Een afspraak bij Restaurant "Pino's" in de Stationsstraat te Tilburg

Zelfs onze armzalige, provinciale, bescheiden stad, mijn geliefde geboortestad Tilburg, heeft iets van een metropool, heeft iets grootstedelijks dat haar niet misstaat en niet ontzegd kan worden.....

Ik heb bij het vermoedelijk Zuid-Amerikaanse Restaurant "Pino's" in de Stationsstraat - die als een levensader of wellicht als een zenuwbaan de stad doorsnijdt - afgesproken met Georgeanne, een nieuwe vriendin, en omdat ik te vroeg ben, neem ik zomaar even plaats in de wachtkamer van het Station vanwaar ik, vanuit mijn hoge positie, kan zien of de verlichting aanflitst boven de voorruit van genoemd restaurant, ten teken dat gasten welkom zijn.

Mijn gezelschap in de wachtkamer bestaat uit jonge meiden en mannen die zich daar bevinden als anonieme standbeelden maar die wel allen gewapend zijn met mobiele telefoons die zij ijverig hanteren alsof iedere seconde benut en besteed moet worden, alsof men niet inderdaad, zoals ik prefereer, zijn blikken in stille, meditatieve mijmering kan laten rusten op de voorbijjagende bewolking aan de overkant, achter de hoog oprijzende kolos van Hotel-Restaurant "Central"....

Als ik eenmaal gearriveerd ben bij "Pino's" probeert de ober, gehuld in een enkellang schort dat zijnlichaam omgeeft, de lichtjes brandend te houden die zich op deze regenachtige dag in wankele maar feeërieke lantaarns voor het raam bevinden en die door windvlagen die binnenkomen door de telkens openwaaiende deur eerder uitgedoofd dan aangewakkerd worden.
De jonge man is zeer vriendelijk en heeft er veel begrip voor dat ik schijnbaar tevergeefs wacht op de vriendin die mogelijk door ziekte of vergeetachtigheid nog niet komt opdagen.
Maar daar is Georgeanne. Ik herken het grijze haar met de scheiding, de lieflijke prominente bruine ogen.

Tijdens onze maaltijd komen we te praten en stellen we onder meer vast dat de voor anderen kennelijk paradijselijke heerlijkheid van de "rat-race" en vooral van de "kantoortuin" met haar geroddel en gekonkel aan mijn vriendin niet besteed zijn.
Georgeanne is mij vooralsnog gebleven na de mijns inziens "onrechtmatige desertie" van twee andere vriendinnen, die ik, als behoorden zij tot een vorig leven, dat ver in de vergetelheid is gezonken, liever wil vergeten.
(Maar hoe levendig staan mij nog de vele bezoeken aan de landelijke villa in het naburige dorp voor ogen waar ik zovele jaren zo hartelijk ontvangen werd als "huisvriendin" en hoe omringen mij nog de geschenken van die andere mevrouw in mijn woning; de zelfgemaakte gordijnen; de kunstzinnig verantwoorde foto aan de wand....)

Na afloop van ons etentje verklaart Georgeanne dat "het gezellig geweest is".

etentje vriendin des vriendin desertie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 107