Verraad slot
‘Christa, misschien kun je maar beter gaan’. Terwijl Roline de woorden uitsprak, merkte ze pas hoe ze was bevangen door de drank. ‘Gaan?’ had Christa gezegd. ‘Ben je gek meid, ik ben een heerlijke pasta aan het maken voor ons en ik heb je nog zoveel te vertellen en ik wil ook nog iets met je bespreken’.‘Hier’ schonk ze Rolines glas met een onbeheerste zwaai nog eens bij. Roline wist dat als ze nu alleen achter zou blijven, ze zich vreselijk zou voelen en koos er daarom voor om in het gezelschap te blijven van de vrouw die al jaren met haar Harold een relatie bleek te hebben.
Christa was tegenover haar gaan zitten en zette de pan met dampende pasta op tafel.
Roline zag toen pas goed hoe gespannen de uitdrukking op haar gezicht was. Ze voelt zich net zo wanhopig als ik, constateerde Roline ondanks dat ze dronken was. Ze keek naar de klok en zag dat het al na negenen was… Het was donker buiten en Christa stond op en deed de gordijnen dicht. Ze praatte even zacht tegen Roline’s poes Streepje, die zich spinnend tegen haar enkels vlijde. ‘Ik ben gek op mijn katten maar Harold moet er niks van hebben en zij niks van hem’. Haar gezicht had verdrietig gestaan. Gevoelens van anderen inschatten en duiden is een sterke kant van Roline. Door de drank vertraagde alles en voelde de situatie dubbel zo onwezenlijk, maar het ontging haar niet.
‘En nu word ik volgende maand dertig en ben ik alleen. En ik kan dit zo slecht’, had Christa openhartig gezegd. Voor het eerst voelde Roline zich verbonden met haar. Ze keek haar aan, pakte even haar arm.
Kom, nu niet sentimenteel gaan worden, Roline, sprak ze zichzelf toe.
Christa wreef over haar ogen en zei: je begrijp zeker wel dat ik dit niet kan toestaan. Dit is iets wat ik wil oplossen en ik heb je hulp nodig’. Haar toon was onverwacht scherp. ’Het is of Harold of jij’. Roline keek haar niet begrijpend aan.
Toen keek Christa op legde haar hand op tafel, haar blik was vastberaden en hard. ’Het is Harold of jij. Een van jullie twee zal moeten verdwijnen’, herhaalde Christa. Ze pakte haar glas, dronk ‘m in een teug leeg, zette het behoedzaam terug op tafel en keek Roline strak aan.
‘Verdwijnen’ zei Roline langzaam, ‘wat bedoel je precies?’
‘Van de aardbol, dat bedoel ik’. Christa’s intimiderende blik deed Roline verstijven. Haar oren suisden van angst.
‘Ik ga even naar het toilet en als ik terug kom, wil ik een plan horen’.
Inzender: monique louis, 15 december 2013
gmail.comGeplaatst in de categorie: misdaad
liefde
319
Geef je reactie op deze inzending: