Uit Eten (vervolg)

Na een lange reis kwamen we bij het Franse restaurant van haar keuze aan. Een onderdanig heerschap heette ons welkom en vroeg of hij een jas of iets dergelijks kon aannemen. ‘Nee dank u’, zei ik. ‘Mag ik u dan naar uw tafel begeleiden’. De stoel voor m’n vrouw onder de tafel vandaan trekken en weer aanschuiven. Ik geneer me er voor. Mijn vrouw noemt het hoffelijk.
Na de kaart te hebben doorgesnuffeld en een poosje wachten kregen we wat we besteld hadden. Een klein voorafje en daarna volgens mij nog een iets groter voorafje.

Een speciale ober – volgens mijn vrouw een sommelier - kwam met een kar met wijnen langs en vroeg of we iets wilden drinken. ‘O ja wel,’ zei ik. Én voordat ik kon zeggen wat ik wou drinken, begon de beste man, met veel Franse kreten, de diverse wijnen aan te prijzen. ‘Bij wat u besteld hebt zou het beste deze wijn passen of die. Een iets gewaagder keuze zou deze rode wijn zijn.’
‘Dank u voor uw verhaal,’ zei ik: ‘Maar doe mij maar une Rivella blue’ en mijn vrouw viel me bij en zei: ‘Et moi une Rivella rouge.’ Ach wij voelen dat beiden aan – die exclusieve sfeer en passen ons snel aan. De man keek een beetje moeilijk en zei: ‘Uh, meneer, wij zullen de Rivella nog even koelen: het wordt hier niet zoveel gedronken.’

Even later zag ik een van de bordenwassers op de fiets voorbij racen, vermoedelijk naar de plaatselijk Albert Heijn – Rivella halen.
Wij kiezen meestal voor Rivella en soms een jus de pomme (van appelsientje) – het lijkt qua kleur wel op iets alcoholisch. Wij hebben trouwens door die keuze ooit kennissen verloren, die toen, met name de man, ons zijn dure wijnen voorhield en daarbij uitgebreid zat te verhalen over hun exclusiviteit. De jaartallen, waar, hoe en waarin gebotteld waren blijkbaar van belang. Waar de druiven wel of niet vandaan kwamen. Die rooie was van de zoete druiven met een beetje een aroma van truffels en een toefje ceder, in eikenhouten vaten gerijpt. ‘Mooi man, heel interessant,’ zei ik, ‘maar doe mij maar een appelsientje.’ We zijn nooit weer uitgenodigd.

Bij het tweede voorafje had de ober uitgebreid uitgelegd wat het allemaal precies was. De truffels kwamen exclusief uit de buurt van de Vesuvius, gerookt door de daar soms heersende dampen en gegroeid op een specifieke grondsoort. De romige saus was van de meest verfijnde buffelmelk uit het zuiden van Italië. En nog meer van dat aan mij niet bestede gezwets. Toch moest ik toegeven dat het tweede voorafje waar hij z’n uitgebreid verhaal over had gehouden, best goed smaakte. Ik zei dan ook tegen mijn vrouw: ‘Nou als het hoofdgerecht ook zo smaakt dan zijn ze hun ster inderdaad waard.’
‘Maar schat dat was geen tweede voorafje, dat wàs het hoofdgerecht.’
‘Nou bestel dan nog maar een portie.’
‘Zou ik maar niet doen, ben je nog eens een dikke zestig euro kwijt.’ Ik ben niet gauw kwaad, maar ik heb haar wel gezegd dit nooit meer te doen – ik heb namelijk een zwak hart en mag me niet opwinden.

‘Oké , oké,’ zei ze, ‘ik vind het zelf eigenlijk ook te gek voor woorden.’ Thuis aangekomen pakte ik een meergranen bolletje zo eentje van molenmeel van de plaatselijke bakker, gemalen van graan door de molen uit een dorp even verderop met zonnepitjes en het graan is van een plaatselijke biologische boer, die het nog op de ouderwetse manier, met een zeis in z’n eeltige klauwen en gekromde rug, heeft geoogst. Na de zonnepitten er van af te hebben geschraapt en naar buiten gegooid te hebben – voor de vinkjes – vroeg ik haar waar of de cashewnotenpasta was.
‘O die is op, ik ga morgen nieuwe halen.’
Dan het bolletje maar, met de biologische roomboter van echte, met de hand gemolken, Friese koeien insmeren en beleggen met de eerlijke kaas gemaakt van onbespoten weidemelk – heerlijk en geloof me dàt is pas echt exclusief.

restaurant exclusief rivella roomboter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 5 stemmen 225