Met de BoodSchappenPlusBus op stap (vervolg)/Op bezoek bij de fraters van Udenhout

De BoodSchappenPlusBus vormt een ideale voorziening voor ouderen; zij brengt hen waar ze normaal niet kunnen komen en verruimt hun blik en gezichtskring.
Het regende die avond en het was alsof de straten en de wegen waren schoongeveegd met een grote bezem van de sneeuw en het ijs dat ze zo overvloedig bedekt had, nog maar onlangs.
Door mijn hoge raam bespiedde ik de snelweg en keek uit naar het busje dat mij zou komen halen voor een uitstapje met meerdere dames naar een communauteit van fraters,die, geheel in overeenstemming met de ideologie van Jezus Christus en met die van de stichter van hun orde, Mgr. Joannes Zwijsen, zich ontfermen over vluchtelingen die ook in dit barre land op niet al te veel goedgunstigheid en mededogen van de kant van de regering kunnen rekenen.
Opeens, en als nooit voorheen, vielen me de vele busjes en deeltaxi's op die voorbij suisden over het zwarte, glimmende, natte asfalt waarin de stoplichten een grillig patroon van rood en groen wierpen. Een uur later dan afgesproken weerklonk de luide zoemer van de voordeur die gewoonlijk een signaal afgeeft als van een oceaanstomer op punt van vertrek en ik had ondertussen toch maar vast een blinde vink en een portie aardappelen en sperziebonen tot mij genomen, in de veronderstelling dat het voertuig niet meer zou komen voorrijden en ik dus niet meer zou kunnen gaan deelnemen aan de in het vooruitzicht gestelde gezamenlijke maaltijd.
Vier grijze dames bezetten de bus die ons door de blauwe, stille januarinacht naar het nabijgelegen dorp brengt.
Via een gang met hoog plafond worden we genood in een monumentale kamer die nog een kerstsfeer ademt door de gipsen beeldjes van een kerststal op een dressoir en de warmrode kerstballen die neerhangen vanaf een majestueuze kroonluchter.
Een van mijn tafelgenotes is vierentachtig en spreekt op hoge, piepende toon, gedeeltelijk onverstaanbaar, en, hoe spijtig het ook is; ik beantwoord haar drukke gebazel slechts met zwijgzaamheid, niet in staat mijn aandacht af te leiden van de stille dromen, obsessies en droevige mijmeringen die sinds jaar en dag mijn gedachten in beslag nemen.
Een andere tafelgenote blaast hoog van de toren over haar blakende gezondheid, waaraan geen pilletje, poedertje of injectietje ook maar ooit te pas is gekomen; ze is werkelijk kerngezond; altijd geweest ook, maar ja: haar haardos, die is wel tegengevallen; vandaar dat zij zo jaloers is op mensen met het volle haar dat haar, ongetwijfeld door erfelijke factoren, nooit meer ten deel zal vallen.
De dame naast mij heeft ernstiger zorgen; haar zus is geveld door een gruwelijke ziekte na een traject van operaties.
De maaltijd, waarvoor mijn maag wonderlijk genoeg nog ruimte biedt, bestaat uit een voorgerecht van grote champignons gevuld met geitenkaas, pindasoep uit Burundi, salade, kip en bonenpasta en zij is voortreffelijk bereid door de beschermelingen van de fraters, de vluchtelingen, die hiermee, zo zegt men, ook afleiding vinden van hun diepgaande zorgen en bekommernissen.
Een powerpoint-presentatie toont ons lachende Afrikaanse gezichten, onder anderen van een jongeman, die als kindsoldaat het huis van zijn al dan niet daarin aanwezige ouders heeft moeten platbranden.
En wij? Wij aanvaarden de terugweg door de donkerblauwe sterrennacht naar de stad, onze geboortestad, die in de verte ligt te schitteren met haar vele lichtjes, de terugweg naar onze veilige, rustige en comfortabele woningen en levens.....