij kennis met elkaar en Roline wist niets beters te doen dan zich te laten overrompelen, in haar eigen domein.
Christa maakte op Roline een intelligente indruk, sympathiek zelfs. Al werd het haar snel duidelijk dat ze Roline in alles de baas was. Roline wist er geen weerstand aan te bieden. Ze hoorde de verhalen van Christa aan, voelde een doffe wanhoop opkomen die haar leek te verlammen, haar aan de stoel leek vast te plakken.
Het bevreemde haar om deze verhalen te horen over haar Harold. Ze had zich al die maanden zo vertrouwd gevoeld met hem. Haar eerste grote liefde, dat was hij voor haar. Nog steeds.
Voor ze het wist hadden ze een fles wijn soldaat gemaakt en al snel plopte de tweede kurk uit de fles. Christa leek wel hyper, ze straalde een grimmige vrolijkheid uit. Voordat Roline het wist stond Christa aan haar piepkleine aanrecht, een maaltijd te bereiden voor hen. Even drong het tot haar door dat ze met haar rivale aan het praten was, alsof ze haar al jaren kende.
De wijn deed zijn werk en verdoofde haar verontruste gevoel, zoveel mogelijk.
‘Harold heeft ook wel over je gesproken, Roline. Dat je een goede collega bent die hij wegwijs wilde maken in de stad waar hij al jaren woont en waar jij als ik het goed heb, sinds anderhalve maand bent komen wonen. Dat hij je aardig vond maar dat je zijn type niet bent. ‘Ze is niet bijster slim,’ heeft hij over je gezegd. Letterlijk,’ zei Christa terwijl ze zich naar haar omdraaide en lachte. ‘Wist je dat?’ Haar stem klonk schel. Roline voelde haar hart ineen krimpen en probeerde te glimlachen. Dit gesprek gaat een kant op die steeds vernederender voor me wordt, had ze gedacht. Haar hoofd tolde.
wordt vervolgd
Inzender: monique Louis, 14 december 2013
gmail.comGeplaatst in de categorie: misdaad
verraad
695
Geef je reactie op deze inzending: