Italiaanse Toestanden (boek)
Non ci sono problemi
Mijn rechterbeen stond nog op de grond maar toch reed de auto van de makelaar al weg. Alleen door mijn been snel binnenboord te trekken en het portier dicht te slaan, kon ik een ongeluk voorkomen. De makelaar had haast! We gingen twee huizen bekijken in de Oltrepò Pavese, aan de overkant van de grote rivier de Po, die dwars door Noord-Italië loopt. Ik zat voorin en de makelaar kletste honderduit in rap Italiaans. Ik verstond maar een deel van wat hij zei, ook doordat ik werd afgeleid door het verkeer waar we op zijn Italiaans doorheen kruisten. Sinds een aantal weken woonden we in het rustige, historische universiteitsstadje Pavia. Ik ging er het komende halfjaar mijn masterstudie Middeleeuwse Cultuur voortzetten en mijn echtgenoot Nico zou er van een welverdiende sabbatical gaan genieten. Maar stiekem kriebelde er een andere, nauwelijks uitgesproken wens: zouden we niet … , als we nu eens … , stel je voor dat … ? En nu al, zo kort na het begin van ons verblijf in Pavia, gingen we een paar huizen bekijken! Om er definitief te gaan wonen! En om een bed-and-breakfast te gaan beginnen. Al snel nadat we in Pavia waren komen wonen, hadden we namelijk het wijngebied de Oltrepò Pavese ontdekt, een streek die op een halfuurtje rijden ten zuiden van Pavia ligt. We waren meteen verliefd. Wat een mooi gebied! En dus was onze geheime wens nog sterker gaan kriebelen: als we hier toch eens een geschikt huis zouden kunnen vinden, boven op een heuvel, met een panoramisch uitzicht … In een van de gratis blaadjes van de vele makelaarskantoortjes, hadden onze gretige ogen al snel een huis ontdekt dat aan al onze eisen leek te voldoen. En naar dat huis waren we nu op weg, met een makelaar die vooral gediplomeerd leek in gladde praatjes en ‘sportief’ autorijden. Eenmaal ten zuiden van Pavia was het rustiger op de weg zodat ik het Italiaans van Olita, zoals onze makelaar heette, beter kon volgen. Hij had het vooral over zijn kennis van zaken en over de goede staat van de huizen die we gingen bekijken. Wat er eventueel niet naar onze zin was, kon eenvoudig en zonder extra kosten worden aangepakt, zei hij. Dat had hij al met de verkopers afgesproken. “Non ci sono problemi,” riep hij enthousiast. Als de kleur van het huis ons niet zou bevallen dan kon het overgeschilderd worden, nog voor de oplevering, in elke, ja, echt élke kleur die we maar wilden, zelfs pimpelpaars, beweerde Olita. “Non ci sono problemi!” En de door maandenlange (of jarenlange?) verwaarlozing in oerwouden veranderde tuinen zouden speciaal voor ons ‘ontgonnen’ worden. We reden op volle snelheid door dorpjes met winkeltjes, restaurants en barretjes. Olita negeerde stoïcijns de witte bordjes die elektronische snelheidscontroles in het vooruitzicht stelden. Betaalde zijn werkgever de boetes? Of draaiden wij daar indirect voor op? We wisten al dat we Olita provisie verschuldigd waren als we via hem een huis zouden kopen. We hadden ons namelijk in Nederland al goed voorbereid op alle rampen die er voor aspirant-kopers van een huis in Italië in het verschiet lagen. Het was opletten geblazen! Zich niet bewust van mijn argwaan reed Olita in volle vaart verder. Op verschillende plekken langs de kant van de weg stonden monumentjes die door nabestaanden waren opgericht om hun geliefde, tragisch verongelukte wegpiraat te herdenken. Olita was kennelijk niet bang om ook zo te eindigen want langzaam rijdende voorliggers haalde hij genadeloos in, doorgetrokken streep of niet. Af en toe kwamen ons twee tegenliggers naast elkaar tegemoet, maar gelukkig pasten er hier gemakkelijk drie auto's op de tweebaansweg. Non ci sono problemi. We bereikten de Ponte della Becca, de één kilometer lange ijzeren brug uit 1912, die de samenvloeiing van de Po en de Ticino overspant. Aan de andere kant begon de Oltrepò, eerst nog vlak, maar al snel heuvelachtig. Daar in de verte zou het huis van onze dromen moeten liggen. Op een uitloper van de heuvels stond de toren van een opvallend kasteel en we raadpleegden onze regionale deskundige, genaamd Olita. “Welk kasteel is dat?” vroegen we nieuwsgierig. Hij wist het niet. Maar “Non ci sono problemi,” hij zou het navragen en het ons laten weten, zei hij. Misschien werd ons huis toch niet pimpelpaars … Het werd nu al snel duidelijk waarom Olita haast had: hij kende de weg niet en reed kriskras door de heuvels, op zoek naar herkenningspunten. Wonder boven wonder vonden we het geselecteerde huis, dat niet zo geschikt bleek als we dachten, in welke kleur het ook geschilderd zou worden. Aan één kant lag het tegen een talud, aan de andere kant blokkeerde een lelijke schuur het uitzicht. De tuin was van postzegelformaat. Jammer. Gelukkig hadden we uit het aanbod van Olita’s agenzia op basis van de gunstige prijs nog een tweede huis gekozen. Op het fotootje bij de advertentie zag dit huis er niet aantrekkelijk uit: een grauwgrijs betonblok zonder kraak of smaak. Maar ja, als we toch in de buurt waren … Het tweede deel van de puzzelrit bracht ons onder veel binnensmonds gevloek en gemompel van Olita bij het goedkopere huis. De buitenkant beloofde ook in werkelijkheid niet veel goeds, daar zou geen enkele kleur uit de regenboog iets aan kunnen veranderen. Maar de binnenkant! Het huis bestond uit twee appartementen van elk honderd vierkante meter. Het onderste appartement was van binnen geheel gemoderniseerd, had nieuwe plavuizen en was op de aansluiting van gas en elektra na direct bewoonbaar. We raakten enthousiast. Olita leidde ons naar het appartement op de eerste verdieping en daar opende hij de luiken van de slaapkamer die aan de dalzijde lag. Een fabelachtig uitzicht van impressionistisch gekleurde wijngaarden ontvouwde zich voor onze ogen. In de verte zagen we het karakteristieke maar vooralsnog onbekende kasteel liggen. En verderop lag nóg een kasteel. En daar nóg een. We waren verkocht. Non ci sono problemi! Daar waren wij nu wel voor even van overtuigd.
duepadroni.itGeplaatst in de categorie: reizen
italie
662
Geef je reactie op deze inzending:
Is de aankoop vlotjes verlopen en geen enkel probleem gebleken? Een brug van één kilometer uit 1912 vind ik extra spectaculair. Ik neem aan dat je de geschiedenis van die kastelen nu ook gaat uitdiepen voor je toekomstige gasten.
Begin je ook een eigen wijnmerk? Weet je dat Cesare Pavese prachtig over wijngaarden heeft geschreven? Olita met zijn snelle, Italiaanse temperament had dus toch gelijk met zijn geruststelling.
Veel goede en winstgevende zaken met jullie B & B toegewenst!